“ما در زمان سختی زندگی می کنیم”: ریچارلیسون در مورد نژادپرستی و مبارزه با فقر او | فوتبال

آرایچارلیسون و هم تیمی های برزیلی اش به محض شروع سرود ملی آنها در پارک دو پرنس، می توانند چیزی ناخوشایند را در هوا احساس کنند. آنها برای بازی دوستانه ماه گذشته مقابل تونس صف آرایی می کردند و میزان خصومت هواداران حریفشان که عملاً یک تماشاگر خانگی بودند، به طرز عجیبی افزایش یافته بود. مهاجم تاتنهام می گوید: “آنها شروع به هو و فحش دادن کردند، بنابراین ما قبلاً دیدیم که اتفاق بدتری در راه است.”

حق با بازیکنان به ناامیدکننده ترین شکل ممکن ثابت شد. ریچارلیسون در حال جشن گرفتن گل دوم برزیل در پیروزی 5-1 بود که در میان چندین شیء پرتاب شده به زمین، موزی به وضوح از روی سکوها در مقابل او افتاد. اگر نوعی عدالت فوتبالی در مقیاس نهایی پیروزی رعایت می شد، مقایسه کمی با بهایی که باید توسط افرادی که ورزش و جامعه را با نژادپرستی آزار می دهند، بپردازند.

او می گوید: «مجازات باید شدیدتر باشد. زمانی که آن شخص موز را به آنجا پرتاب کرد، من آن را کنار گذاشتم و با هم تیمی هایم گل را جشن گرفتم. آنجا را رها کردم و تمرکزم را روی زمین حفظ کردم. اما، همانطور که گفتم، این نوع کارها باید مجازات شود تا دیگران هم این کار را نکنند.»

این یک تصویر هولناک است که به وضوح توسط فیلم‌های دوربین داخل استادیوم ثبت شده است و نشان می‌دهد که تا چه حد می‌توان برای پاک کردن چنین اعمال بی‌معنایی ظلم‌آمیزی کرد. ریچارلیسون می‌گوید: «ما در دنیایی دشوار زندگی می‌کنیم، در دورانی دشوار، جایی که مردم به نژاد، مذهب، سیاست یا هر چیز دیگری احترام نمی‌گذارند.

این واقعیت که برزیل قبل از بازی در پاریس با بنری با مضمون «بدون بنرهایمان ستاره روی پیراهن‌هایمان نداشتیم» عکس گرفته بود، این حادثه را به‌ویژه تسکین می‌دهد. شکاف بین نیت خوب و پیامدهای خوشحال کننده هنوز به طور کامل پر نشده است حتی اگر فوتبال تلاش کند. ریچارلیسون قبل از دور بازی آخر هفته گذشته صحبت می کند، که دومین مسابقه از دو مسابقه اختصاص داده شده به کمپین بدون اتاق برای نژادپرستی لیگ برتر در این ماه بود. بازیکنان قبل از دیدار ریچارلیسون و اسپرز با اورتون در روز شنبه زانو زدند و امید این است که اقدامات ضد نژادپرستی تأثیرگذار همچنان به خانه برسد.

آنها در سطح جهانی احساس می شوند و بنابراین، متأسفانه، لحظات تکان دهنده ای از مهربانی ریچارلیسون در برابر تونس هستند. در میان تماشاگران وینیسیوس، هوادار 25 ساله تاتنهام اهل سالوادور بود که نامه ای در حمایت از او نوشت. شنیدن اینکه ریچارلیسون با دقت کلمات نوشته شده توسط وینیسیوس را با صدای بلند می خواند و در مورد زمینه مشترکی که هیچ یک از افراد نباید آن را اشغال کند تامل کند، تجربه ای است.

“در تمام عمرم از رنجی که تو کشیدی می ترسم [in Paris]وینیسیوس می نویسد. «فکر نژادپرستی مرا شب‌ها بیدار نگه می‌داشت و در بیشتر دوران کودکی‌ام از ترک خانه اجتناب می‌کردم. از کودکی چیزهای خاصی را در مورد نژادپرستی درک می کردم. وقتی سفیدپوستان بودند، من از همه زشت ترین و ناتوان ترین احساس می کردم. احساس حقارت می کردم.»

وینیسیوس توضیح می‌دهد که چگونه بیرون از مراکز خرید منتظر می‌ماند، در حالی که دوستان سفیدپوست‌اش که هیچ ترسی از بیرون کشیدن توسط نگهبانان امنیتی نداشتند، برای امتحان لباس به داخل خانه می‌رفتند. این نوعی مانع روزمره است که، جمع‌آوری شده، جلوی بسیاری از زندگی‌ها را می‌گیرد و ریچارلیسون می‌داند چه احساسی دارد.

او می‌گوید: «من هم به مرکز خرید رفته‌ام و نیروهای امنیتی من و دوستانم را تعقیب کردند. «این فقط به این دلیل نبود که ما لباس‌های گران‌قیمت نداشتیم یا به این دلیل که دزد بودیم، هر چه امنیتی فکر می‌کرد. این بسیار دردناک است زیرا ما با دیگران احساس متفاوتی داریم. این از درون درد دارد.»

ریچارلیسون در تلاش است تا درد دیگران را کاهش دهد و منابعی را که برای ایستادگی نیاز دارند در اختیار آنها بگذارد. او می‌گوید: «من می‌دانم در دوران کودکی چه چیزی را پشت سر گذاشته‌ام. من در یک گهواره طلایی به دنیا نیامده ام، بنابراین، اکنون در مکان بهتری هستم، سعی می کنم تا حد امکان به مردم برزیل کمک کنم.

او 10 درصد از حقوق خود را برای کمک به تأمین مالی Instituto Padre Roberto Lettieri، یک خانه حمایتی در Barretos، ایالت سائوپائولو، که به بیماران سرطانی از یک بیمارستان محلی کمک می کند، صرف می کند. به کسانی که برای معالجه می‌آیند اما توان مالی ندارند، اسکان و غذای رایگان می‌دهد. او همچنین به بیش از 100 خانواده در شهر خود، نوا ونسیا، از طریق باشگاه فوتبال محلی خود کمک می کند. او می‌گوید: «من این کار را نمی‌کنم چون مجبورم، این کار را از صمیم قلب انجام می‌دهم.

مبارزه با تبعیض نیز به هسته اصلی خود می رسد. هیچ کس سزاوار احساس ناراحتی و بیگانگی در آن زمین در پاریس یا اطراف مراکز خرید در سالوادور نیست، اما او به این نتیجه می رسد که هرگز نباید اجازه داد امید از بین برود. فکر می‌کنم ما در دوران سختی زندگی می‌کنیم، اما هنوز رویای روزی را می‌بینم که نژادپرستی پایان یابد.»