محافظه‌کاران مدت زیادی است که اجاره‌کنندگان را زیر پا گذاشته‌اند و لیز تراس در آستانه احساس درد آنهاست | گابی هینسلیف

وقتی لیز تراس با نمایندگان مجلس خود در روز چهارشنبه ملاقات کرد، حس و حال، به هر حال، طوری بود که گویی مرگی در خانواده رخ داده است.

گزارش شده است که یکی از نمایندگان مجلس «احساس وحشتناکی از غم در اتاقهنگامی که پشتیبان ها با ناامیدی به رهبری گوش می دادند که به ندرت یک ماه بر سر کار بوده است، اما به نظر می رسد که دیگر قابل تعمیر نیست.

این بازارها هستند که اکنون به شات ها می گویند، نه نخست وزیر. تراس مطمئناً مجبور است بسیاری از مینی بودجه نادرست خود را صرف کند تا ارباب جدیدش را آرام کند، اما آیا حتی همین هم کافی است؟ یک چرخش پر هرج و مرج صرفاً می تواند دیدگاه سرمایه گذاران را تقویت کند که بریتانیا به یک سبد تبدیل شده است. تصور مکانیسم دقیق برای راه اندازی یک انتخابات عمومی هنوز سخت است، اما حتی سخت تر است که تصور کنیم این گونه برای دو سال دیگر ادامه پیدا کند. حال و هوای مراسم تشییع جنازه وستمینستر منعکس کننده این واقعیت است که بسیاری از نمایندگان حزب محافظه کار اکنون انتظار دارند کار خود را زودتر از دست بدهند و شروع به تعجب کرده اند که چگونه صورت حساب ها را پرداخت می کنند. که ملت را می‌توان برای پاسخ دادن به آن بخشید: خوب، حالا می‌دانید چه احساسی دارد.

افزایش نرخ بهره این زمستان را برای هر کسی که وام مسکن دارد ترسناک تر می کند، اما مسلماً برای اجاره کنندگان ترسناک تر است. پیش از این بحران، اجاره بها در حال افزایش بود که ناشی از کمبود املاک بود، زیرا مستاجران پس از همه‌گیری به شهرهای بزرگ بازگشتند. هنگامی که گروه فشار Generation Rent از حامیان خود نظرسنجی کرد، متوجه شد که 45٪ از افرادی که بیش از یک سال در محل فعلی خود بوده اند، از آنها خواسته شده است که بیشتر پرداخت کنند.، با رقابت شدید برای آپارتمان‌ها که باعث ایجاد جنگ‌های مناقصه و حتی شیوع گازومپینگ می‌شود. اما تفاوت بزرگ بین امروز و چهارشنبه سیاه، آخرین باری که نرخ وام مسکن به طور ناگهانی افزایش یافت، این است که این بار اجاره‌کنندگان مستقیم‌تر در معرض دید قرار می‌گیرند.

بخش خصوصی اجاره‌ای از اوایل دهه 1990 تقریباً دو برابر شده است، زیرا مسکن اجتماعی کاهش یافته است و ارتشی از مالکان آماتور، غول‌های املاک و افراد متفرقه برای پر کردن این شکاف به این منطقه آمده‌اند. در سال 1992، وام‌های خرید و فروش سفارشی هنوز اختراع نشده بودند. در حال حاضر بیش از 60 درصد مستاجران صاحبخانه متکی به آن دارند. هنگامی که هزینه های وام مسکن آنها نیز شروع به افزایش می کند، صاحبخانه های بیش از حد طولانی چگونه پاسخ خواهند داد؟ برخی مطمئناً سعی خواهند کرد این ضربه را به مستاجران منتقل کنند. برخی دیگر ممکن است دچار سردی شوند و سعی در فروش داشته باشند. فروش آتش‌سوزی اجاره‌های قبلی ممکن است برای خریداران مانند بهشت ​​به نظر برسد، اما در کوتاه‌مدت برای اجاره‌کنندگانی که بر سر هر آنچه باقی مانده رقابت می‌کنند، خطر آشفتگی را به همراه خواهد داشت.

دورنمای انفجار خرید به اجازه چقدر واقع بینانه است؟ انجمن ملی مالکان مسکونی در مورد زمانی که نرخ بهره برای اولین بار در تابستان شروع به افزایش کرد، از اعضا نظرسنجی کرد و به این نتیجه رسید که تنها در صورتی که نرخ پایه بین 3 تا 5 درصد برسد، تعداد قابل توجهی به فروش خواهند رسید. نرخ ها اکنون به 2.25 درصد رسیده است و بانک مرکزی انگلیس قرار است در اوایل نوامبر افزایش دیگری را در نظر بگیرد – چند روز پس از بیانیه مالی هالووین از کواسی کوارتنگ، که قرار است بازارها را مطمئن کند. با توجه به سوابق صدراعظم، عاقلانه نیست که روی آن سرمایه گذاری کنیم.

چیزی که همه اینها را از نظر سیاسی حاد می کند این است که مدت ها پیش اجاره دادن از یک آیین جوانی به مرحله زندگی دائمی تبدیل شد، از جمله برای خانواده هایی با فرزندانی که در مدرسه مستقر هستند و نمی توانند به راحتی چوب را بلند کنند و به راحتی حرکت کنند. خوشبختانه، لیز تراس در این هفته لغو ممنوعیت برنامه ریزی شده برای اخراج “بدون تقصیر” را رد کرد، که ممکن است مستاجران را حتی بیشتر ناامن کند. اما طبق نظرسنجی اخیر برای موسسه خیریه مسکن Shelter، یک سوم از مستاجرانی که در سال 2019 به محافظه‌کاران رای دادند، قبلاً حزب خود را تغییر داده‌اند. این مجموعه‌ای از حاشیه‌نشینان محافظه‌کار را در سراسر جنوب شرقی انگلستان با نسبت بالایی از اجاره‌کنندگان ناراضی، از هیستینگز و رای یا میلتون کینز نورث گرفته تا فیلتون و بردلی استوک در حومه بریستول، قناری طولانی در معدن برای مسکن شناسایی می‌کند. توان مالی.

متوسط ​​اجاره بها در این شهر 1125 پوند در ماه است که چندان دور از قیمت لندن نیست، اما بریستولی ها حقوق لندن را دریافت نمی کنند. از آنجایی که خرید در اینجا گران است، تقریباً نیمی از ساکنان شهر اجاره می‌دهند و افراد زیادی را در تعقیب آپارتمان‌های بسیار کمی رها می‌کند (یکی از دانشگاه‌های بریستول اکنون دانشجویان را برای حفاری در ولز می‌فرستد).

ماروین ریس، شهردار کارگری بریستول، تحت فشار کمپین‌های اجاره محلی، متعهد شده است که این پرونده را برای کنترل اجاره بها بررسی کند، یا به طور رسمی محدودیت‌هایی را که صاحبخانه‌ها می‌توانند دریافت کنند، محدود کند. سقف اجاره به طور گسترده، اگر بحث برانگیز باشد، در شهرهای اروپایی از دوبلین تا بارسلونا اعمال شده است، و دولت اسکاتلند متعهد شده است که آنها را تا سال 2025 در اسکاتلند معرفی کند (که قبلاً اجاره ها را حداقل تا مارس 2023 به عنوان یک اقدام اضطراری هزینه زندگی مسدود کرده است).

در بریستول، کمیسیون اجاره مسکن برای بررسی ایده سقف اجاره ایجاد شده است، و اگرچه احتمال کمی وجود دارد که به زودی به واقعیت تبدیل شود – این امر مستلزم اعطای اختیارات جدید از سوی وزیران به شهر است، که صدیق خان شهردار لندن قبلاً تلاش کرده و شکست خورده است. به دست آوردن سرمایه – هدف ساختن پرونده در سطح ملی است. اما شاید در شهری که سبزهای رادیکال به شدت از حزب کارگر غافلگیر می شوند، یک قدم جلوتر از خلق و خوی فزاینده ناامید باقی بمانیم.

محدود کردن اجاره بها به طور دائم بحران مسکن را برطرف نمی کند: تنها ساختن خانه های مقرون به صرفه تر واقعاً این کار را انجام می دهد، و منتقدان مدت ها استدلال کرده اند که کاهش سود مالکان صرفاً آنها را تشویق می کند که در تعمیرات کوتاهی کنند یا به فروش برسند. (در ایرلند، برخی تصمیم سال 2017 مبنی بر مسدود کردن و سپس تنظیم اجاره بها را عامل ایجاد نوعی کمبود مسکن دانستند که اخیراً باعث شد 150 نفر در اطراف بلوک صف بکشند تا یک خانه را در دوبلین ببینند.)

در بهترین حالت می‌تواند به فقیرترین مستاجران کمک کند تا سقفی بالای سر خود داشته باشند، در حالی که خانه‌های بیشتری ساخته می‌شوند، با این فرض که بریتانیا بتواند از مقاومت خود در ساختن آنها غلبه کند. اما این ایده ای است که از ناامیدی ناشی می شود و محبوبیت آن به بهترین وجه به عنوان یک سیگنال پریشانی درک می شود، یک علامت هشدار دهنده از سرخوردگی در شهرهایی که در حال تبدیل شدن به غیرقابل زندگی هستند زیرا راه حل های پایدارتر به طور مداوم نادیده گرفته شده اند.

این نوع ناامیدی است که در طی 12 سال ایجاد شده اما در هفته های اخیر تشدید شده است که باعث نگرانی برخی از نمایندگان حزب کارگر می شود.

آیا یک دولت استارمر آینده واقعاً می‌تواند انتظارات سرسام‌آور را برآورده کند، نه فقط در مورد مسکن، بلکه در مورد بسیاری از چالش‌های مهم دیگر، اگر تنها چیزی که از تراس به ارث می‌برد بدهی‌ها و انبوهی از آوار دود است؟ چارلز واکر، پشتیبان محافظه‌کار محافظه‌کاران، شجاع بود، اما حق داشت اخیرا بحث کنید که همکارانش اکنون باید بپذیرند که زمان آنها به پایان رسیده است و بر وظیفه میهن پرستانه خود تمرکز کنند تا اوضاع را به بهترین شکل ممکن برای جانشینان خود بگذارند. غم واقعی در اتاق این است که بدانیم تقریباً مطمئناً چنین اتفاقی نخواهد افتاد و بقیه ما را مجبور می کند تا چند سال آینده با عواقب این جنون زندگی کنیم.