“ما می خواهیم به آنچه دوست داریم ادامه دهیم”: آنچه که فعالان اتحادیه برای آن مبارزه می کنند | بحران هزینه زندگی در انگلستان

آموج اعتصابات پاییزی در سراسر بریتانیا در حال فراگیری است و صنایع و بخش هایی را که مدت هاست تحت تأثیر نزاع های صنعتی قرار نگرفته اند، در بر می گیرد، زیرا کارگران در مواجهه با تورم دو رقمی برای تامین هزینه های زندگی خود تلاش می کنند.

در اینجا ما با سه فعال صنفی در خط مقدم بحران هزینه های زندگی صحبت می کنیم که چرا آنها وارد این ماجرا شدند و برای چه می جنگند.

فشولای زیبا

شما هرگز یک شبه پیروز نخواهید شد. اما ما تمام آنچه را که داریم به آن می دهیم زیرا گزینه دیگری نداریم. به همین سادگی است.

او که توسط شرکت مدیریت امکانات چرچیل استخدام شده است، در قطارهای گویا تیمزلینک، از ایستگاه هاستینگز در شرق ساسکس کار می کند.

به عنوان یک نماینده RMT، فاشولا به سازماندهی همکاران کمک می کند تا برای دستمزد ساعتی 15 پوند، دستمزد بیماری و کمک به هزینه های سفر مبارزه کنند. آنها در اوایل سال جاری دست به اعتصاب زدند و اکنون در حال آماده شدن برای رای گیری برای دور جدیدی از توقف ها هستند – و با نظافتچیان سایر شرکت های برون سپاری هماهنگ می شوند.

ما در حال حاضر با دستمزد واقعی زندگی، اگر بتوانیم آن را اینطور بنامیم، هستیم که 9.90 پوند است. ما هنوز هیچ دستمزد بیماری شرکتی نداریم، و بدیهی است که کووید فقط در هوا ناپدید نشده است.

فاشولا توضیح می‌دهد که «تقریباً هشت دقیقه» برای تمیز کردن قطار زمان دارید – زباله‌ها را از روی صندلی‌ها و روی زمین، تمیز کردن میزها، خالی کردن سطل‌ها و تمیز کردن توالت‌ها. “مثل اینکه واقعاً برای شکست آماده شده اید، اینطور نیست؟” او می گوید.

“شما نمی توانید غرور کنید، زیرا احساس می کنید سر کار آمده اید و کاملاً شکست خورده اید. با بالا رفتن هزینه های زندگی، ستونی به پست دیگر مورد ضرب و شتم قرار گرفته اید.» او مدل کسب‌وکار برون‌سپاری را مقصر می‌داند، و استدلال می‌کند که این مدل کسب‌وکار کاهش را تشویق می‌کند. او می‌گوید: «ما تا پایان تلخ مبارزه خواهیم کرد تا زمانی که ما را به خانه بازگردانند.

فاشولا پس از همه‌گیری کووید، زمانی که مادرش به سرطان مبتلا شد و در نهایت برای مراقبت از او مرخصی بدون حقوق گرفت، تصمیم گرفت فعالانه در اتحادیه شرکت کند.

وقتی برگشتم، فکر می‌کردم که باید این موضوع را حل کنیم. ما باید این را سازماندهی کنیم. و ما نیاز به مبارزه خواهیم داشت. زیرا مطمئناً مردم هنوز هم می توانند به یاد داشته باشند که همه نظافتچی ها در همه بخش ها چه نقش حیاتی در طول همه گیری داشتند؟

استخدام همکارانش برای این هدف به معنای گرد هم آوردن چنین گروه متنوعی بوده است، برخی از همکاران اتحادیه کارگری آن را “اعتصاب ملل متحد” نامیده اند. او می‌گوید: «ما فقط در قراردادهای چرچیل حدود 40 ملیت مختلف داریم.

جویس استیونسون

من 44 سال است که در BT استخدام شده‌ام و تمام این مدت با 999 تماس سروکار داشته‌ام – بنابراین این تصمیمی نیست که کسی آن را سهل‌انگیز بداند، اما مسئولیت جایگاه ما باید با شرکت باشد.

جویس استیونسون، 63 ساله، از جمله مسئولین تماس اضطراری استخدام شده توسط BT بود که این هفته به اعتصابات پیوست. آنها از اقدامات صنعتی قبلی مستثنی شده بودند. اما رهبری اتحادیه کارگران ارتباطات (CWU) این بار تصمیم گرفتند که به صفوف اعتراض بپیوندند.

استیونسون می‌گوید این شغل، که شامل تماس‌های اضطراری و ارسال آن‌ها به خدمات مربوطه است، گاهی اوقات می‌تواند به شدت استرس‌زا باشد. به عنوان مثال، اعضای من باید با گرنفل دست و پنجه نرم می کردند. از آنجایی که نمی توانستیم با مقامات آتش نشانی تماس بگیریم، مجبور شدیم با این افراد صحبت کنیم که بسیاری از آنها زنده از ساختمان خارج نمی شدند. این چیزی نیست که هر روز اتفاق بیفتد، اما چیزی است که اتفاق می افتد.» او می گوید.

او می‌گوید همکارانش پذیرفتند که اعماق همه‌گیری زمان افزایش دستمزد نیست، اما زمانی که BT تصمیم گرفت در اوایل سال جاری افزایش فراگیر 1500 پوندی را اعمال کند، تصمیم گرفتند اقدام کنند.

بسیاری از اعضای ما فقط 21500 پوند برای 37 ساعت و نیم کار می کنند. و آنها هیچ وقفه ای با حقوق دریافت نمی کنند، بنابراین تمام وقفه های آنها بیش از این است.» او می گوید.

«برخی از مراکز تماس بانک‌های مواد غذایی دارند، و این بانک‌های غذا برای کارکنان است – با یک اخطار که می‌گوید: «اگر احساس می‌کنید در پایان ماه پولتان تمام شده است، بیایید و چند تا دریافت کنید. بیت ها.”

«از روزی که شروع کردم، کارم را دوست داشتم: دوست داشتم به تماس‌ها پاسخ دهم، همه چیز را دوست داشتم. من واقعاً انجام دادم – اما اکنون که می بینید چه اتفاقی دارد می افتد واقعاً روح را ویران می کند.

«همه ما در طول همه گیری یک نشان سنجاق گرفتیم و روی آن نوشته شده بود: 999 قهرمان. و در زمانی که شما فکر کردید، من واقعاً کارم را انجام می دهم. اما این بر اساس آن بود که شما فکر می کردید: خوب، وقتی از همه گیری خارج شدیم، با ما محترمانه رفتار می شود. اما این اتفاق نیفتاده است.»

ترور چاکلی

ما نمی خواهیم اعتصاب کنیم. ما نمی‌خواهیم صف‌های اعتراضی داشته باشیم. ما نمی خواهیم با مردم درگیر شویم. تروور چاکلی 67 ساله، راهنمای موزه ملی معدن زغال سنگ انگلستان در ویکفیلد، می گوید: ما فقط می خواهیم به آنچه دوست داریم ادامه دهیم.

چاکلی که بازدیدکنندگان را به زیرزمین هدایت می‌کند تا طعم زندگی در زغال سنگ را به آنها بچشاند، خود به مدت 43 سال معدنچی بود. او می‌گوید: «به طور کلی، همه ما عاشق کاری که انجام می‌دهیم، به ویژه حفظ میراث معدنی هستیم.

با این حال، کارکنان موزه به تازگی به حمایت از اقدام صنعتی رای داده اند، پس از آن که در اوایل سال جاری به آنها پیشنهاد افزایش 4.2 درصدی دستمزد داده شد – توافقی که توسط اعضای یونیسون “بسیار قاطع” رد شد.

او می‌گوید: «فکر می‌کنم مانند بسیاری از افراد در نوع کارمان، طی چند سال ما واقعاً افزایش دستمزد قابل توجهی نداشته‌ایم، یا چیزی که با تورم مطابقت داشته باشد، نداشته‌ایم» و افزود که امسال «چالش‌های مالی متعددی» را به همراه داشته است.

او می‌گوید پیش‌بینی‌های افزایش شدید قیمت انرژی و تورم دو رقمی «واقعاً مردم را ترسانده است».

او توضیح می دهد که با دستمزد تمام وقت 18000 پوند، کسانی که توانایی پرداخت آن را دارند مجبور شده اند پس انداز خود را کاهش دهند. هیچ کس نمی تواند به این کار ادامه دهد، می تواند؟ بنابراین ذهنیت مردم را تغییر داده است.»

چاکلی با همکارانش در یونیسون برای یک معامله سخاوتمندانه تر و موزه – که بخشی از گروه موزه علوم است – بحث کرده است که به جای ارائه درصد افزایش، با هدف کمک به دستمزد کمتر، “گاز را به اشتراک بگذارد” کارگران

حتی قبل از اینکه آنها تاریخ خروج را تعیین کنند، نشانه هایی وجود دارد که سرپیچی کارکنان ممکن است نتیجه داده باشد. چاکلی می‌گوید: «موزه اکنون نشان داده است که پیشنهاد تجدیدنظر شده‌ای ارائه خواهد کرد، که ما آن را بررسی خواهیم کرد. من نمی گویم در انتهای تونل نور وجود دارد، اما حداقل داریم صحبت می کنیم.

وی در پاسخ به این سوال که آیا در اعتصاب معدنکاران سال 84 تا 85 شرکت داشته یا نه، با ملایمت می گوید: «من در دهه 70 در اعتصابات شرکت داشتم. من در سال 1984 در موقعیت دیگری بودم.
واقعاً شگفت‌انگیز است: همه وقتی در مورد معدنچیان صحبت می‌کنند، اولین چیزی که می‌گویند این است، اوه، 1984، اعتصاب – اما این یک سال از 200 سال استخراج معدن بود.