اکنون راهی برای بریتانیا برای بازسازی پل های خود با اتحادیه اروپا وجود دارد – حزب کارگر باید رهبری را بر عهده بگیرد | لورنزو مارسیلی

منتصور کنید که سال 2030 است. شما می توانید آزادانه در سراسر بریتانیا، اتحادیه اروپا، اوکراین، ترکیه، غرب بالکان و تعداد انگشت شماری از دموکراسی های در حال شکوفایی ساکن شوید و به دنبال کار باشید. شما از مرزهای باز در اتصالات ریلی پرسرعت یکپارچه عبور می‌کنید که با زیرساخت‌های هیدروژن سبز با سرمایه مشترک و شبکه‌های انرژی یکپارچه تامین می‌شوند.

شما احساس امنیت می‌کنید زیرا این کشورها از عرضه عادلانه واکسن‌های نجات‌دهنده اطمینان می‌دهند و یک کارگروه مشترک واکنش سریع برای بلایای آب و هوایی را حفظ می‌کنند.

همانطور که جنگ روسیه علیه اوکراین ادامه دارد، این به نظر علمی تخیلی است. اما اگر جامعه سیاسی اروپا – سازمان جدیدی که در 6 اکتبر در پراگ راه اندازی می شود – موفق شود، یک چشم انداز واقعی است. سران دولت از 44 کشور اروپایی از جمله سران هر 27 کشور اتحادیه اروپا در نشست افتتاحیه شرکت خواهند کرد. نخست وزیر بریتانیا، لیز تراس، علیرغم اینکه در ابتدا اشتیاق کمی به آن نشان داد، گفته است که در آنجا حضور خواهد داشت.

جامعه سیاسی اروپا که اولین بار در ماه مه گذشته توسط رئیس جمهور فرانسه امانوئل ماکرون به عنوان مجمعی متمایز از اتحادیه اروپا پیشنهاد شد، در نتیجه مستقیم جنگ تجاوزکارانه روسیه در حال ظهور است. هدف ایجاد یک فضای دموکراتیک اروپایی شامل، اما نه محدود به اتحادیه اروپا است. این راهی برای ارائه حمایت نهادی بلندمدت به اوکراین و یک لنگرگاه دموکراتیک روشن خواهد بود. پس از الحاق کریمه در سال 2014، غرب به سمت دیگری چرخید. اکنون باید از آن اشتباه اجتناب کند.

جلوگیری از عقب نشینی دموکراتیک به طور کلی نسبت به مداخله در جاهای دیگر ارجحیت دارد: کشورهایی مانند گرجستان، مولداوی یا بالکان غربی باید از تجاوزات استبدادی محافظت شوند و این جامعه مسیر ملموسی را به آنها ارائه می دهد.

گسترش اتحادیه اروپا به طور سنتی برای انجام این وظایف بود. اما گسترش روند دردناکی کند است و بعید است قبل از اصلاح اتحادیه اروپا دوباره اتفاق بیفتد. پیوستن به اتحادیه اروپا می‌تواند تا یک دهه طول بکشد و تاخیر می‌تواند عواقب بدی داشته باشد: تحقیر ترکیه در حالی که از سال 1987 در اتاق انتظار اتحادیه اروپا نشسته بود، نقش کوچکی در به قدرت رسیدن اردوغان داشت. و بنابراین، چه باید کرد.

جامعه سیاسی اروپا پاسخی به این سوال است. همانطور که مشارکت بریتانیا نشان می دهد، این موضوع بسیار بیشتر از حمایت از کشورهایی است که بین اتحادیه اروپا و روسیه قرار دارند.

در حالی که اجلاس سران جو بایدن برای دموکراسی ها چیزی بیش از یک نشست بزرگ زوم بود، و ابتکار کمربند و جاده چین پیش بینی جهانی قدرت استبدادی آن است، جامعه سیاسی اروپا ممکن است به اولین آزمایشگاه دموکراتیک برای یک سیاست “سیاره ای” تبدیل شود که فراتر از آن است. دولت ملت است و منافع و حقوق ملموسی را برای شهروندان دولت های شرکت کننده اعطا می کند.

جزئیات هنوز باید بررسی شود – اگرچه هیچ کمبودی در پیشنهادهای خوب وجود ندارد. به عنوان مثال، بحران انرژی، فرصتی را برای تولید انرژی های تجدیدپذیر فرامرزی و یکپارچه سازی شبکه های انرژی و تأسیسات ذخیره سازی ارائه می دهد.

بهبود زیرساخت‌های ارتباطی و حمل‌ونقل برای ترافیک ریلی، جاده‌ای و آبی به ایجاد حس نزدیکی و در عین حال بهبود شرایط بازار کمک زیادی می‌کند. تمدید اخیر اتحادیه اروپا برای هزینه های رومینگ رایگان تلفن همراه به اوکراین، مدلی نمادین و در عین حال به راحتی قابل تکرار است.

سرمایه گذاری مشترک می تواند با گسترش مکانیسمی که زیربنای صندوق بازیابی اتحادیه اروپا است، اولین نمونه اولیه بدهی مشترک فراملی و سرمایه گذاری تضمین شود. تحرک انسانی، ایجاد فضایی برای حرکت آزاد که شکاف بین شهروندان درجه یک و درجه دو را متوقف می کند، باید در کار باشد.

بریتانیا بیش از بسیاری از افراد برای کسب درآمد دارد. از حضور تراس استقبال می شود، اگرچه بعید است که منجر به مشارکت بسیار تخیلی یا سازنده شود. و بنابراین در اینجا یک التماس به مترقیان بریتانیا و رهبری حزب کارگر بریتانیا است: این را داشته باشید. یک بریتانیای مترقی پس از برگزیت می تواند به یک نیروی پیشرو در جامعه ای از دموکراسی های اروپایی تبدیل شود. پروژه ای که مکمل اما خارج از اتحادیه اروپا است، بهترین ابزار خود را به بریتانیا، به عنوان یکی از اعضای سابق اتحادیه اروپا، برای نزدیکی مجدد با بقیه اروپا ارائه می دهد، و در عین حال برخی از حقوقی را که برگزیت از شهروندان بریتانیا گرفته شده است، به آن بازمی گرداند. – از جابجایی آزاد تا تأمین مالی مشترک تحقیقاتی.

مسخره کردن باشگاه جدید به عنوان یک مغازه صحبت کردن یا یک حقه آسان است. و با این حال این زمان مفیدی برای تحقیر اروپا نیست. در مواجهه با کووید-19 و جنگ در خاک خود، قاره ای که توسط منتقدان متهم به سقوط غیرقابل برگشت و وسواس در مدیریت خرد چیزهایی مانند اندازه موز شده است، ممکن است انتظار سقوط داشته باشد.

برعکس این اتفاق افتاد. کووید-19 در نهایت به صندوق بازیابی اتحادیه اروپا و خرید مشترک موفقیت آمیز واکسن ها منجر شد. جنگ در اوکراین همبستگی بین کشورهای اتحادیه اروپا و هماهنگی مالی پیشرفته با مالیات مشترک بر شرکت های انرژی را تقویت کرده است. اگر نویسنده‌ای چنین نتیجه‌ای را در طول بحران بدهی اروپا و در پی همه‌پرسی برگزیت پیش‌بینی می‌کرد، ایده آنها به عنوان یک خیال رد می‌شد. اما اکنون این دنیایی است که ما در آن زندگی می کنیم. ما نباید اجازه دهیم که جاه طلبی ما فقیرتر از واقعیت باشد.