ریس جیمز کانون توجهات را می دزد تا نشان دهد چرا او دست راست انگلیس است | لیگ قهرمانان

اسدر پایان این پیروزی سبک، سرگرم کننده و قانع کننده 3-0 چلسی در برابر میلان، اتفاق شیرینی رخ داد. در حالی که بازیکنان در سوت پایان در آغوش گرفته بودند و مانند خبررسان دنیای اموات با یکدیگر صحبت می کردند، داور هلندی دنی مکلی، پیشنهاد ریس جیمز برای دست دادن را رد کرد و به جای آن مستقیماً برای در آغوش گرفتن کامل وارد میدان شد و مدافع راست چلسی را بست. سینه او در ترکیب بعد از بازی.

در این لحظه کاملاً مناسب به نظر می رسید. عمدتاً به این دلیل که جیمز در اینجا فوق‌العاده بود و عملکردی با شکوه، برش بی‌نظیر و اطمینان کامل در دفاع ارائه داد.

او بیش از هر بازیکن دیگری در زمین توپ را لمس کرد. او یکی ساخت، یک گل زد و این کار را در حالی انجام داد که در همان سمت رافائل لئو دفاع می کرد، معجزه ای از ضربه و درایو هجومی، که خوشبختانه برای چلسی، برای هم تیمی هایش نامرئی به نظر می رسید، که بیشتر این بازی را با شکست دادن پاس سپری کردند. به تنها تهدید تهاجمی خود.

در هفته‌های اخیر پر کردن هر هوای مرده مازاد با صحبت‌های بی‌پایان درباره یک بازیکن راست‌بال با استعداد که در برنامه‌های تاکتیکی سودمند گرت ساوت‌گیت نیست، به یک عادت تبدیل شده است. احساس همدردی با ترنت الکساندر-آرنولد در این میان و احساس فشار روی او آسان بوده است. اما این فشار بر جیمز، مردی است که در اختیار دارد، که اکنون باید بازی‌های خودش را بیش از حد تحلیل کرد و در برابر بازیکن ارواح، دفاع راست کامل تصورات ما قضاوت کرد.

خوب، او مطمئناً آن را اینجا نشان نداد. گل سوم چلسی یک لحظه دوست داشتنی بود، یکی برای حلقه های برجسته. پیوند با رحیم استرلینگ در تمام بازی ها به خوبی کار کرد. جیمز به بیرون دوید و خواستار پاس شد. استرلینگ توپ را در مسیر او قرار داد. جیمز وقتش را گرفت، منتظر ماند، مناظر را محدود کرد، سپس توپ را در بالای دروازه قرار داد.

او قبلا این گل را به ثمر رسانده است. او آن زاویه را دوست دارد، می داند به کدام نقطه ضربه بزند. جمعیت هم می‌تواند آمدن آن را احساس کند، به نظر می‌رسد که ایستاده متیو هاردینگ یک نفس مشترک می‌کشد، تا میدان دقیق توری که جیمز می‌زند را می‌داند، تا به صدای تند گوش کند. این نوعی پایان است که به نظر می رسد دروازه بان را خالی می کند، مانند نشستن یا پرتاب شدن از داخل مجموعه ای از درهای سالن.

و در مواقعی مانند این جیمز واقعاً شبیه بازیکنی به نظر می‌رسد که می‌خواهد یک تیم در اطرافش بسازد – اما نه به شکلی نمایشی، فقط به عنوان یک قطعه معماری خوب، بازیکنی بدون نقاط ضعف آشکار، اما با نقاط قوت فوق العاده.

حضور دارد. او توپ را نگه می دارد. گاهی اوقات میلان از او دور می شد و به او فضا می داد. گراهام پاتر پس از آن گفت: «پتانسیل او فراتر از آسمان است» و دوباره، همه چیز مطابق با روز احساس شد.

اینجا سبکی بود. با گذشت 75 دقیقه، چلسی پنج بازیکن آکادمی را در زمین داشت، میلان را 3-0 شکست داد و فوتبالی روان و مفرح بازی کرد. این یک تجارت با شکوه بی ثبات است. دوران های شجاع جدید حباب می شوند و سپس بر روی صخره ها شکسته می شوند. اما شاید، شاید این حتی شروع عصر بوهلی بود، هر چه که باشد. امیدواریم به خاطر همه، نه چندان در سن بوهلی: بزرگترین دارایی این چلسی پس از روم، پاتر است، و این شب مهمی برای سرمربی بود.

نحوه اخراج توماس توچل همیشه به احتمال زیاد بر مرد جدید فشار می آورد. این را معنا کنید. کاری کن که قمار من کار کند. تصمیم خوبی برای پوشش دادن یک بد باشید. در اینجا پاتر به‌تازگی بر روی خط لمسی‌اش ظاهر شد، با یقه چوگان مشکی، با هوای یک شعبده باز مشهور یا وینگمن استیو جابز در رده متوسط.

پاتر ممکن است مایل ها به تنهایی از میدان خارج شود، با دستانش هوا را از هم جدا کند، وقتی صحبت از کنفرانس های مطبوعاتی حیرت آور کسل کننده به میان می آید (آیا این یک شرط بندی است؟ آیا او این کار را به خاطر گیجی انجام می دهد؟) اما تیم بالغ برایتون او یک تیم بود. یک چیز زیبا برای تماشا نیز، پر از احساسات هجومی. و چلسی چیزی از آن را در اینجا داشت.

روبن لوفتوس چیک و متئو کواچیچ یک هافبک سرگرم کننده در یک بازی فشرده بودند، لوفتوس چیک در اینجا در آن نقش مرکزی خوب بود و از توانایی خود در دستکاری توپ، پاهای سریع خود برای حفظ توپ و رانندگی به فضا استفاده می کرد. با فشار دادن مدافعان کناری در برخی مواقع، چلسی شش بازیکن هجومی در زمین داشت.

گل اول چلسی در دقیقه 24 از کرنر چهارم به ثمر رسید. این یک تقلا بود. تیاگو سیلوا مانند یک نهنگ قاتل در محوطه شش قدمی به هم کوبید و پیراهن‌های سفید را پراکنده کرد و در نهایت توپ به دست وسلی فوفانا افتاد و او توپ را به کرنر برد.

چلسی در نیمه دوم با این بازی کنار رفت. فیکایو توموری در گل دوم مقصر بود، وقتی جیمز از سمت راست سانتر کرد و به پیر امریک اوبامیانگ اجازه داد تا آن را منحرف کند.

و این تقریباً همین بود. چلسی واقعاً از چه زمانی، خوب، چه زمانی فوتبال هجومی سبک و خوشایند بازی نکرده است؟ کارلو آنچلوتی؟ قطعاتی از آنتونیو کونته، اما به سبک فوتبال ماشینی بی امان تر و عصبانی تر؟ این روزهای اولیه است. اما اینجا سبکی وجود داشت، حس انرژی متفاوتی در کار.