چرا من در زمستان امسال برای یخ زدن اجاره در سراسر انگلیس و ولز مبارزه خواهم کرد | جازمین صدری

آدر اوج همه‌گیری، نامه‌ای از نماینده اجاره دریافت کردم که آپارتمانی را که اجاره می‌کردم مدیریت می‌کرد. آن را باز کردم، فکر کردم به خاطر خرابی سیستم گرمایشی است که از زمستان از آن شاکی بودم. در عوض، نامه نوشته بود که اجاره من 50 پوند افزایش می یابد، بدون اشاره به تعمیرات.

تقریباً می‌توانستم افزایش اجاره‌بها را پوشش دهم، اما پس از اینکه نماینده به درخواست‌های من برای تعمیرات نادیده گرفت، تصمیم گرفتم ضررهایم را کاهش دهم و جای دیگری برای زندگی پیدا کنم. من از دوش گرفتن در خانه دوستان خسته شده بودم و نمی توانستم با زمستان دیگری زندگی کنم در آپارتمانی به قدری سرد که یخ در داخل پنجره ها ایجاد شده بود.

در نهایت، من یک “استودیو” برای نقل مکان پیدا کردم. این آشپزخانه سابق خانه ای بود که به اتاق جعبه ای با فضایی برای تخت و نه چیزهای دیگر تبدیل شده بود. هزینه آن تقریباً 1000 پوند در ماه بود و من به محض نقل مکان با مشکلاتی مواجه شدم. وقتی به نماینده اجاره گفتم که هر بار که از دوش استفاده می‌کنم نشتی دارد، آنها گفتند: “سعی کنید دوش‌های کوتاه‌تری داشته باشید.” سایر درخواست ها برای تعمیرات نادیده گرفته شد.

سپس، در ژوئن امسال، درست زمانی که بحران هزینه های زندگی شروع به کاهش می کرد، نماینده به من گفت که اجاره بها حداقل 200 پوند در ماه افزایش می یابد. قلبم شکست – هیچ راهی وجود نداشت که بتوانم 20 درصد بیشتر بپردازم. قبل از اینکه حتی یک اخطار رسمی اخراج بخش 21 به من داده شود، که یک الزام قانونی در انگلستان و ولز است، خانه ام را دیدم که به صورت آنلاین با اجاره بالاتر تبلیغ می شود. بعد از اینکه گفتم نمی توانم افزایش زیادی بدهم، به من گفتند که باید دو هفته دیگر بروم، روزی که قرار بود قراردادم تمام شود، با وجود اینکه تا اوت پرداخت کرده بودم.

هنگامی که برای حمایت با اتحادیه خود، اتحادیه اجاره‌کنندگان لندن (LRU) تماس گرفتم، آنها توضیح دادند که این نماینده با تلاش برای اخراج من بدون ارائه مدارک مناسب و دادن دو ماه اخطار به من، غیرقانونی عمل می‌کند. آنها به من کمک کردند نامه ای بنویسم که در آن نوشته شود من حقوق خود را می دانم و تا زمانی که آنها به طور قانونی حکم مالکیت را نگیرند، آنجا را ترک نمی کنم. نماینده با یک پاسخ تهاجمی و شخصی پاسخ داد و مرا “بی ادب” خواند.

حمایت سایر مستاجرها به من اعتماد به نفس لازم برای ایستادن و ماندن در خانه خود را برای مدتی که اجاره داده بودم و به اندازه کافی برای یافتن جای دیگری برای ماندن پیدا کردم، به من داد، اما در نهایت هیچ قانونی برای محافظت از من در برابر اجاره وجود نداشت. پیاده روی کردم و مجبور شدم ترک کنم.

این وظیفه شوراهای محلی در انگلستان است که حقوق مستاجران را به اجرا بگذارند، اما من به من گفت که حتی اگر تخلیه غیرقانونی بود، آنها منابع لازم برای مداخله را ندارند. اگر صاحبخانه نتواند مورد بازخواست قرار گیرد، حقوق مستاجر چه فایده ای دارد؟ من اکنون دو بار در دو سال اخیر خانه خود را به دلیل افزایش ناعادلانه اجاره از دست داده ام و تنها نیستم. اجاره بها در لندن در سال گذشته به طور متوسط ​​16 درصد افزایش یافته است. از طریق اتحادیه‌ام، درباره اجاره‌کنندگانی که با افزایش 30 درصدی، 40 درصدی و حتی 50 درصدی مواجه هستند، آشنا شدم. کارگزاران تابلوهایی را در پنجره های خود نصب کرده اند و ایمیل هایی ارسال کرده اند که صاحبخانه ها را تشویق به اجاره دادن می کنند. مالکان و کارگزاران املاک از بحران تورم برای فشار آوردن به اجاره نشینان و افزایش سود استفاده می کنند.

هزینه‌های مسکن، بزرگ‌ترین هزینه‌های خروجی مردم است، و اجاره‌کنندگان در بریتانیا در حال حاضر حدود چهار یا پنج برابر بیشتر از صاحبان خانه در هر ماه برای مسکن خرج می‌کنند. وقتی میانگین اجاره ماهانه در لندن 1450 پوند است، 20 درصد افزایش، همانطور که به من داده شد، اساساً همان اخطار تخلیه است. افزایش اجاره بها مردم را مجبور به انتخاب‌های غیرممکن می‌کند، مانند حذف وعده‌های غذایی یا ترک گرمایش. این هزینه انسانی سودهای سپر برای شرکت های انرژی، مالکان و نمایندگان املاک است.

در کوتاه مدت، راه حل روشن است – و در حال حاضر در اسکاتلند اتفاق می افتد. در ابتدای سپتامبر، دولت اسکاتلند برای کمک به اجاره‌کنندگان برای مقابله با بحران هزینه‌های زندگی، اجاره‌های خصوصی را متوقف کرد. این یک پیروزی بزرگ برای Living Rent، اتحادیه مستاجران اسکاتلند است. حداقل تا مارس 2023، مالکان در اسکاتلند اجازه افزایش اجاره بها را نخواهند داشت.

همه ما سزاوار یک خانه مناسب هستیم که در آن بتوانیم کمی امنیت داشته باشیم. ما می خواهیم در نزدیکی خانواده خود زندگی کنیم، احساس کنیم با جوامع خود ارتباط داریم و پس از پرداخت اجاره، پول کافی برای زندگی آبرومندانه داشته باشیم. اما برای اجاره‌کنندگان، این اغلب امکان‌پذیر نیست. کنترل اجاره در انگلستان و ولز در سال 1988 لغو شد و از آن زمان تاکنون توازن قوا توسط دولت‌های متوالی به نفع مالکان تغییر کرده است. محافظه کاران حتی ممنوعیت اخراج “بدون تقصیر” را که در سال 2019 وعده داده بودند را در انگلیس اجرا نکردند.

اگر چند ماه پیش در انگلستان و ولز تعطیلی اجاره مانند اسکاتلند برقرار بود، می‌توانستم در خانه‌ام بمانم. صدیق خان، شهردار لندن دریافته است که این سیاست در پایتخت برای جلوگیری از بحران تخلیه ضروری است، اما تاکنون نه دولت و نه حزب کارگر از هیچ حمایتی برای اجاره‌کنندگان در برابر افزایش اجاره‌بها حمایت نکرده‌اند.

با اجرای تعلیق اجاره بها در سراسر بریتانیا، دولت می‌تواند فشار میلیون‌ها نفری را که برای پرداخت قبوض خود تلاش می‌کنند کاهش دهد و در زمستان امسال غذا را روی میز بگذارد. همچنین شروع به ترمیم برخی از آسیب‌های ناشی از چندین دهه تصمیمات دولتی می‌کند که سود مالکان و سرمایه‌گذاران را بالاتر از امنیت و امنیت مستاجران قرار داده است. به همین دلیل است که من در این زمستان در کنار مستاجران در سراسر انگلستان و ولز برای یخ زدن اجاره بها خواهم جنگید.