وعده رهبر کلمبیا برای “صلح کامل” ممکن است بسیار جاه طلبانه باشد | کلمبیا

این اعلامیه در یک ویدیوی دانه دانه از جنگل های متراکم شمال کلمبیا منتشر شد.

ده‌ها مرد نقاب‌دار با لباس‌های استتار و سلاح‌های خودکار در یک خوشه ایستاده‌اند، جریانی خروشان روی چکمه‌های رزمی سیاه‌شان می‌شوید.

مردی با صدای بلند می گوید: «ما اراده خود را برای مذاکره به دولت و مردم کلمبیا اعلام می کنیم. “فاتحان دفاع از خود سیرا نوادا آماده هستند.”

شبه نظامیان با لحنی که نشان می دهد این خبر قابل تعالی است، اعلام می کند که می خواهند برای یک “صلح پایدار و طولانی مدت” تلاش کنند.

اما بیشتر کلمبیایی‌هایی که این کلیپ را دیدند احتمالاً یک سوال ساده از خود می‌پرسیدند: این افراد چه کسانی هستند؟

این پیام پاسخی بود به وعده جسورانه ای که گوستاوو پترو اولین رهبر چپ کلمبیا در زمانی که ماه گذشته قدرت را در دست گرفت، داده بود. او اعلام کرد که به “صلح کامل” در کشوری دست خواهد یافت که در بیشتر تاریخ خود گرفتار درگیری های مسلحانه بوده است.

شاید جاه‌طلبانه‌تر هم راهی باشد که او برای آن پیش برود. پترو – که خود یکی از اعضای سابق چریکهای شهری M-19 منقرض شده است – از فهرست روزافزون گروه های مسلح کشور خواست تا در یک “آتش بس چندجانبه” به او بپیوندند و به توافقات صلح بپردازند.

اما تنها یک ماه پس از دولت او، تلاش‌های او برای باز کردن شبکه پیچیده‌ای از گروه‌های مسلح تأثیر نامطلوب داشته است و ناظران نگران هستند که رهبر جدید بیش از آن که بتواند بجود، او را گاز گرفته باشد.

شبه‌نظامیان در هر گوشه کشور، از ارتش‌های چریکی که مدت‌هاست از آن می‌ترسیدند گرفته تا جناح‌های کمتر شناخته‌شده‌ای مانند فاتحان دفاع از خود در سیرا نوادا، برای شرکت در مذاکرات صلح پیش قدم شده‌اند و امیدوارند که از یک آتش‌بس از مزایای آن بهره ببرند.

در میان این افراد، چریک های ارتش آزادیبخش ملی (ELN) هستند که اکنون پس از سال ها مذاکرات شکست خورده، قرار است مذاکرات را در هاوانا از سر بگیرند.

اما در عین حال، خشونت تنها زمانی افزایش یافته است که هر گروه مسلح در تلاش است تا قلمرو خود را گسترش دهد و مزیتی استراتژیک در پیشبرد گفتگوهای احتمالی به دست آورد. از زمان روی کار آمدن پترو، میزان کشتار جمعی، ترور فعالان حقوق بشر و حملات به پلیس افزایش یافته است.

بث دیکینسون، تحلیلگر کلمبیایی در گروه بین المللی بحران گفت: «این طرح برای صلح کامل در واقع باعث ایجاد یک آشفتگی بزرگ در پیکربندی درگیری شد. “واقعاً قابل توجه است که افزایش خشونت چقدر قابل توجه بوده است… صرف ایده مذاکرات احتمالی، بازی را کاملاً تغییر داده است.”

ناظرانی مانند دیکینسون می گویند که این نشان می دهد که راه رسیدن به صلح واقعی طولانی و پر از موانع خواهد بود.

کلمبیا پس از قراردادهای قبلی با گروه های مسلح از جمله شبه نظامیان راستگرا در دهه 2000 و با بزرگترین نیروی چریکی خود، نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا (فارک) در سال 2016، مدت ها برای تحکیم صلح تلاش کرده است.

اما شکست‌های دولت‌های قبلی در اجرای جدیدترین توافق و در اختیار گرفتن کنترل بخش‌های وسیعی از جنگل به جا مانده از فارک، تجدید خشونت را به همراه داشت.

در حالی که دیگر باندهای بزرگ مواد مخدر و چریک ها در آن سرزمین نقل مکان کردند، بسیاری از مبارزان سابق فارک از پیمان صلح ناامید شدند، علیه دولت دوباره مسلح شدند و به گروه های مافیایی نوظهور متمرکز بر قاچاق مواد مخدر پیوستند. اخیراً، کارتل های مکزیکی و باندهای ونزوئلا به کلمبیا فشار آورده اند و فقط خشونت را تشدید کرده اند.

اکنون، اگر یک گروه از ارتش خارج شود، احتمالاً تعداد زیادی از باندهای کوچکتر در بال منتظر خواهند بود تا آنچه را که تحت کنترل خود درآورده بودند، بگیرند. برای پترو، یک پازل همیشه در حال گسترش ایجاد می کند.

در بندر اقیانوس آرام و مرکز قاچاق بوئناونتورا، میلا ریاسکوس، فعال حقوق بشر، گفت که شهر او اکنون دارای گروه‌های مسلح متخاصم زیادی است که کمتر کسی می‌داند که کدام یک در لحظه قدرت دارند.

ریاسکوس گفت: «آنها هرگز دست از کشتار نمی کشند، و در حال حاضر شاهد اوج دیگری در خشونت هستیم.

خشونت در شهر او در ماه‌های پس از روی کار آمدن پترو افزایش یافته است و ریاسکوس نسبت به اینکه گروه‌های مسلح واقعاً به وعده‌های خود عمل کنند، تردید داشت.

با این حال، برای او، دولت جدید هنوز امید را القا می کند.

او گفت: «این واقعاً پیچیده است، اما غیرممکن نیست، زیرا ما انسان‌ها توانایی آسیب رساندن و همچنین خلق کردن را داریم. ارزش آن را دارد که آن را بدون انتظار تغییر زیاد امتحان کنید، اما آن را با میل عمیق به دنبال صلح کامل امتحان کنید.

کامیلو پوسو، رئیس اندیشکده ایندپاز مستقر در بوگوتا، که جنگ و صلح در کلمبیا را دنبال می‌کند، گفت که تردید دارد که چنین جاه‌طلبی جسورانه‌ای در چهار سال آینده محقق شود.

با این حال، او همچنین گفت که این می‌تواند تغییر مهمی در استراتژی کشوری باشد که در طول تاریخ به جنگ مسلحانه با نظامی‌سازی برخورد کرده است، به‌جای رسیدگی به علل ریشه‌ای درگیری‌ها مانند فقر و کمبود فرصت.

او گفت و در حالی که کلمبیا از صلح کامل فاصله دارد، انعقاد قرارداد با شبه نظامیان بزرگتر مانند چریک های ELN می تواند یک “اثر دومینوی” مهم در فشار دادن سایر گروه های کوچکتر به عقب نشینی و کاهش سطح خشونت ایجاد کند.

او گفت: «مردم نه جنگ می خواهند، نه اسلحه می خواهند، نه سیاستی که ما می شناسیم. آنها خواهان تغییری هستند که به این جامعه آینده ای بدهد. این همان چیزی است که ما با این پروژه “صلح کامل” می خواهیم: آینده.”