نمی توان اجازه داد که منافع شخصی پاسخ کوئینزلند به بحران مسکن را دیکته کنند | سیاست کوئینزلند

حدود شش سال پیش، شورای شهر بریزبن به دنبال آن بود که تعداد فزاینده‌ای از بی‌خانمان‌ها را که زیر پل‌های Go Between و Kurilpa در بریزبن جنوبی می‌ماندند، به زور بیرون بکشد.

چند سال بعد، دولت کوئینزلند یک سری تخته سنگ بزرگ را در زیر پل Kurilpa قرار داد تا از بازگشت افراد خشن جلوگیری کند.

سیاست دولت در مورد مسکن – و این در همه جا صدق می کند، نه فقط در کوئینزلند – همیشه عناصر مشکل را غیرقابل حل تلقی کرده است. تنها کاری که باید انجام داد این است که آن را از دید خارج کنید.

اعلامیه دولت کوئینزلند در این هفته برای نشست مسکن تا حدودی ناشی از گزارش های عالی اخیر در مورد وضعیت اسفناک بی خانمان ها در بریزبن داخلی است.

اما با تبدیل شدن بحث به راه‌حل‌ها، بی‌خانمان‌ها و افراد فقیر شاغل دوباره از دید خارج شده‌اند. انواع ایده‌هایی که توسط رسانه‌ها و سیاستمداران حمایت می‌شوند – آزاد کردن زمین‌های بیشتری در انبارها – به وضوح نشان می‌دهد که هیچ یک حاضر نیستند برای یک راه‌حل مؤثر فشار بیاورند: راه‌حلی که سیاست‌ها را از دست توسعه‌دهندگان، آژانس‌های املاک و غیره خارج می‌کند. منافع اختصاصی

بحث در مورد چگونگی پرداختن به پایان حاد بحران مسکن بر یافتن مسکن بحران متمرکز است. یکی از گزارش‌های خبری اخیر نشان می‌دهد که مردم به مراکزی که برای قرنطینه هتل ساخته شده‌اند منتقل شوند. اما پله بعدی نردبان کجاست؟

وقتی مردم از خیابان ها بیرون می روند، مشکل از بین نمی رود – فقط زمانی که راهی برای رسیدن به خانه ای پایدار و مقرون به صرفه داشته باشند. ما قبلاً می دانیم که برخی از زنانی که از خشونت فرار می کنند، به دلیل فقدان مسکن امن درازمدت در پناهگاه ها گرفتار می شوند.

دولت ایالتی در حال حاضر چارچوب بندی بحران مسکن را به عنوان پیوندی اساسی با رشد جمعیت و سرعت توسعه میدان سبز آغاز کرده است. اما این به کسانی که بیشتر نیاز دارند کمکی نمی کند.

سایت‌های گرین‌فیلد برای افرادی که به کوئینزلند مهاجرت می‌کنند عالی هستند، افرادی که در حال حاضر تمام منابع لازم برای کار از خانه یا کار را دارند. [who] کارین والش، مدیر عامل Micah Projects، این هفته گفت: رانندگی به محل کار.

اما ما مطمئناً می دانیم که خانواده های فقیرتر از بین می روند و آنها را در حاشیه جامعه منزوی می کند.

کارشناسان می گویند که پراکندگی شهری هیچ تاثیر واقعی بر مقرون به صرفه بودن نخواهد داشت. که اگر قیمت مسکن شروع به کاهش کند، توسعه دهندگان به سادگی ساخت و ساز در آن بازار را متوقف خواهند کرد.

این واقعیت به وضوح مانع از معرفی توسعه دهندگان به عنوان ناجیان ما نشده است. در یکی از گزارش‌های اخیر رسانه‌ها، «کمبود مسکن فلج‌کننده» به عنوان زمینه‌ای برای نارضایتی یک توسعه‌دهنده ایپسویچ از اینکه توسعه مسکن پیشنهادی به دلیل نگرانی‌های زیست‌محیطی رد شد، ذکر شد.

ساختن مقدار زیادی مسکن اجتماعی جدید – بر خلاف توسعه میدان سبز – به مقرون به صرفه تر شدن خانه ها کمک می کند. اما واقعاً این چیزی نیست که دولت‌ها (یا رسانه‌هایی با جریان‌های تبلیغاتی سودآور در املاک و مستغلات) لزوماً می‌خواهند.

در کنفرانس مطبوعاتی روز سه‌شنبه، نخست‌وزیر، آناستاسیا پالاسزوک، توسط آبان نیوز استرالیا از وی پرسید که آیا او مایل به حمایت از سیاست‌هایی است که در نهایت قیمت ملک را کاهش می‌دهد.

او پاسخ داد: “خب بازار این را تعیین می کند.”

سکوت او در پاسخ به این سوال قابل درک است. با ناراحت کردن رأی دهندگانی که صاحب خانه های خود (یا خانه های دیگران) هستند، سرمایه سیاسی زیادی باید از دست برود.

اما این مسئله اساسی نیز هست. منظور سیاستمداران وقتی که می‌گویند می‌خواهند مسکن را «مقرون‌به‌صرفه‌تر» کنند، چیست، اگر حاضر به انجام کاری برای مقرون‌به‌صرفه‌تر کردن خانه‌ها نیستند؟

اگر تلاشی برای اصلاح بازار از هم پاشیده مسکن نیست، ما در مورد چه چیزی صحبت می کنیم؟

این سوالی است که ما شایسته پاسخ به آن هستیم. زیرا هر پیشنهاد دیگری که توسط دولت یا در تفسیر رسانه‌ها مورد حمایت قرار می‌گیرد، توسط کسانی که منافع شخصی در بازار مسکن موجود دارند، مطرح می‌شود.

همانطور که مارک لیمب، برنامه ریز شهری دانشگاه فناوری کوئینزلند، این هفته به همکارم جو هینچلیف گفت: “این موضوع شکست بازار است و ما راه خود را برای خروج از بحران مسکن آزاد نمی کنیم.”