البته بریتانیا به ملکه ادای احترام خواهد کرد، اما چرا مردم فقیر باید بهای آن را بپردازند؟ | اوون جونز

جیریف بهایی است که ما برای عشق می پردازیم، ملکه فقید عالمانه گفت. اما برای بسیاری از سوژه های او، درآمد واقعی آنها بهایی است که باید برای غم و اندوه بپردازند. جنبه‌های زندگی عادی به حالت تعلیق درآمده است، اما هیچ‌کس هنوز راهی برای لغو یا توقف بحران هزینه‌های زندگی پیدا نکرده است، خطری بدون سابقه اخیر. چه اتفاقی می افتد وقتی یک رویداد ناگهانی ملی با اقتصادی که با ناامنی و کاهش دستمزدها تعریف می شود برخورد می کند: خوب، بدبختی و سختی بیشتر؟ اما در میان عزاداری برای ملکه، کمتر کسی می خواهد در مورد آن صحبت کند.

پلیس غم و اندوه خود انتصابی دستور داد: «اکنون وقت آن نیست». شاید کسی باید به یکی از مجروحان اطلاع دهد، بیایید او را هلنا بنامیم، که اکنون زمان شکایت از شریک زندگی‌اش نیست که به طرز مفتضحانه‌ای از یک اقامتگاه سلطنتی به سمت خراش‌ها پرتاب شده است. او به من می‌گوید: «همسرم جمعه گذشته بدون اطلاع از محل کارم در قلعه ویندزور تنها به دلیل عزاداری از کار خارج شد. به عنوان یک کارگر ساختمانی قراردادی، هیچ اخطاری قبلی دریافت نکرد، فقط به او دستور داده شد که محل را ایمن کند و سپس آنجا را ترک کند. هلنا می‌داند که خیلی‌ها آرزوی سوگواری را دارند: «اما برای یک خانواده جوان، این ما را در شرایط سختی قرار داده است، و من احساس ناراحتی می‌کنم، زیرا این به ما ربطی ندارد: من برای مرگ یک خانم مسن احترام قائلم، اما همین. ما هنوز باید غذا بخوریم.»

عزاداری اجباری و نیروی کار نامطمئن باعث می‌شود که همسفران فقیر باشند. بانتی را در نظر بگیرید که با حداقل دستمزد برای یک شرکت نانوایی دوون کار می کند. به او یک انتخاب داده شده است: یا حقوق یک روز خود را از دست می دهد، یا آن را از کمک هزینه مرخصی سالانه خود خارج می کند. او می تواند از نظر مالی مدیریت کند، “اما به نظر من این اصل است که در خطر است” و او درست می گوید. این دوره سوگواری شکاف‌های عمیق در بازار کار ما و آسیب‌هایی را که دهه‌ها سیاست‌های دولت به بستر وارد کرده است، روشن می‌کند.

برخی از کسانی که آسیب دیده اند را در نظر بگیرید: امدادگر آزاد که از قبل نگران این بود که لباس مدرسه بخرد. هنرمند اجتماعی که با افراد آسیب پذیر در جوامع فقیرتر کار می کند که 350 پوند از لغو لغو بازی ها ضرر کرده است. گراهام، یک راننده تاکسی لیورپول، که برای اولین بازی خانگی لیورپول در فصل برنامه ریزی کرده بود و ده ها هزار هوادار خارجی را جذب می کرد. تنها چیزی که می‌شنوم این است که «قدری احترام بگذار»: خوب، مطمئناً پول داده‌ام، اما نمی‌توانم اجاره‌ام را بپردازم.

در حالی که ارتش میلیونی افراد خوداشتغال در بریتانیا به عنوان پشتوانه کارآفرینی اقتصاد بازار آزاد مورد احترام قرار می گیرند، زندگی آنها اغلب با سختی و ناامنی تعریف می شود. در واقع، با فروکش همه‌گیری، بیش از یک چهارم مشکلاتی را در پرداخت هزینه‌های اساسی در ماه قبل گزارش کردند. با بافر کم، از دست دادن ناگهانی درآمد می تواند به سختی جذب شود. کیتلین، یک مربی تناسب اندام خوداشتغال که «بخش قابل توجهی از درآمد خود را از دست خواهد داد»، به من می گوید: «اگر کار نکنم، حقوقی دریافت نمی کنم. من ویران شده ام.» هر پنی مهم است من در حال حاضر فقط به دنبال حفظ خودم و کسب و کارم هستم، و روی آن پول حساب کرده بودم که برای پرداخت قبوض به دست می آید. من نمی دانم از کجا می توانم پول نقد اضافی را پیدا کنم.”

کسانی که از این «بازار کار انعطاف‌پذیر» دفاع می‌کردند، ادعا می‌کردند که همه چیز در مورد آزادی و آزادسازی پتانسیل درونی هر فرد است. در واقع این در مورد کارگرانی است که از امنیت اولیه محروم شده اند و به طرز وحشیانه ای در معرض پیامدهای رویدادهایی هستند که بسیار خارج از کنترل آنها هستند. خواه یک سقوط مالی، یک بیماری همه گیر یا یک مرگ سلطنتی باشد که به عنوان مدرک لازم برای غم و اندوه نیازمند تعطیلی ملی است، همیشه از کارگران انتظار می رود که جیب خود را خالی کنند.

این افزایش خشم به سختی منجر به ثبات می شود. قابل توجه است که در شش سال آخر عمر ملکه چهار نخست وزیر بدون تغییر در دولت وجود داشته است. همه با مسئله استانداردهای زندگی مواجه شده اند و نتوانسته اند به آن رسیدگی کنند. قربانیان رکود در قلب‌های صنعتی قدیمی به برگزیت رای دادند و دیوید کامرون را از پای درآوردند، سپس ترزا می را از اکثریت خود محروم کردند و نخست‌وزیر او را به مرگ مجروح کردند. سپس خشم عمومی از بوریس جانسون به دلیل مهمانی غیرقانونی او و همچنین افزایش قیمت ها، مشکلی که او هیچ راه حلی برای آن نداشت، به وجود آمد. کینه به ساختن ادامه می‌دهد، اما زمانی که همیشه از کسانی که کمترین هزینه را دارند انتظار فداکاری می‌رود، چنین خواهد شد.

در روزهای آینده، پرچم‌ها به اهتزاز در خواهند آمد، عزاداران راهپیمایی خواهند کرد، گروه‌های برنجی خواهند نواخت – و مبارزان رنج خواهند برد. گفتن آن ناپسند نیست: سکوت کردن ناپسند است.

• آیا نظری در مورد موضوعات مطرح شده در این مقاله دارید؟ اگر می‌خواهید نامه‌ای با حداکثر 300 کلمه ارسال کنید تا برای انتشار در نظر گرفته شود، آن را برای ما به آدرس guardian.letters@aban.news.com ایمیل کنید.