شواهد در اطراف ما وجود دارد: زندگی خارج از بازار واحد یک فاجعه مطلق است | سایمون جنکینز

قتل عام در حال وقوع است. بیش از 35000 خوک سالم بریتانیایی از سپتامبر ذبح شده و در مزارع دفن شده‌اند و تخمین زده می‌شود که 200000 خوک در یک انباشته از بین رفته‌اند.

دلیل آن این است که کشتارگاه‌ها کارکنانی برای پردازش آنها ندارند، که عمدتاً به دلیل خروج بریتانیا از بازار کار پاناروپایی است. در ماه اکتبر، اداره محیط زیست 800 ویزا شش ماهه برای قصابان خارجی ارائه کرد. اما اصرار داشت که آنها از طرح پرزحمت خود برای کارگران فصلی عبور کنند: به زحمت 100 نفر در آنجا حاضر شدند. وایت هال همچنین از محدود کردن واردات گوشت خوک اروپایی که اکنون 60 درصد از بازار بریتانیا را تشکیل می دهد و در حال افزایش است، خودداری می کند. برای انجمن ملی خوک، برکسیت به معنای خرید از اروپا است.

برای کشاورزان خوک، می‌توانیم تولیدکنندگان سیب، تولیدکنندگان گل، ناوگان ماهیگیری، حمل‌ونقل جاده‌ای، خانه‌سازان، تامین‌کنندگان دارو، مدیران خانه‌های مراقبت – طیف وسیعی از کارگران در خط مقدم اقتصاد بریتانیا را بخوانیم. همه در گذشته از بازار آزاد نیروی کار اروپا سود برده اند. اکنون همه باید برای دریافت مجوز، ویزا، معافیت و در غیر این صورت غرامت با وایت هال لابی کنند. اسناد صد صفحه‌ای باید هر کاروان غذایی را به دوور و بلفاست که ساعت‌ها پشت سر در آن پوسیده می‌شود، همراهی کند.

ممکن است فکر کنید همه اینها از یک رژیم سوسیالیستی دولتی می آید. با این حال، این زاییده فکر جناح راست حزب محافظه کار است که اکنون در دولت حضور دارد. از قضا، آخرین انحراف لرزه‌ای بازار آزاد نیز توسط یک محافظه‌کار آزادی‌خواه، ادوارد هیث، با کنترل‌های قانونی‌اش بر درآمدها و قیمت‌ها برای مبارزه با تورم در سال 1972، تحریک شد.

این مقامات اکنون به ظروف غذا نگاه می‌کنند و آگهی‌های شغلی را بررسی می‌کنند و تمام نیروی غیرت نظارتی خود را به کار می‌گیرند. مشاغل باید بر اساس تخصص، کمبود، حقوق و مدت اقامت طبقه بندی شوند. نمودارهای وسیع وایت هال باید جریان نیروی کار را ترسیم کنند. بیزاری وزارت کشور از خارجی ها فرهنگ “محیط خصمانه” را پرورش داده است. در پایان سال گذشته، خانه های مراقبت های خصوصی مجبور شدند 50000 کارمند واکسینه نشده را اخراج کنند. پس از آن دولت برای تظاهر به جبران، ویزاهای اضافی به خانه های مراقبت ارائه کرد. معلوم شد که آنها می توانند فقط برای یک سال باشند – علیرغم اینکه ماهیت مراقبت تداوم است. در مورد گرفتن ویزا گفته می شود که حداقل 16 هفته طول می کشد.

من به افراد مسن بیشتر از خوک ها اهمیت می دهم، اما اصل یکسان است. هر دو قربانی تصمیم بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا نیستند – تکرار نکنید. آنها قربانی تصمیم بعدی بوریس جانسون برای کمک به او در سرنگونی ترزا می هستند، تا برگزیت را به عنوان الزام بریتانیا به خروج از کارآمدترین و خوش خیم ترین نهاد اقتصادی جهان، یعنی بازار واحد، تفسیر کند. این تا حد زیادی خلقت قهرمان راستگرایان، مارگارت تاچر در سال 1986 برای احترام به اصول بازار آزاد خود بود.

خروج از اتحادیه اروپا دلایلی برای آن داشت. خروج از بازار واحد وجود نداشت. برگزیت «نرم» در آن بازار می‌توانست بسیار آسان‌تر مذاکره شود. ترک آن به معنای از بین رفتن زنجیره تامین و پایان همکاری علمی است. الگوهای استخدام را تضعیف کرده و ایرلند شمالی را بی ثبات کرده است. این امر صنعت ماهی را فلج کرده و میلیاردها پوند تجارت بریتانیا را مختل کرده است. پیامدهای آن بین مزاحمت و فاجعه در نوسان است.

برگزیت شاهد تکمیل همان چیزی بود که محافظه‌کاران از آن متنفر بودند – بوروکراسی. مقامات وایت هال قبلا متهم به “طلاکاری” مقررات بروکسل بودند. “بازپس گیری کنترل” به وحشیانه ترین رویاهای آنها مجوز داده است. تخمین زده می‌شود که برگزیت به ارتش خدمات ملکی متشکل از 50000 مقام جدید نیاز داشته باشد که بیشتر از کل بوروکراسی مرکزی اتحادیه اروپا در بروکسل است. آخرین مورد اضافه شده به این دستگاه، جاکوب ریس موگ است که خود را وزیر “فرصت های برگزیت” می نامد. اولین اقدام او ناامیدانه بود، «التماس» از خوانندگان خورشید که به او بگویند که چه فرصت هایی می توانند فکر کنند.

ریس موگ اکنون از پیشنهاد موسسه امور اقتصادی برای تقویت تجارت با سایر کشورها از طریق لغو موانع غیرتعرفه ای و “به رسمیت شناختن” حمایت می کند. [their] مقررات، بدون نیاز به عمل متقابل، با شروع اتحادیه اروپا». اصلا چرا باید مذاکره کنند؟ مطمئناً این موضوع کل “بازپس گیری کنترل” را نفی می کند. اما پس از آن دولت نیز ناامید از بازگشایی مذاکرات تجاری با ایالات متحده و چین است. این ایده که بریتانیا ممکن است چنین مذاکراتی را “کنترل” کند، بیش از حد ساده لوحانه است.

گروه کتک خورده برگزیتی ها اکنون به عنوان سرگردان در بیابانی متخاصم دیده می شوند که چرا سرزمین موعودشان محقق نشده است. قرار بود شرکای اروپایی سابق با خزیدن به لندن بیایند و برای تجارت التماس کنند. به ما گفته شد: “آنها بیشتر از ما به آنها نیاز دارند.” اما سایر کشورهای اروپایی علاقه ای به پاداش دادن به جدایی طلبی از هر نوع ندارند. بریتانیای تقسیم شده، ضعیف و بد رهبری صرفاً موضوع تمسخر و تمسخر است. آشوب در دوور یک تبلیغ عالی برای اتحادیه اروپا است.

موقعیت بریتانیا به عنوان یک جزیره باید موقعیتی باشد که آشکارا با سرزمین اصلی تجارت کند. دیر یا زود، حرکت آزاد کالا، خدمات، سرمایه و نیروی کار باید احیا شود، هرچند دردناک باشد. اگر کیر استارمر از حزب کارگر، مانند نامزدهای جانشینی جانسون، به این هدف دست بردارد و خود را متعهد به این هدف کند، بسیار کمک خواهد کرد. نه، این لغو برگزیت یا پیوستن مجدد به اتحادیه اروپا نیست. این فقط در آغوش عقل است.