چگونه شرکت های نفتی تبلیغات فریبنده آب و هوا را به عنوان “آزادی بیان” تغییر نام دادند | بحران آب و هوا

Oدر 24 اکتبر 2019، مائورا هیلی، دادستان کل ماساچوست، از اکسون موبیل به دلیل “تبلیغات فریبنده” و “گمراه کردن سرمایه گذاران ماساچوست در مورد خطرات ناشی از تغییرات آب و هوایی ناشی از سوخت فسیلی برای تجارت اکسون” شکایت کرد. این نقطه اوج تحقیقاتی بود که هیلی در سال 2016 در مورد اینکه چگونه اکسون مردم را در مورد آب و هوا گمراه کرده بود، دهه‌ها پس از آن که دانشمندان خود شرکت را در مورد واقعیت‌های این موضوع مطلع کردند، آغاز کرد.

این هفته، دادگاه عالی ماساچوست در حال استماع استدلال های مربوط به آن پرونده است – اما نه در مورد اقدامات اکسون در دهه های قبل. در عوض، شرکت نفت از دادگاه‌ها می‌خواهد که تصمیم بگیرند که آیا هیلی حقوق اولین اصلاحیه خود را با طرح دعوا نقض کرده است یا خیر.

با پایان یافتن تمام گزینه های قانونی دیگر، تلاش های اکسون برای متوقف کردن این پرونده به آخرین شکایت بستگی دارد: استناد به قانون ضد اسلپ ماساچوست. اسلپ مخفف دعاوی استراتژیک علیه مشارکت عمومی است و قوانین علیه چنین ادعاهای حقوقی ناشی از تلاش برای محافظت از مطبوعات و گروه های جامعه مدنی در برابر شرکت هایی است که می خواستند منتقدان را ساکت کنند. با این حال، در سال‌های اخیر، به طور فزاینده‌ای رایج شده است که شرکت‌ها به‌جای حمایت از قوانین ضد اسلپ استناد کنند. آنها حقوق اصلاحیه اول

بحث ضد اسلپ به یک استراتژی پیشرو در دعاوی حقوقی آب و هوایی ایالات متحده تبدیل شده است. در حدود دوجین پرونده مسئولیت آب و هوایی، که در آن شهرستان‌ها، شهرها و ایالت‌ها از شرکت‌های نفتی می‌خواهند سهم خود را از هزینه‌های سازگاری با اقلیم بپردازند، متهمان شرکت نفت استدلال کرده‌اند که اظهارات عمومی آن‌ها در مورد تغییرات آب و هوایی «فریب‌آمیز» نیست، بلکه متقاعدکننده است. . آن‌ها تبلیغات، نوشته‌ها و ظواهر عمومی خود را که از اقدامات اقلیمی دلسرد می‌کنند، به‌عنوان بیانیه‌های «طلب‌آور» توصیف می‌کنند و آنها را به سخنرانی سیاسی تبدیل می‌کنند که با اصلاحیه اول محافظت می‌شود.

اسناد داخلی منتشر شده قبلی از Mobil Oil نشان می دهد که مدیران شرکت چارچوب آزادی بیان شرکت را در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970 ایجاد کردند. این بحث از شرایطی ناشی شد که بی شباهت به وضعیت امروزی نبود، جنگی که قیمت‌ها را در پمپ افزایش می‌دهد و شرکت‌های نفتی به شدت می‌خواهند تصور عمومی از صنعت خود را تغییر دهند.

معاون قدیمی موبیل در امور عمومی، هربرت اشمرتز، و پس از آن، راولی وارنر، مدیرعامل، ایده ای برای کمک به آنها برای کنترل روایت و جلب نظر عموم ارائه کردند: با استفاده از بودجه روابط عمومی و تبلیغات موبیل، آنها «ایده» ایجاد کردند. تبلیغات، که به عنوان تبلیغات «مسئله» یا «حمایت» نیز شناخته می‌شود، برای تقویت دیدگاه شرکت در مورد مسائل کلیدی روز و ایجاد حس موبیل به عنوان یک شهروند، با شخصیتی متمایز.

Schmertz در یک سند استراتژی در سال 1971 که دلایل این رویکرد را توضیح می دهد، نوشت: “ما از مصرف کنندگان انتظار داریم که به طور فزاینده ای تصورات خود را از پاسخگویی اجتماعی یک شرکت در تصمیمات خود در مورد خرید محصولات و سهام آن لحاظ کنند.” چند سال بعد، اشمرتز در مصاحبه‌ای درباره این استراتژی توضیح داد: «قانون در خلأ توسعه نمی‌یابد. این از نگرش های عمومی رشد می کند و آینه باورهای عمومی است. وقتی صحبت از انرژی به میان می آید، صنعت نفت تمایل دارد به عنوان یک شرور در نظر گرفته شود.

در سال 1970، موبیل شروع به اجرای آگهی‌های تبلیغاتی هفتگی در نیویورک تایمز کرد که دیدگاه شرکت را ارائه می‌کرد و، همانطور که اشمرتز می‌گفت، «تلاش کرد صنعت انرژی را برای مردم آمریکا توضیح دهد». اما تبلیغات فقط موضع‌گیری‌های سیاستی نبودند – موبیل همچنین از این فضا برای توسعه آنچه که Schmertz «شخصیت شرکتی» خود نامید استفاده کرد، جایی که شرکت آشکارا از همه چیز، از حمل‌ونقل عمومی گرفته تا برنامه‌های هنری و آموزشی پشتیبانی می‌کرد.

در همان زمان، Mobil شروع به تأمین بودجه برنامه‌نویسی در PBS کرد، که با تئاتر بسیار محبوب Masterpiece شروع شد. تنها در عرض چند سال، شرکت نظرسنجی‌هایی را انجام داد که نشان می‌داد مصرف‌کنندگان شروع به فکر کردن به موبیل به عنوان «شرکت نفت انسان متفکر» کرده‌اند.

با این حال، این شرکت در متقاعد کردن ایستگاه های تلویزیونی شبکه موفقیت کمتری داشت. سی‌بی‌اس و ای‌بی‌سی از اجرای نسخه‌های بصری آگهی‌های موبیل خودداری کردند و گفتند که ترجیح می‌دهند به روزنامه‌نگاران خود اجازه دهند موضوعات مهم برای مردم را پوشش دهند. این پاسخ، اشمرتز و وارنر را بر آن داشت تا یک کمپین چند ساله را برای پیشبرد ایده آزادی بیان شرکت ها و نیاز به محافظت از آن آغاز کنند. در نامه‌هایی به مدیران تلویزیون و سردبیران روزنامه‌ها و سخنرانی‌هایی در باشگاه‌های مختلف حامی کسب‌وکار که همگی توسط آبان نیوز به دست آمده است، این دو مدیر نفتی بارها این استدلال را مطرح می‌کنند که حفاظت از آزادی بیان شرکت‌ها برابر با حفاظت از دموکراسی است.

وارنر در سخنرانی‌های خود در باشگاه‌های اقتصادی شیکاگو و دیترویت، محیط‌بانان را مقصر مشکلات صنعت و نیاز آنها به صحبت کردن دانست.

اشمرتز خطاب به رئیس سی‌بی‌اس نوشت: «ما معتقدیم که محدودیت‌های ذاتی اخبار پخش، به‌ویژه محدودیت‌های زمانی، فقدان تخصص در زمینه انرژی و فرمت‌های برنامه‌نویسی، بر خلاف پوشش دقیق و عمیق انرژی و سایر مسائل پیچیده و عمده عمل می‌کند.» ، آرتور تیلور، در سال 1974. «تعهدات اخبار شبکه به مردم فراتر از عدالت و عینیت است. آنها باید جریان آزاد اطلاعات و نظرات را در مورد موضوعات اصلی به مردم ترویج دهند.»

در همان سال، وارنر در یک سخنرانی در کنوانسیون سالانه مؤسسه الکتریک ادیسون، که تامین کننده اصلی انکار آب و هوا در دهه 1980 بود، هشدار داد: «ما به هیچ وجه مشتاق نیستیم که مخالفان ما را خفه کنیم. برعکس. ما نیز فقط می خواهیم شنیده شویم.»

رابرت کر، استاد حقوق رسانه در کالج روزنامه نگاری و ارتباطات جمعی گیلورد در دانشگاه اوکلاهاما، دهه هاست در مورد آزادی بیان شرکت ها و نقش موبیل در ایجاد این ایده تحقیق کرده است. او گفت: «تمام این استدلال مبنی بر اینکه صدای شرکت در حال خاموش شدن است، درست برعکس حقیقت است. کر می‌افزاید که به دلیل داشتن زمان، افراد و بودجه بیشتر از هر فرد و بیشتر گروه‌ها، شرکت‌ها «همیشه می‌توانند نظرات خود را بهتر از افراد معمولی تا چند برابر بیان کنند».

با این وجود، اشمرتز و وارنر در دهه 1970 خطری را احساس کردند. در حالی که موبیل هرگز برای دفاع از حقوق “آزادی بیان” خود پرونده ای تشکیل نداد، اما شروع به تشکیل پرونده های کوتاه دوستانه در سایر پرونده های سخنرانی شرکتی کرد و سایر حامیان تجاری مانند اتاق بازرگانی ایالات متحده را تشویق کرد که همین کار را انجام دهند. این شرکت همچنین از طریق تبلیغات هفتگی خود در نیویورک تایمز و حضور منظم مدیران آن در رادیو و تلویزیون، به طور منظم به طرح پرونده در دادگاه افکار عمومی ادامه داد.

کاری که موبیل انجام داد تا جامعه تجاری را در مورد آزادی بیان شرکتی در دهه 1970 عصبانی کند، در اولین پرونده بزرگ دادگاه عالی در این زمینه، پیشروی Citizens United، First National Bank v Bellotti، به اوج خود رسید. این پرونده به پیشروی حکم جنجالی Citizens United در سال 2010 تبدیل شد که سیل مخارج شرکت ها را باز کرد. در سال 1978، دادگاه حکم داد که شرکت‌ها می‌توانند هر پولی را که می‌خواهند در تلاش برای تأثیرگذاری بر سیاست خرج کنند و قانون ماساچوست را که خلاف آن را بیان می‌کرد، لغو کرد. در این حکم، قاضی لوئیس پاول گفت: «اگر دیدگاه محدود در مورد سخنرانی شرکت‌ها توسط دادگاه ماساچوست پذیرفته شود، دولت این قدرت را خواهد داشت که جامعه را از دیدگاه‌های شرکت‌ها محروم کند.»

Citizens United مرز بین سخنرانی تجاری – پیام بازاریابی از یک شرکت به عموم – و سخنرانی سیاسی را محو کرد، که تا قبل از اینکه Citizens United فقط به حمایت مالی یا سخنرانی از یک نامزد یا سیاست خاص متصل بود. شرکت‌های نفتی سال‌ها تلاش کرده‌اند که این خط را از بین ببرند، و استدلال‌های آنها در دسته‌ای از پرونده‌های آب و هوایی فعلی آخرین تلاش است.

این هفته در ماساچوست، وکیل جاستین اندرسون، شریک Paul, Weiss، شرکت حقوقی ExxonMobil، استدلال کرد که شکایت دادستان کل ایالت در مورد کلاهبرداری از اکسون معتبر نیست زیرا اظهارات عمومی شرکت در مورد سیاست آب و هوا باید به عنوان عقیده سیاسی در نظر گرفته شود، نه گمراه کننده. تبلیغات – حتی زمانی که اکسون به دروغ ادعا کرد که تغییرات آب و هوایی واقعی نیست.

وقتی از اندرسون پرسیده شد که چرا آنها به جای طرح اصلاحیه مستقیم در دادگاه، شکایت ضد اسلپ را انتخاب می کنند، اندرسون به صراحت گفت که نکته اجتناب از کشف است – دوره زمانی در یک پرونده مدنی که از شرکت ها خواسته می شود به آنها رسیدگی کنند. فایل‌ها را بررسی کرده و مدیران اجرایی خود را برای سپرده‌گذاری در دسترس قرار دهند. او استدلال کرد: “قانون ضد اسلپ مکانیزمی را فراهم می کند تا پرونده ای که علیه شخصی به دلیل فعالیت های دادخواستی مطرح می شود، در همان ابتدا قبل از تحمیل اکتشافات سنگین به طرف رد شود.”

ناظران حقوقی بر این باورند که واکنش شرکت‌های نفتی به پرونده‌های اقلیمی، احتمال تشکیل پرونده بزرگ بعدی دادگاه عالی در مورد حقوق اصلاحیه اول شرکت را افزایش می‌دهد.

رابرت برول، جامعه شناس محیط زیستی که در برخی از این موارد در نویسندگی مختصر همکاری داشته است، می گوید: «آنها سعی خواهند کرد از تلاش های اطلاعات نادرست خود به عنوان یک سخنرانی سیاسی که در اصلاحیه اول پوشش داده شده و مشمول قوانین تبلیغات دروغین نیستند، دفاع کنند.

کر موافق است، اگرچه اشاره می‌کند که برای جانبداری از استدلال‌های شرکت‌های نفتی در این موارد، دادگاه عالی باید به حدود یک قرن سابقه قانونی پشت کند. “حتی توسط برخی از اعضای دادگاه عالی فعلی واقعاً عمیقاً ثابت شده است که اولین اصلاحیه هرگز از بیانی که تقلب است محافظت نمی کند. «نگرانی اکنون این است که با این دادگاه به نظر می رسد اکثریتی وجود دارد که می خواهد تقریباً به هر سؤالی که منافع شرکت مطرح می شود، بله بگوید. و امیدوارم در این مورد اشتباه کرده باشم. امیدوارم این خطی باشد که از آن عبور نکنند.»