“من چیزی ندارم”: استعلام از نبود مسکن مناسب برای افراد دارای معلولیت پس از سیل می شنود | کمیسیون سلطنتی معلولیت

به کمیسیون سلطنتی معلولان گفته شده است که یک مستمری بگیر ناتوانی لیزمور که به ویلچر تکیه می کند، ماه ها پس از سیل ویرانگر بی خانمان می ماند.

کمیسیون سلطنتی روز دوشنبه یک جلسه استماع پنج روزه را آغاز کرد که تجارب افراد دارای معلولیت را که بی خانمان هستند یا در معرض خطر بی خانمانی هستند، از جمله افرادی که به‌خوبی می‌خوابند، روی کاناپه‌سواری یا در محل‌های مسکونی حاشیه‌ای زندگی می‌کنند، بررسی می‌کند.

قربانی سیل، کالین*، 58 ساله، به تحقیق گفت که در حال حاضر در بلاتکلیفی به سر می برد، زیرا او را در اطراف هتل های مختلف کوتاه مدت پرتاب می کردند.

این مستمری بگیر حمایت از معلولیت در خانه خواهرش اقامت داشت که سیل در فوریه امسال رخ داد و او لحظه دراماتیکی را توصیف کرد که توسط دو نفر از افراد محلی با یک “تنه کوچک” نجات یافت.

او گفت که هفته‌های پس از سیل یک «تار» بود و سرانجام پس از رد و بدل شدن چند کلمه انتخابی با دومینیک پروتت، نخست‌وزیر نیو ساوت ولز، زمانی که او از منطقه بازدید می‌کرد، اسکان اضطراری برای او فراهم شد.

از آن زمان او در متل ها و پارک های کاروان در Tweed Heads و Ballina، در میان جاهای دیگر، معمولا حداکثر برای چند هفته اقامت داشته است. او در حال حاضر در محل اقامت موقت لنوکس هد است.

کالین، که تمام عمر خود را در لیزمور زندگی کرده است، گفت که اقامت در شهرهای دیگر به این معنی است که او از حمایت خانواده جدا شده است.

و او گفت که متل های ارائه شده توسط دولت ایالت NSW فاقد امکانات آشپزی بوده و برای او قابل دسترسی نبود.

کالین گفت، گاهی اوقات به معنای “14 روز بدون دوش” بود.

من هیچ حمایتی ندارم، هیچ چیزی ندارم. من هیچ راهی برای پختن غذا ندارم، یخچالی نیست… [The] حمام من نمی توانم استفاده کنم.

در سخنان آغازین خود، مشاور ارشد، کیت ایستمن، گفت که شواهد به احتمال زیاد تعدادی از مسائل سیستمی از جمله “فقدان مسکن مقرون به صرفه، مناسب و در دسترس برای افراد دارای معلولیت و اتکای بیش از حد به بحران و اسکان موقت” را شناسایی می کند. .

ارقام جدید ارائه شده در روز دوشنبه نشان داد که در سال‌های 2021-2022، 6306 شرکت‌کننده NDIS یا بی‌خانمان بودند یا در خطر بی‌خانمانی بودند.

این داده ها نشان می دهد که 1594 نفر بی خانمان بودند. حدود 500000 شرکت کننده NDIS در استرالیا وجود دارد.

به طور جداگانه، برآورد اداره آمار استرالیا حاکی از آن است که حدود 10200 نفر با ناتوانی شدید یا عمیق در سال 2016 نوعی بی خانمانی را تجربه کرده اند.

رئیس کمیسیون سلطنتی، رونالد ساکویل، گفت که این ارقام “یک مشکل اجتماعی مهم را نشان می دهد که نیاز به توجه دارد”.

«البته، شرکت کنندگان NDIS تنها افراد دارای معلولیت نیستند
بی خانمانی را تجربه می کنند یا در معرض خطر بی خانمانی هستند. “داده اضافی
در این جلسه ارائه خواهد شد تا تصویر کاملتری ارائه شود
افراد دارای معلولیت که بی خانمان هستند یا در معرض خطر بی خانمانی هستند.»

ایستمن گفت که افراد دارای معلولیت شدید یا عمیق نیز در میان اشکال خاصی از مسکن حاشیه ای بیش از حد حضور داشتند.

اینها شامل پانسیون‌هایی می‌شد که کانون شواهد یکی دیگر از شاهدان، شارلوت* بود که می‌گفت چگونه در دهه‌های 1980 و 90 در پانسیون‌ها اقامت داشته است.

شارلوت که با تعدادی از معلولیت‌ها از جمله اسکیزوفرنی زندگی می‌کند، گفت که خشونت و آزار مالک و سایر ساکنان پانسیون‌ها را تجربه کرده است.

شارلوت در بیانیه‌ای به کمیسیون سلطنتی، سوءاستفاده‌های تکان‌دهنده‌ای در این تأسیسات را شرح داد، که مرتباً توسط مدافعان به عنوان ناامن و استثمارکننده مورد انتقاد قرار می‌گیرند.

او گفت: «وقتی در آنجا زندگی می‌کردم مورد تجاوز قرار گرفتم و مورد تجاوز قرار گرفتم. «یک بار ضربه محکمی به پشت سرم خورد که خونریزی کرد. من هنوز هم گاهی اوقات می ترسم اگر مردم سرم را لمس کنند یا موهایم را برس بزنند، زیرا به من یادآوری می کند که در آنجا مورد تعرض قرار گرفته ام.”

داون*، 78 ساله، به تحقیق گفت که در یک پانسیون ماریکویل زندگی می کند. او گفت که قبلاً به سختی می‌خوابید، از جمله زمانی که ساکنان پانسیون‌های گذشته به او احساس ناامنی می‌کردند.

او گفت: “شما یاد می گیرید ساکت باشید تا آنها نتوانند صدای شما را بشنوند.”

*اسامی نام مستعاری است که کمیسیون سلطنتی داده است.