“ما چینی هستیم”: با تایوانی هایی که می خواهند حکومت پکن را در آغوش بگیرند ملاقات کنید | تایوان

آرستوران کانتونی تایپه، هری چن و چهار دوست قدیمی بر سر یک سوزان تنبل بر سر یکدیگر فریاد می زنند، گهگاهی می ایستند تا با ویسکی کانادایی همدیگر را نان تست کنند یا بحث خود را به انگلیسی ترجمه کنند.

همه مردان بازنشسته 70 ساله هستند – پسران سربازان ملی گرای چینی – و در تایوان در طول دهه های بی رحمانه حکومت نظامی به دنیا آمدند یا بزرگ شدند.

آنها جمعیتی هستند که به احتمال زیاد از “اتحاد” تایوان با چین حمایت می کنند. و آنها انجام می دهند – عمدتا. اما موضوع پیچیده است: تایوان در داخل کشور به عنوان یک کشور کاملاً مستقل عمل می کند، با دولت منتخب دموکراتیک، ارز، ارتش و جامعه مدنی پر جنب و جوش.

با این حال، حزب کمونیست چین (ح‌ک‌پی) بر این باور است که این استانی از چین است که باید با سرزمین اصلی «دوباره» متحد شود – به صورت مسالمت‌آمیز با ترجیح، اما با زور در صورت لزوم.

با وجود تهدیدها و ارعاب پکن و ارتش آن، مقاومت تایوان در برابر اتحاد تنها قوی‌تر می‌شود. افراد بیشتر و بیشتری نیز خود را منحصراً تایوانی معرفی می کنند، نه منحصراً چینی یا هر دو. تعداد بیشتری از استقلال حمایت می کنند.

اما در این ماه یک نظرسنجی در تایوان نشان داد که تقریباً 12 درصد از پاسخ دهندگان همچنان از اتحاد حمایت می کنند. بررسی های دیگر نشان داده اند که این رقم حدود 5 تا 10 درصد است. این تعداد در طول سال‌ها کاهش یافته است، اما بخش سرسختی که به «یک چین» بله می‌گویند، نشان می‌دهد که گروه قابل توجهی از مردم تایوان مانند بسیاری از هموطنان خود به سمت استقلال سوق داده نمی‌شوند. برخی از تحلیلگران همچنین می گویند که این گروه می تواند برای رای دادن به نامزدهای تندرو طرفدار چین – که برخی از آنها با جنایات سازمان یافته نیز ارتباط دارند – برای رای دادن به دولت محلی کافی باشد.

با توجه به رزمایش‌های نظامی و تهدیدات تایوان، و بدتر شدن آزادی‌ها و حقوق در داخل چین، این سوال منصفانه است که بپرسیم چرا هر کسی در تایوان می‌خواهد به زندگی تحت حاکمیت استبدادی، دهه‌ها پس از ترک آن، بازگردد.

جرمی هوآی چه گفت: “درک مردم از اتحاد در طول دهه ها بسیار تغییر کرده است.” هوانگ، یک تحلیلگر مستقر در تایپه.

امروزه، مردم تایوان تمایل دارند چشم انداز اتحاد را از منظر هنگ کنگ ببینند. به وعده‌های رئیس‌جمهور شی جین‌پینگ – که در یک کاغذ سفید اخیر تکرار شد – اعتماد چندانی وجود ندارد که آنها هر چیزی نزدیک به آزادی و خودمختاری را که اکنون دارند حفظ خواهند کرد.

سیاست تایوان معروف است جنگجو و به شدت تقسیم شده است و در یک محیط رسانه ای محلی تقریباً به همان اندازه حزبی عمل می کند. حزب حاکم دموکراتیک مترقی از سوی چین به تجزیه طلبی و از سوی منتقدان به تشدید تنش ها از طریق جلب حمایت جهانی متهم شده است.

حزب ملی‌گرا کومینتانگ (KMT)، حزب اصلی اپوزیسیون، پایگاهی قدیمی دارد و در تلاش است تا محبوبیت خود را دوباره به دست آورد و در عین حال به ریشه‌های خود وفادار بماند. جناحی که دافید فل، مدیر مرکز مطالعات تایوان در دانشگاه سواس لندن، گفت: «یک خط کاملاً قوی طرفدار اتحاد در پیش گرفته است، به آن کمک نکرده است».

آنها همچنین توسط احزاب حامی اتحاد، از جمله برخی مرتبط با سندیکای جنایتکار ادعایی اتحادیه بامبو، از آنها دور می شوند.

این گروه‌های حاشیه‌ای که اغلب در تظاهرات یا آزار نمایندگان و رویدادهای طرفدار تایوان دیده می‌شوند، با توجه به رأی تقریباً بی‌وجودشان، زمان پخش «نامتناسبی» دارند، اما آنها می‌دانند چگونه بسیج شوند و برخی از آنها به‌طور مرموزی از بودجه خوبی برخوردار هستند.

عموماً تصور می شود که افراد طرفدار اتحاد در میان نسل های قدیمی تر متمرکز هستند، احتمالاً رأی دهندگان KMT هستند و معمولاً مردان هستند. هوانگ گفت که هنوز برخی از حامیان جوان از جمله یک اقلیت ملی گرای چینی وجود دارند، اما آنها اغلب فقط “شکست گرا” هستند و معتقدند تایوان در یک درگیری شکست می خورد و باید ضررهای خود را اکنون کاهش دهد.

فال تأثیرات دیگری بر حامیان اتحاد، از جمله افزایش ناسیونالیسم و ​​تبلیغات و اطلاعات نادرست ح‌ک‌چ را بیان می‌کند. برخی از حامیان بدبینی نسبت به سیاست‌های تفرقه‌انگیز حزب تایوانی را هدایت می‌کنند و نسبت به رهبری قدرتمند ح‌ک‌چ یا حکومت نظامی نوستالژیک هستند. کسانی هستند که از نظر اقتصادی از روابط نزدیک‌تر با چین منتفع شده‌اند و «فقط سعی می‌کنند از سیاست دور بمانند… و آن نوع ناسیونالیسم جمهوری خلق چین را بسیار آزاردهنده می‌دانند، در حالی که برخی دهه‌ها را در چین، ایالات متحده و تایوان سپری کرده‌اند و تصمیم گرفته‌اند از ح‌ک‌چ حمایت و به آن اعتماد دارند.

چن در پایان تندروتر قرار دارد. او گفت زندگی برای همه بهتر خواهد بود اگر تایوان فقط بپذیرد که یک استان چین است و دولت دموکراتیک آن به طور مسالمت آمیز مزایای قدرت اقتصادی چین و قدرت جهانی را بپذیرد. او گفت: «آنچه مردم عادی در زندگی می خواهند، زندگی خوب، آرامش و شادی است. “افرادی که خواهان استقلال هستند، این مزخرف است – آنها به خودشان دروغ می گویند.”

او از ثباتی در تایوان صحبت کرد که از زمان دموکراسی شدن دهه 1980 از بین رفته است. او افول ایالات متحده، تقسیم ثروت فزاینده و به طور کلی بوریس جانسون را به عنوان شاهدی بر عدم کارایی دموکراسی غربی ذکر کرد.

بسیاری از عوامل و تغییرات دیگر نیز در میز رستوران تایپه وجود دارد. هر پنج مرد خود را چینی می دانند و معتقدند تایوان بخشی از چین است و به تاریخ، قومیت، فرهنگ و زبان اشاره می کنند. دو مرد، از جمله چن، از حامیان سرسخت شی و ح‌ک‌چ هستند. آنها از تسلط استقبال می کنند و معتقدند زندگی برای همه بهتر خواهد بود، بنابراین دولت تایوان باید آن را بپذیرد. دیگری گفت که از اتحاد تحت ح‌ک‌چ حمایت می‌کند، اما نه تا زمانی که شی رهبر است، و در مورد تهاجم چین بسیار نگران است. دیگری خواهان اتحاد است اما نه تحت ح‌ک‌چ، در حالی که پنجمی به هیچ گزینه‌ای فکر نمی‌کند اما بیش از همه از DPP متنفر است.

شاید برای این دسته از دوستان، اصطلاح “حامی اتحاد” به اندازه “ضد استقلال” دقیق نباشد.

شی متعهد شده است تایوان را ضمیمه کند، و کاغذ سفید گفته است که نمی توان این را به نسل های آینده واگذار کرد. مقاومت تایوان و حمایت بین‌المللی از وضعیت اسفبار آن و آنچه که الحاق ممکن است برای منطقه داشته باشد در حال افزایش است. ساده‌ترین گزینه حفظ وضعیت موجود است، اما برای همه حاضران در میز شام تایپه، این ایده که پکن می‌تواند تصمیم بگیرد که عقب‌نشینی کند و اجازه دهد تایوان بماند، غیرقابل درک است. چن گفت: «غیرممکن است. این ماموریت چینی هاست. چرا باید تغییر کنند؟»

گزارش تکمیلی توسط چی هوی لین