هنوز برای رهایی از این اعتیاد احمقانه به گاز روسیه دیر نیست | جورج مونبیوت

آروسیه تهدید می کند گاز فسیلی را که بیشتر اروپا به آن وابسته است قطع خواهد کرد، تأسیسات ذخیره سازی این قاره خط دفاعی حیاتی است. بنابراین از شنیدن این که آلمان دارای یک مخزن عظیم ذخیره گاز است، در زیر شهر ردن، در نیدرزاکسن، خوشحال خواهید شد. بزرگترین ذخایر استراتژیک در اروپای غربی، می تواند گاز فسیلی کافی برای تامین 2 میلیون خانوار را برای یک سال در خود نگه دارد.

شما کمتر خوشحال خواهید شد که بدانید صاحب آن چه کسی است. متعلق به شرکتی به نام آستورا است. آستورا یکی از شرکت های تابعه شرکت دولتی گازپروم روسیه است. در مجموع حدود یک چهارم آن را در اختیار دارد از فروشگاه های گاز آلمان همه آنها تقریباً خالی هستند. آنها به 10٪ یا کمتر از ظرفیت خود کاهش یافته اند. به گفته وزیر امور اقتصادی و اقدامات اقلیمی آلمان، این انبارها به طور سیستماتیک تخلیه شده اند.

حماقت مانند دسته ای از عروسک های روسی در درون حماقت جای گرفته است. آلمان به شرکت های خصوصی اجازه داده است تا ذخایر استراتژیک خود را کنترل کنند و هیچ الزام قانونی در مورد میزان ذخیره گاز در ذخایر وضع نکرده است. همچنین از مالکیت شرکت های تحت کنترل دولت های خارجی جلوگیری نکرده است. در عوض، مانند بریتانیا، این مسئله امنیتی حیاتی را به خدای مرموزی که آن را «بازار» می‌نامد واگذار کرده است.

با خط لوله نورد استریم 1، آلمان خود را به گاز روسیه متصل کرد، حتی در شرایطی که تحلیلگران هشدار دادند که این ممکن است به یک مسئولیت استراتژیک بزرگ تبدیل شود. هشدارهای آنها به اثبات رسیده است: این خط لوله ای است که روسیه اکنون تهدید می کند به تلافی تحریم ها آن را ببندد. آلمان برای تقویت وابستگی خود، در سال 2005 خط لوله دومی به نام نورد استریم 2 را راه اندازی کرد. این موافقت توسط صدراعظم گرهارد شرودر، درست قبل از ترک سمت وی ​​به سرعت صادر شد. در عرض چند هفته، او به عنوان اداره کمیته سهامداران Nord Stream AG منصوب شد و بر ساخت خط لوله نظارت داشت. او بعداً به هیئت مدیره چندین شرکت گازپروم پیوست و رئیس شرکت نفت دولتی روسیه روسنفت شد.

چرا آلمان اینقدر به گاز روسیه نیاز دارد؟ تا حدودی به این دلیل که در سال 2011، پس از فاجعه فوکوشیما، دولت فدرال تصمیم به تعطیلی تمام نیروگاه های هسته ای خود به دلیل خطر سونامی در باواریا گرفت. تعطیلی هسته‌ای برای آلمان همان چیزی است که برگزیت برای بریتانیاست: اقدامی بیهوده برای خودآزاری، ناشی از اطلاعات نادرست و تخصیص غیرمنطقی سرزنش.

ظرف دو ماه از این حکم، گازپروم و شرکت آلمانی RWE تفاهم نامه ای امضا کردند. در این بیانیه آمده است: «با توجه به تصمیمات اخیر دولت آلمان برای کاهش برنامه‌های انرژی هسته‌ای خود، ما چشم‌انداز خوبی برای ساخت نیروگاه‌های جدید گازی جدید در آلمان می‌بینیم». در سال 2019، آنگلا مرکل به مجمع جهانی اقتصاد توضیح داد: “ما تا سال 2022 انرژی هسته ای را حذف خواهیم کرد. ما مشکل بسیار دشواری داریم … ما نمی توانیم بدون انرژی بار پایه کار کنیم. بنابراین گاز طبیعی تا چند دهه دیگر نقش بیشتری را ایفا خواهد کرد… کاملاً واضح است که ما به دریافت گاز طبیعی از روسیه ادامه خواهیم داد.» آلمان اکنون 49 درصد از گاز خود را به روسیه متکی است.

از نظر فنی و سیاسی، به نظر می رسد برای تغییر این تصمیم دیوانه وار، که منبع برق کم کربن را با منبع پر کربن جایگزین کرد، دیر شده است. در نتیجه این حماقت های انباشته شده، روسیه مجبور نیست برای وارد کردن آسیب مرگبار با آلمان جنگ کند. فقط باید گاز را قطع کند.

وابستگی مشابه بسیاری از اروپا را تحت تأثیر قرار می دهد، که مجموعاً 41 درصد از واردات گاز و 27 درصد از واردات نفت خود را از روسیه و همچنین تقریباً نیمی از زغال سنگ وارداتی خود دریافت می کند. در حالی که دولت ما قول داده است که نفت روسیه را تا پایان سال 2022، تنها در سال جاری، به تدریج حذف کند بریتانیا احتمالاً ماشین جنگی خود را به میزان 2 میلیارد پوند برای پرداخت گاز مایع تأمین می کند.

گاز و نفت و بانک هایی که آنها را تأمین مالی می کنند، از جمله مشاغل روسی هستند که توسط اتحادیه اروپا، انگلیس و ایالات متحده تحریم نشده اند، اگرچه آنها تا حد زیادی مهمترین منبع ارز روسیه را نمایندگی می کنند. چرا که نه؟ زیرا ما خود را به وابستگی هوس‌انگیز به آن دولت مستبد تقلیل داده‌ایم، از طریق ناتوانی در کنار گذاشتن سوخت‌های فسیلی. در حالی که ما به شدت ولادیمیر پوتین را محکوم می کنیم، بی سر و صدا پول لازم برای حفظ جنایات او در اوکراین را به او می دهیم. او مانند یک هل دهنده بی رحم از اعتیاد ما سوء استفاده می کند.

حتی قبل از حمله به اوکراین، اروپا با بحران گاز مواجه بود و خانوارها با قبوض گرمایشی روبه‌رو بودند. امروز ما یک معده داریم. ما فقط از یک نظر خوش شانس هستیم: اینکه پوتین به جای پاییز به اوکراین در بهار حمله کرد. اکنون تا اکتبر – زمانی که تقاضای عمده گرمایش دوباره شروع می شود – فرصت داریم تا انتقال انرژی جامع را که باید سال ها پیش اتفاق می افتاد، اجرا کنیم.

آیا می توان آن را به این سرعت انجام داد؟ آره. زمانی که دولت ها بخواهند اقدامی انجام دهند، می توانند این کار را با قدرت و تأثیر زیادی انجام دهند. زمانی که ایالات متحده به جنگ جهانی دوم پیوست، خود را از یک اقتصاد عمدتا غیرنظامی به یک اقتصاد نظامی در دوره ای مشابه تبدیل کرد. تولید، خدمات، مدیریت: همه به طور جامع بازسازی شدند. تقریباً همه، به نوعی، برای حمایت از تلاش های جنگ بسیج شدند. دولت فدرال بین سال‌های 1942 و 1945 پول بیشتری نسبت به سال‌های 1789 و 1941 خرج کرد. با عزم و منابع مشابه، با اجرای برنامه‌ای عظیم از عایق‌سازی خانه، پمپ‌های حرارتی، انرژی‌های تجدیدپذیر، حمل‌ونقل عمومی و سایر فناوری‌های بالغ، می‌توانیم خودمان را متحول کنیم. از یک اقتصاد پر کربن به یک اقتصاد کم کربن به همان سرعت و قاطعیت.

و، شاید، فراتر بروید. در اواخر سال 1941، رئیس جمهور روزولت، با وعده یک کشف علمی که تنها سه سال از عمرش می گذشت، یک برنامه استراتژیک برای توسعه دو فناوری کاملاً جدید تصویب کرد. هر دو در کمتر از چهار سال تحویل داده شدند. اینکه اینها فناوری‌های کابوس‌آمیز بودند (سلاح‌های هسته‌ای انفجاری و انفجاری) از این اصل نمی‌کاهد: وقتی دولت‌ها از قدرت خود استفاده می‌کنند، قوانین قدیمی که برای تعیین آنچه ممکن است اعمال می‌شوند دیگر اعمال نمی‌شوند. نمی‌دانم اگر دولت‌ها منابع مشابه و اراده سیاسی مشابهی را در توسعه فناوری‌های هسته‌ای مهربان‌تر، از جمله طرح‌های جدید برای راکتورهای کوچک مدولار و برنامه همجوشی سرمایه‌گذاری کنند، چه اتفاقی می‌افتد. من فکر می کنم ممکن است همه چیز با سرعت فوق العاده ای تغییر کند.

اقدامات لازم برای جلوگیری از فاجعه زیست محیطی همان اقداماتی است که برای رهایی از وابستگی به دولت های مستبد و شرکت های اکوکشور که سوخت های فسیلی جهان را کنترل می کنند، لازم است. گرسنگی دادن به ماشین نظامی روسیه از بودجه، جلوگیری از فروپاشی حیات بر روی زمین: ما می توانیم هر دو را یکجا انجام دهیم. پس منتظر چی هستیم؟