زنان در جنگ کامرون رنج می برند، اما کلید صلح را نیز در دست دارند | الن جانسون سرلیف و کامفورت ارو

ودختران جوان هرگز نباید مجبور به رابطه جنسی برای عبور از ایست بازرسی شوند. فعالان زن یا شورشیان نباید به دلیل جنسیتشان به بحث های جانبی تنزل داده شوند. و زنان باید بتوانند بدون ترس از انتقام از صلح دفاع کنند. با این حال در درگیری کامرون بین جدایی طلبان انگلیسی زبان و دولت، این واقعیت برای بسیاری از زنان و دختران است.

دستیابی به این واقعیت برای عبور از این دیدگاه ساده انگارانه که فقط مردان هستند که نقش فعالی در درگیری ایفا می کنند بسیار مهم است. زنان به عنوان فعالان صلح یا سیاسی درگیر هستند. برخی دیگر به شبه‌نظامیان جدایی‌طلب پیوسته‌اند یا تأثیرگذاران کلیدی جامعه هستند. اما زنان انگلیسی زبان در کامرون از هر طرفی که باشند، یک چیز مشترک دارند: دولت و جدایی طلبان تا حد زیادی نگرانی های آنها را نادیده گرفته اند.

این اشتباه است.

نادیده گرفتن دیدگاه های زنان به معنای نادیده گرفتن حوزه های اصلی و دیدگاه های جدید در مورد مناقشه است. علیرغم ماهیت عمیقا مردسالار جامعه کامرون، برخی از زنان از نفوذ قابل توجهی برخوردارند، به ویژه در سطح مردمی و درون خانواده. علاوه بر این، آسیب های متفاوتی که زنان متحمل می شوند، نیازمند توجه ویژه دولت، جدایی طلبان و شرکای بین المللی است.

بحران در دو منطقه انگلیسی زبان کامرون در سال 2017 زمانی آغاز شد که اعتراضات مسالمت آمیز با هدف حفظ سیستم های حقوقی و آموزشی متمایز آنها به شورش مسلحانه تبدیل شد. این درگیری حدود 6000 نفر را کشته و بیش از نیم میلیون نفر را آواره کرده است. عملیات نظامی در مناطق نتوانسته است جدایی طلبان را که به طور فزاینده ای از بمب های دست ساز و تسلیحات درجه نظامی استفاده می کنند، سرکوب کند.

زنان و دختران بیشتر آوارگان را تشکیل می دهند. بیشتر آنها مجبورند از پس خود برآیند و مجبور به مذاکره برای دسترسی به خدمات اولیه، مسکن و اشتغال هستند. آزار جنسی توسط طرف های درگیر در حال وقوع است، به طوری که برخی از آنها برای تنبیه زنانی که آنها را حامی مخالفان خود می دانند از تجاوز جنسی استفاده می کنند.

اما زنان فقط قربانی نیستند و درک نقش آنها در شورش به توضیح سرسختی آن کمک می کند. اعتبار سنجی مادر وزن فرهنگی قابل توجهی در مناطق انگلیسی زبان دارد و مردانی که به شبه نظامیان پیوستند اغلب توسط زنان تشویق می شدند که این کار را انجام دهند. زنان در جنگ شرکت می کنند، اطلاعات جمع آوری می کنند، از مجروحان پرستاری می کنند یا آشپزی می کنند. برخی به دلایل سیاسی به جدایی طلبان پیوستند. دیگران به دنبال انتقام برای سوء استفاده از سوی نیروهای امنیتی هستند یا مجبور می شوند.

زنان نیز به عنوان صلح طلب فعال هستند. به طرز متناقضی، این تصور مردسالارانه که زنان به طور طبیعی به صلح تمایل دارند در ابتدا به زنان اجازه داد که بدون مزاحمت سازماندهی کنند. اما همانطور که برجستگی آنها بیشتر شد، گروه های زنان با موفقیت برای اقدامات امدادی فشار آوردند و دولت و جدایی طلبان نسبت به فعالیت آنها تحمل ناپذیرتر شدند. علیرغم فضایی که توانسته اند برای خود ایجاد کنند، فعالان زن عمدتاً از بحث های سیاسی کنار گذاشته شده اند یا نگرانی های خود را به حاشیه می برند.

زمان آن فرا رسیده است که دولت و جدایی طلبان نقش زنان در جنگ را نادیده بگیرند. با کمک شرکای بین المللی، آنها باید از زنان در برابر خشونت جنسی محافظت کنند، در درجه اول با پایان دادن به معافیت از مجازات برای مسئولین. وزارت بهداشت همچنین باید به بازماندگان تجاوز جنسی، درمان پزشکی و روانی ارائه دهد.

دولت همچنین باید تلاش های خود را برای کمک به آوارگان با ارائه حمایت اقتصادی و صدور مجدد اسناد هویتی افزایش دهد، زیرا بدون آنها زنان آواره نمی توانند شغل پیدا کنند، حساب بانکی باز کنند، تجارت رسمی راه اندازی کنند یا ازدواج کنند و در پست های بازرسی امنیتی مورد آزار و اذیت قرار می گیرند.

اگرچه در حال حاضر هیچ روند صلح وجود ندارد، اما زمانی که طرفین آماده گفتگو هستند، زنان باید در مذاکرات شرکت کنند: خرید آنها برای ایجاد صلح پایدار ضروری است. زنان نه تنها دیدگاه های مفیدی در مورد مناقشه ارائه می دهند، بلکه می توانند به عنوان مدافعان حل و فصل سیاسی نیز عمل کنند.

این خیال پردازی نیست. ما هر دو برای صلح در لیبریا کار کرده‌ایم و از نزدیک دیده‌ایم که چگونه توانمندسازی زنان می‌تواند کشوری را به سوی آشتی سوق دهد. در کامرون، آماده سازی برای مشارکت زنان در روند صلح باید از هم اکنون آغاز شود.