درخواست تاریخدان برای اتحاد حزب دموکراتیک در کتاب جدید

حزب دموکرات یکی از تشنج‌های دوره‌ای خود را پشت سر می‌گذارد، با یک چپ شورشی که برای برتری بر سر یک تشکیلات میانه‌رو به رهبری پرزیدنت بایدن می‌جنگد.

بایدن در اولین سال ریاست‌جمهوری خود برای برقراری تعادل بین این دو جناح تلاش کرد و اغلب مجبور بود بین یک جناح از قانون‌گذاران و جناح دیگری برای ایجاد سازش در حرکت باشد.

هیچ نمونه ای بهتر از وعده شوم او برای به هم پیوستن دو قانون اساسی، بازسازی بهتر و لایحه زیرساخت، در نوعی وعده کوچک بین مترقی ها و میانه روها وجود ندارد.

اکنون، در حالی که بایدن با چالش دلهره آور برگزاری حزب خود در یک فصل دشوار مبارزات انتخاباتی میان دوره ای مواجه است، رویکرد بزرگ او از سوی یکی از تأثیرگذارترین روشنفکران عمومی چپ حمایت می شود: مورخ دانشگاه جورج تاون، مایکل کازین.

کتاب کازین، «برنده شدن چه نیاز داشت: تاریخچه حزب دمکراتیک»، تکامل حزب را از ریشه‌های آن در دهه 1800 دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که دموکرات‌ها زمانی موفق بوده‌اند که جناح‌هایشان متحد شده باشند.

اما برای نسل جوان‌تری از سیاستمداران مترقی، مانند نمایندگان الکساندریا اوکاسیو-کورتز از نیویورک و کوری بوش از میسوری، که در زمان ناامیدی فزاینده از سرعت بی‌رویه سیاست‌های انتخاباتی به بلوغ رسیدند، وحدت همیشه راهگشا نبوده است. . اوکاسیو کورتز یکی از معدود دموکرات‌هایی بود که به لایحه زیرساخت‌های رئیس‌جمهور رای منفی داد، و او به شدت از رقبای اصلی دموکرات‌های فعلی حمایت کرده است.

کازین کتاب خود را با هشداری به طرف خود خاتمه می‌دهد که حزب «تنها در صورتی می‌تواند طعم پیروزی را بچشد که فعالان، نامزدها و صاحبان مقام‌هایش در مورد اختلافات خود بحث کنند بدون اینکه طرفین یکدیگر را محکوم کنند یا به دنبال پاکسازی یکدیگر باشند».

به هر حال حزب دمکرات چیست؟

این کتاب تلاش می‌کند تا ریشه‌های حزب را در پوپولیسم آتشین جنوبی اندرو جکسون به ائتلاف جهانی امروزی متشکل از «افراد تحصیل‌کرده دانشگاهی از همه نژادها در مناطق بزرگ شهری و کارگران سیاه‌پوست و اسپانیایی تبار» مرتبط کند، همانطور که کازین آن را تعریف می‌کند.

کشیدن خط عبوری دشوار است. فاصله بین این دو حزب دموکرات بسیار زیاد است و کازین باید دائماً تحسین خود را از نهادی که بر این ایده بنا شده است که «اقتصاد باید به نفع کارگر معمولی باشد» با انزجار از گناهان گذشته‌اش در حمایت از برده‌داری و جیم کرو کم کند.

عنوان کتاب به مصالحه‌های اخلاقی که کازین دلالت می‌کند برای به دست آوردن قدرت در طول 194 سال حیاتش ضروری بود، اما در عین حال اشاره‌ای به «آنچه طول می‌کشد» است، روایت تحسین‌شده ریچارد بن کرامر از رقابت‌های ریاست‌جمهوری سال 1988.

تلاش برای پیوند دادن گذشته دور حزب با حال متفرق آن، سؤال جالبی را ایجاد می کند: حزب دمکرات دقیقاً چیست؟ آیا مجموعه ای از ایده هاست؟ یک موسسه؟ ائتلافی از انواع خاصی از رای دهندگان؟

کازین در مصاحبه ای گفت: «همه آن چیزهاست. اما سوال واقعی این است: این به چه معناست؟

پاسخ یک سوسیالیست

کازین، که سال‌ها نشریه چپ‌گرای مخالف را سردبیری کرده است، به عنوان یک فعال قدیمی و یکی از اعضای مفتخر سوسیالیست‌های دموکرات آمریکا به این پروژه می‌آید. او اعتراف می‌کند: «تعهد من به دموکرات‌ها تعهدی دوسویه است که با تأسف و احتیاط همراه است».

بنابراین این کتاب فقط یک بازگویی مستقیم از وقایع نیست – بلکه به عنوان یک مانیفست ملایم به نفع آنچه او «سرمایه‌داری اخلاقی» می‌خواند، عمل می‌کند.

کازین می‌گوید: «در طول تاریخ خود، دموکرات‌ها در انتخابات ملی پیروز شدند و در اکثر ایالت‌ها زمانی رقابتی بودند که یک دیدگاه اقتصادی برابری‌خواهانه را بیان کردند و از قوانینی حمایت کردند که هدفشان تحقق آن بود».

او با آنچه که دموکرات‌ها باید انجام دهند تا رای دهندگان طبقه کارگر سفیدپوست را که دهه‌ها حزب را ترک کرده‌اند و با انتخاب دونالد ترامپ در سال 2016 به اوج خود رسیده‌اند، انجام دهند، دست و پنجه نرم می‌کند. این بحث اغلب به این خلاصه می‌شود: فرهنگ یا اقتصاد؟ هویت یا سیاست؟

از نظر کازین، دموکرات ها باید از نوعی پوپولیسم استقبال کنند که برای سناتور شرود براون از اوهایو، یک بازمانده آبی تنها در ایالتی که در دهه گذشته به رنگ قرمز یاقوتی درآمده است، کار کرده است.

او در مصاحبه ما توضیح داد: «دموکرات‌ها باید از برنامه‌های اقتصادی حمایت کنند که به افرادی کمک می‌کند که هرگز فکر نمی‌کنند به آنها رأی بدهند،» حتی اگر بازده‌های سیاسی فقط افزایشی باشد.

این بحثی است که ناگزیر به منطقه ای پر از تنش می رسد. شکاف فرهنگی در حزب دموکرات – بین نخبگان تحصیلکرده که آن را اداره می کنند و پایه طبقه کارگر – در سال های اخیر عمیق تر شده است و جمهوری خواهان در بهره برداری از این شکاف ماهر بوده اند.

روشنفکرانی مانند روی تکسیرا استدلال می‌کنند که دموکرات‌ها باید فعالان مترقی را که از شعارهای سیاسی غیرمحبوب مانند «کم کردن پول پلیس» استقبال کرده‌اند، به زور سرزنش کنند – حتی اگر این به معنای برانگیختن درگیری در حزب باشد.

کازین، دوست قدیمی تکسیرا، مودبانه مخالف است.

او به ما گفت: «شما نمی توانید با بیگانه کردن فعالان جوان مترقی، یک حزب متحد داشته باشید. “شما باید بگویید، “ببین، ما صدای شما را می شنویم، اما همچنین باید تصمیم بگیریم که در حال حاضر کدام موضوعات اصلی هستند.”

کازین به دموکرات ها: به یاد داشته باشید که شما متحد هستید

کازین نسبت به «دموکرات‌های حرفه‌ای» که حزب و کمیته‌های مختلف آن را اداره می‌کنند، بیزار است و تلاش‌های گروه‌های مردمی مانند Indivisible و Fair Fight را در شکست دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق می‌داند.

با وجود تمام انتقاداتش از نخبگان دموکرات، که او آنها را بداخلاق و بی‌اثر می‌خواند، کازین نشان‌دهنده یک فشار عمل‌گرایانه در جناح چپ حزب است که بیشتر با خودی‌های مترقی مانند پرامیلا جایاپال همسو می‌شود تا با تندخوهایی مانند کوری بوش.

او همچنین مایل است که خروج های گاه و بیگاه رئیس جمهور از ارتدوکس های چپ را ببخشد، زیرا اساساً، آنها در یک هدف متحد هستند.

کازین در مورد بایدن گفت: «او در این حرفه طولانی با اطمینان از اینکه همیشه در مرکز است جان سالم به در برده است. او نیز مانند هر سیاستمدار خوب باید به این فکر کند که چگونه میانجیگری کند.

او افزود، این درس نهایی کتابش است: «بدون حزب متحد، اصلاً نمی‌توان کار زیادی کرد. و اگر در انتخابات پیروز نشوید، اوضاع را به شکلی جدی تغییر نمی‌دهید.»

چه بخوانیم

چگونه آنها اجرا می کنند

آهنگی که هیچوقت تموم نمیشه

سن بالای پرزیدنت بایدن – او در سال 2024 82 ساله می شود – منبع دائمی شیطنت ها و گمانه زنی ها بوده است. مهم نیست که چند بار او اصرار می کند که قصد دارد برای انتخابات مجدد نامزد شود، داستان هایی در مورد اینکه چه کسی ممکن است جایگزین او شود همچنان ادامه دارد.

هیلاری کلینتون می تواند ارتباط برقرار کند. هر زمان که وزیر امور خارجه سابق در انظار عمومی ظاهر می شود، با همین سوال از او استقبال می شود: آیا شما نامزد می شوید؟

اغلب همین کارشناسان هستند که روایت را تقویت می کنند. آخرین نمونه مقاله نظری در وال استریت ژورنال با عنوان «بازگشت انتخاباتی هیلاری کلینتون 2024» توسط داگلاس شوئن و اندرو استاین بود.

آنها نوشتند: «با توجه به احتمال اینکه دموکرات‌ها کنترل کنگره را در سال 2022 از دست بدهند، می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که خانم کلینتون مدت کوتاهی پس از انتخابات میان‌دوره‌ای شروع کند تا خود را به عنوان یک نامزد باتجربه که بتواند دموکرات‌ها را در مسیری جدید و موفق‌تر هدایت کند، معرفی کند.»

شوئن، یک نظرسنجی سابق برای بیل کلینتون، یکی از نویسندگان مقاله مشابهی بود که توسط وال استریت ژورنال در سال 2011 منتشر شد. در آن زمان، او از باراک اوباما خواست تا به جای او کنار بکشد.

این اتفاق نیفتاد، اما برای کمپ “هیلاری در حال دویدن”، همیشه ذره ای تازه برای آسیاب وجود دارد. هنگامی که بیل کلینتون هفته گذشته اعلام کرد که بنیاد خفته خود را احیا می کند، ابتکار جهانی کلینتون، پیتر شوایزر، محقق جناح راست نزدیک به استیو بنن، آن را نامید “شواهد بیشتر مبنی بر اینکه هیلاری کلینتون ممکن است به خوبی برای POTUS در سال 2024 نامزد شود.”

امروز، کلینتون با سوال دیگری از میکا برژینسکی از NBC پاسخ داد. او پاسخ داد:

نه، اما من مطمئناً در حمایت از زنان نامزد انتخاباتی و سایر نامزدهایی که فکر می‌کنم باید مجدداً انتخاب شوند، چه زن و چه مرد، فعال خواهم بود.»

با تشکر برای خواندن. بسیار خوب، فردا میبینمت.

– بلیک و لیا

آیا چیزی وجود دارد که فکر می کنید ما گم کرده ایم؟ چیزی که می خواهید بیشتر از آن ببینید؟ ما از اینکه ازت خبر داشته باشیم خوشحال میشویم. به ما ایمیل بزنید onpolitics@nytimes.com.