دیدگاه گاردین درباره بحران فاضلاب انگلستان: بوی بد محافظه‌کاران | سرمقاله

Uریختن فاضلاب تصفیه‌شده به آب‌های ساحلی اطراف انگلستان، تنها بحرانی است که در این تابستان نگران‌کننده بریتانیا را مبتلا کرده است. اما ممکن است نشانه‌های ناامیدکننده‌تری از وضعیتی که در آن هستیم وجود داشته باشد، به جز این واقعیت که به مسافران تعطیلات در برخی از محبوب‌ترین سواحل ما هشدار داده می‌شود به دلیل خطرات سلامتی ناشی از شنا کردن با مدفوع، از دریا دوری کنند. رودخانه ها در “هشدار قرمز” هستند. در برخی از مکان‌ها، از جمله لیتل همپتون در غرب ساسکس، هیچ مانیتوری وجود ندارد، به این معنی که هیچ راهی برای اندازه‌گیری آلودگی وجود ندارد.

به درستی، شرکت های آب و Ofwat، تنظیم کننده ناکارآمد آنها، مورد انتقاد شدید قرار می گیرند. و ارقام و حقایقی که عملکرد ضعیف بخش را خلاصه می کنند ارزش تکرار دارند. بین سال‌های 1991 تا 2019، شرکت‌های آب انگلیس و ولز 72 میلیارد پوند سود سهام پرداخت کردند و حدود 55 میلیارد پوند بدهی دریافت کردند. اما سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌هایی که قرار بود پس از خصوصی‌سازی انجام شود، هرگز محقق نشد. در 30 سال گذشته یک مخزن جدید ساخته نشده است، در حالی که آب اسکاتلند، که مالکیت عمومی آن باقی مانده است، 35 درصد بیشتر برای هر خانوار سرمایه گذاری کرده است. در مجموعه ای از اقدامات، از نشت تا کیفیت آب رودخانه، عملکرد انگلستان ضعیف است، با داده های درز کرده نشان می دهد که با نرخ فعلی جایگزینی شبکه لوله 2000 سال طول می کشد.

با این حال، جوایزی که به روسای شرکت پرداخت می‌شود، همچنان در حال گسترش است – حتی با فروپاشی شهرت آن‌ها – که اصل پرداخت‌های مربوط به عملکرد را از بین برده است. در سه سال گذشته، 12 مدیر اجرایی، 58 میلیون پوند را بین خود به خانه بردند، و چندین نفر شغل دوم پردرآمد را انتخاب کردند و به شرکت های دیگر در مورد حقوق مشاوره دادند. در سال 2021، علیرغم اینکه اکثر شرکت ها اهداف آلودگی را از دست دادند و با وجود اینکه آژانس محیط زیست عملکرد کلی را به عنوان “بدترین عملکردی که در سال ها دیده ایم” توصیف کرد، در سال 2021، پاداش ها 20 درصد افزایش یافت. بی‌مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها در مقیاسی شرم‌آور به دلیل ضعف نظارتی امکان‌پذیر شده است. Ofwat توسط مشاغلی که هدف آنها به حداکثر رساندن پاداش برای صاحبانشان است، از جمله صندوق های سرمایه گذاری مستقل و سرمایه گذاران سهام خصوصی، مغلوب و فریب خورده است. پول بر مدیریت آب – یکی از گرانبهاترین منابع ما – اولویت دارد.

اما به همان اندازه که نارسایی‌های تنظیم‌کننده جدی بوده است، پول به همین جا ختم نمی‌شود. همانطور که این هفته گزارش دادیم، دولت با قطع بودجه سازمان محیط زیست دست خود را بست. به طور خاص، بین سال‌های 2014 تا 2017، 24 میلیون پوند برای حفاظت از محیط زیست و نظارت، از جمله نظارت بر فاضلاب، از بودجه حذف شد. با توجه به اینکه لیز تراس در بیشتر این دوره وزیر محیط‌زیست بود، او مسئولیت مستقیم موج کثیفی را بر عهده دارد که اکنون در زبان انگلیسی است. سواحل، آسیب رساندن به زندگی دریایی و خرابکاری گردشگری در برخی از مکان‌هایی که بیشتر به آن وابسته هستند – از جمله شهرهای ساحلی که به خوبی شناخته شده‌اند که نیاز به تسطیح دارند.

به اعتبار خود، آژانس محیط زیست علیه رفتار شرکت های آب – که در مورد ساترن واتر شامل جنایت اثبات شده است – صحبت کرده است. رئیس آژانس، جیمز بیوان، سال گذشته به نمایندگان مجلس گفت که بازگرداندن بودجه به سطح قبلی “تفاوت عظیمی ایجاد خواهد کرد”. او همچنین خواستار پایان دادن به سیاست شکست خورده شده است که به شرکت‌های آب اجازه می‌دهد تکالیف خود را علامت‌گذاری کنند و با تکیه بر آن‌ها گزارش حوادث آلودگی را گزارش کنند.

اکنون سوال کلیدی این است که چه کسی آشفتگی هایی را که خصوصی سازی فاجعه بار ایجاد کرده است، پاک خواهد کرد. بدون شک، گروه های مردمی، از جمله موج سواران و ماهی گیران، نشان داده اند که قهرمانان بسیار مؤثرتری برای منافع عمومی نسبت به Ofwat یا نمایندگان محافظه کار که از دستور کار ریاضتی که شامل کاهش بودجه های زیست محیطی بود، با وجود شرایط اضطراری آب و هوا و تمام خطراتی که به همراه دارد، حمایت کردند. با آن، مانند خشکسالی و سیل. اخیراً، آنها تلاش‌های حزب کارگر برای اعمال تعهدات قوی‌تر به شرکت‌های آب را رد کردند. خانم تراس و همکارانش سوالاتی برای پاسخ دادن دارند و کثیفی در دستانشان است.