یک کلوپ شبانه در شرق لندن نشان داده است که چگونه می توان بخش زندگی شبانه را متحد کرد – و برنده شد | اوون جونز

تیلشگری از کارگران کم دستمزد، متزلزل و مورد آزار و اذیت، شادی عیاشی های شبانه بریتانیا را تامین می کند. بیش از هشت نفر از کارکنان 10 بار کمتر از 10 پوند در ساعت دستمزد می گیرند و در بخش مهمان نوازی گردش مالی کارکنان دو برابر میانگین ملی است. قلدری از سوی مدیریت و آزار و اذیت مشتریان بسیار زیاد است. اگرچه 425000 نفر در بخش تفریحات شبانه کار می کنند (این تعداد از زمان همه گیری ده ها هزار نفر کاهش یافته است)، اتحادیه ها در کافه ها و کلوپ های بریتانیا حضور ضعیفی دارند. اخیرا، یک مکان مد روز در شرق لندن مسیر جدیدی را ایجاد کرده است. می تواند جرقه انقلابی در این بخش بزند.

در دالستون سوپراستور، یک مکان عجیب و غریب در هاکنی، مهمان‌داران LGBTQ+ و متحدان مستقیم آن‌ها در حالی که درگ کوئین‌ها و هنرمندان ناسازگار جنسیتی تا ساعات اولیه شروع به رقصیدن بی‌رحمانه می‌کنند، روی بارها می‌رقصند. آیاانا 25 ساله که بیش از یک سال است در آنجا پیت می ریزد، می گوید: «همه افراد عجیب و غریب به سوپراستور می روند، یا در مورد آن می دانند، یا افرادی را می شناسند که در آنجا کار می کنند. وقتی مدیریت یک تیم رفاهی جدید را برای محافظت از رفاه مشتریان و بارمن ها استخدام کرد، کارکنان موجود متوجه شدند که این کارگران جدید ساعتی 15 پوند حقوق می گیرند – بیشتر از دستمزد 11.05 پوندی لندن که اکثر کارکنان دریافت می کردند. مدیریت کافه مصر بود که این نرخ برای یک شغل پر استرس است، ساعات کار افسران بهزیستی به دلیل شدت نقش محدود است و دستمزد آنها با انعام تکمیل نمی شود. با این حال، این ناامیدی دریچه ای را باز کرد.

کارکنان جلسه ای تشکیل دادند که در آن شکایات دیگر به سرعت نمایان شد. برخی از آنها پیش پا افتاده بودند، مانند ماشین ظرفشویی که در شب های خاصی آب گرم را اجرا نمی کند. دیگران جدی تر بودند: کارکنان همه عجیب و غریب هستند و بسیاری از آنها رنگین پوست هستند. برخی از آنها در هنگام سفر به خانه در ساعات اولیه از امنیت خود می ترسیدند (این ترس ها کاملاً پایه است – جنایات نفرت علیه افراد LGBTQ در حال افزایش است). در ماه آوریل، کارکنان Dalston Superstore برای پشتیبانی به اتحادیه Unite مراجعه کردند.

شایان ذکر است که مالک Dalston Superstore، Dan Beaumont، به طور گسترده ای به عنوان یک کارفرمای بسیار خوش نیت شناخته می شود. کارکنان بار او بیش از بسیاری در این بخش حقوق می گیرند. نکات برای کارکنان محصور شده است. در بسیاری از جاهای دیگر، آنها توسط مدیریت گرفته می شوند. جانت مک‌لئود، سازمان‌دهنده بخش خدمات یونیت، می‌گوید: «دن بدیهی است که شخص بسیار خوبی است و از نظر سیاسی آگاه است، اما این نیروی کار است که ایستاده، فعالانه به دنبال یک اتحادیه بود و به اتحادیه تبدیل شد.»

آنچه سوپراستور بر آن تاکید می‌کند این است که مهم نیست مدیریت چقدر خیرخواهانه باشد، برای کاهش عدم تعادل قدرت ذاتی بین کارگران و کارفرمایان، به کنترل‌ها و تعادل‌هایی نیاز است. فقط اتحادیه‌ها می‌توانند این کنترل قدرت را ارائه دهند و به کارگران فضایی بدهند که در آن احساس امنیت کنند تا شکایت خود را ابراز کنند.

مدیریت سوپراستور به سرعت اتحادیه را به رسمیت شناخت و یک جلسه شکایت با کارکنان برگزار کرد. برخی از شکایات بر اساس سوء تفاهم بود، اما برخی دیگر جدی تر بودند. کارگرانی که قبلاً فضایی برای طرح شکایت نداشتند، گفتند که احساس می‌کنند مدیران در برخورد با پرخاشگری مشتری شکست می‌خورند. بومونت اذعان می کند: «خیلی سخت بود، زیرا من همیشه می خواستم به عنوان یک کارفرما نمونه باشم. “درخشیدن نور بر شکست های شما، به ویژه بر آسیب پذیرترین اعضای تیم شما: خوب، این یک زنگ بیدارباش ضروری برای ما در مورد این موارد بود.”

این شرکت به سرعت تغییراتی را ایجاد کرد: کارکنان اکنون برای بردن تاکسی به خانه در ساعات اولیه بازپرداخت می شوند، یک توالت منحصراً برای کارکنان رزرو شده است، آموزش ماهانه برای کارگران جدید معرفی شده است و مذاکرات بر سر حقوق شروع شده است. کارکنان جدید اتحادیه سوپراستور یک واکنش زنجیره‌ای را به راه انداخته‌اند: کارگران یک بار غیرعادی دیگر در مجاورت از این کار پیروی کرده‌اند، و بارهای دیگر در منطقه توجه دارند. مک‌لئود می‌گوید: «من یک سازمان‌دهنده قدیمی اتحادیه هستم و توافق‌های زیادی را به امضا رسانده‌ام، اما اولین بار است که می‌بینم اتحادیه‌سازی تا این حد مسری است.»

یکی از چالش‌های عمیقی که اتحادیه‌ها در بخش مهمان‌نوازی با آن روبرو هستند این است که بسیاری از نیروی کار جوان آن به سادگی از چیستی اتحادیه‌ها بی‌اطلاع هستند. بسیاری از اقوام عضو اتحادیه ندارند. پس از لغو شوراهای دستمزدی که اجازه تعیین سطح دستمزد در کل بخش‌ها را می‌دادند، در اوایل دهه 1990، کارفرمایان در زندگی شبانه توانستند فرصت‌های آموزشی را از دست بدهند و دستمزد را از بین ببرند. اما ایرادات اتحادیه‌ها نیز مطرح است: مهم‌تر از همه، ناکامی آن‌ها در ایجاد احساس خوشایند برای بسیاری از کارگران از پیشینه‌های حاشیه‌نشین.

شرایط بسیار بد در بخش زندگی شبانه منجر به مهاجرت کارکنان شده است. اکنون، کمبود کارکنان می‌تواند دست کارگران باقی‌مانده را تقویت کند، در حالی که افزایش قیمت‌ها به کارگران با دستمزد کم حق انتخاب داده است: یا مقابله کنند یا در سختی حاد فرو بروند. بومونت همچنین بر این باور است که آسیب پایدار ناشی از یک بیماری همه گیر که کارگران ناامن را مجبور به به خطر انداختن سلامت خود کرد، تقاضا برای تغییر در این بخش را تحریک کرده است.

این مبارزات به کارگران در بخش های کم دستمزد بستگی دارد که صدای خود را پیدا کنند. سوفی، متصدی فروشگاه سوپراستور، می‌گوید: «به‌عنوان یک کارگر مهمان‌نواز، بسیار آسان است که احساس بی‌ارزشی کنید، زیرا فقط یک مورچه در سیستم هستید. این حس به طور گسترده در اقتصاد و جامعه ما درونی شده است که کارگران کم دستمزد مستحق مشکلات خود هستند. “اما شما هستند برای کارفرما ارزش دارد، باریستا بودن یک شغل ماهر است که باید به خاطر آن جایزه بگیرید.» او به من می گوید.

شعبه یونیت جدید سوپراستور در حال برنامه ریزی برای برگزاری جلسات منظم و راه اندازی مجله ای برای مهماندارانی است که می خواهند از نمونه آن بیاموزند. اگر قرار است این انقلاب به موفقیت برسد، باید با چالش های مهمی روبرو شود. به عنوان اعضای اقلیتی که از تبعیض رنج می برند، بسیاری از کارگران جوان دگرباش قبلاً سیاسی شده اند و بنابراین تمایل بیشتری به ایده های مترقی مانند اتحادیه سازی دارند. این همیشه در مورد همسالان آنها صدق نمی کند.

در مقایسه با مدیریت سوپراستور، مدیران دیگر چندان خیرخواه نیستند. در سراسر بخش، جابجایی بالای کارکنان سازماندهی را دشوارتر می کند. اما Unite نسبت به غلبه بر این موانع خوش بین است. داستان‌های موفقیت‌آمیز مانند سوپراستور فقط کارگرانی را که مدت‌ها انتظار می‌رفتند به سادگی ناامنی و سختی را به خاطر عصبانیت‌های کشور بپذیرند، جرات می‌کند. بسیاری از آنها به اندازه کافی غذا خورده اند، همانطور که ممکن است به زودی سرشناسان زندگی شبانه بریتانیا متوجه شوند.