دوره ابتدایی لیز چنی در وایومینگ به احتمال زیاد به یک سلسله و یک دوره پایان می دهد

کودی، ویو – در مراسمی که ماه گذشته برای قدردانی از 14000 آمریکایی ژاپنی آمریکایی که زمانی در اردوگاه توقیف کوهستان قلب در نزدیکی اینجا بودند، لیز چنی نماینده با احساسات غلبه کرد و تشویق طولانی مدت تنها دلیل آن نبود.

ظاهر او – با پدرش، معاون رئیس جمهور سابق، دیک چنی، و همچنین سناتور سابق آلن سیمپسون و فرزندان نورمن مینه، نماینده دموکرات کنگره که در 10 سالگی به عنوان منشی حمل و نقل تبدیل شد و به اردوگاه فرستاده شد- بخشی از یک پیشرفت برای موسسه جدید Mineta-Simpson. او گفت که خانم چنی از حضور بازماندگان و تعهد پایدار آنها به کشوری که آنها را در طول جنگ جهانی دوم زندانی کرده بود متاثر شد.

با این حال، چیز دیگری نیز در جریان مراسم دو حزبی با بزرگان حزب به خانم کنگره رسید که مورد احترام او قرار گرفت. او در مصاحبه اخیر خود به یاد آورد: «این فقط یک ترکیب کامل از احساسات بود.

از آنجایی که خانم چنی در روز سه‌شنبه در انتخابات مقدماتی مجلس نمایندگان با یک شکست تقریباً قطعی روبرو می‌شود، این احتمالاً پایان سلسله دو نسلی چنی‌ها و همچنین از بین رفتن یک نام تجاری کمتر قبیله‌ای و بیشتر کلوپ و مواد محور از سیاست است.

آقای سیمپسون که اکنون 90 ساله است و تازه به تازگی مدال آزادی ریاست جمهوری را دریافت کرده است، به یاد می آورد: «ما هیئت بسیار قدرتمندی بودیم و با طرف مقابل کار می کردیم، این مهم بود، زیرا اگر این کار را نمی کردید نمی توانستید کار کنید. و مثل همیشه در مورد مهمانی اجدادی خود با زبان ترش. پدرم سناتور و فرماندار بود، و اگر امروز دوباره به عنوان یک جمهوری‌خواه نامزد می‌شدم، از دستم دور می‌شدم – این به میراث نیست.»

او در سال 1978 به مجلس سنا انتخاب شد، همان سالی که آقای چنی کرسی مجلس نمایندگان وایومینگ را به دست آورد، و آنها از نزدیک با هم کار کردند، دو جمهوری خواه به نفع کم جمعیت ترین ایالت کشور در دوره ای که دموکرات ها همیشه حداقل کنترل را در دست داشتند. یکی از اتاق های کنگره

با این حال، جمهوری خواهان سنتی وایومینگ به خاطر گذشته طلایی خود و تفکر در مورد آینده سیاسی و اقتصادی کمتر مطمئن این ایالت به دنبال آن هستند. قبل از انتخابات روز سه‌شنبه، که احتمالاً هریت هیگمن، که توسط رئیس‌جمهور پیشین دونالد جی. ترامپ حمایت می‌شود، به مجلس نمایندگان سوق می‌دهد، نوستالژی در این ایالت عمیق‌تر از مخزن بیل بوفالو است.

آقای چنی و سیمپسون نه تنها در دهه 1980 در رهبری اتاق های مربوطه خود بودند. آنها به همراه سناتور مالکوم والوپ، یک جنگجوی سرد تحصیل کرده در دانشگاه ییل که پدربزرگش در مجلس اعیان بریتانیا و مجلس قانونگذاری وایومینگ خدمت می کرد، به خوبی کنار آمدند و اغلب به عنوان یک هیئت در یک نوع نمایش جاده ای در سراسر ایالت پراکنده ظاهر می شدند. به قول وایومینگ: «شهر کوچکی با خیابان‌های طولانی».

حتی مهمتر از آن، دولت رئیس جمهور جورج بوش بود. آقای چنی وزیر دفاع شد و همسرش، لین، به عنوان رئیس بنیاد ملی علوم انسانی خدمت کرد، در حالی که آقای سیمپسون هم دومین جمهوریخواه سنا و هم یکی از نزدیکترین دوستان رئیس جمهور بود. علاوه بر آن، وزیر امور خارجه در آن زمان، جیمز بیکر سوم، تابستان ها را در مزرعه خود در وایومینگ سپری می کرد، به این معنی که دو تن از مقامات ارشد امنیت ملی کشور در حال انجام کارهای تبلیغاتی غیررسمی برای صنعت گردشگری این ایالت بودند.

راب والاس، که رئیس ستاد آقای والوپ بود، به یاد می آورد: «شما باید هلیکوپترهای ارتش را داشته باشید که چنی و بیکر را از چاله های ماهیگیری می ربایند.

همانطور که ایالت در سطح ملی محافظه کار بود – لیندون بی. جانسون تنها دموکراتی است که در 70 سال گذشته وایومینگ را بر عهده داشت – هیئت جمهوری خواه وایومینگ در همان دوره با دو فرماندار دموکرات خوب کار کرد، اد هرشلر و مایک. سالیوان

اکنون، خانم چنی حتی به سختی با دو نماینده دیگر وایومینگیت در کنگره – سناتورهای جان باراسو و سینتیا لومیس که هر دو جمهوری‌خواه هستند – صحبت می‌کند و ارتباط کمی با فرماندار مارک گوردون دارد. خانم لومیس از خانم هاگمن حمایت کرده است. اما آقایان باراسو و گوردون که در سنت چنی از جمهوری خواهان اصلی هستند، به امید اجتناب از خشم آقای ترامپ، به دنبال حفظ بی طرفی خود بوده اند.

خانم چنی در مورد این دو مرد گفت: “آنها باید خودشان انتخاب کنند و با انتخاب هایی که می کنند زندگی کنند.” می تواند در حاشیه بماند و ترامپ محو خواهد شد.»

در مورد میراث چنی در وایومینگ، آقای باراسو و آقای گوردون هر دو از اظهار نظر خودداری کردند.

با این حال، آقای گوردون مطمئناً فراموش نکرده است که وقتی در سال 2018 برای فرمانداری نامزد شد، در انتخابات مقدماتی که شامل خانم هاگمن بود، خانم چنی از او حمایت نکرد.

آقای سیمپسون دوست دارد بگوید: “در وایومینگ همه چیز سیاسی است به جز سیاست که شخصی است.” آنچه که برخی از جمهوری‌خواهان قدیمی وایومینگ را بیش از تنش‌های فصل مبارزات انتخاباتی نگران می‌کند، این است که ترکیب ترس و وفاداری ترامپ در نهایت برای قدرت هیئت – و برای آینده این ایالت چه معنایی خواهد داشت. وایومینگ نه مالیات بر درآمد ایالتی دارد و نه مالیات شرکتی، زیرا مدت‌ها متکی بر عوارض قطعی نفت، گاز طبیعی و زغال سنگ بوده است.

با افزایش حمایت ملی از انرژی پاک – و لایحه بزرگ فدرال برای ترویج قدرت سازگار با آب و هوا که به زودی به قانون تبدیل می شود – این ستون از اقتصاد وایومینگ ممکن است با آینده نامشخصی روبرو شود.

آقای والاس که به عنوان یک مقام ارشد در وزارت کشور در زمان آقای ترامپ نیز خدمت می کرد، گفت: “وایومینگ باید برای بازتعریف خود با کاهش انرژی فسیلی مبارزه کند.” ما به یک استراتژی در سطح ایالتی و فدرال نیاز داریم تا بفهمیم وایومینگ چگونه برای نسل‌های آینده رشد و شکوفا خواهد شد.»

با این حال، مخالفان خانم چنی بر این باورند که تمرکز شدید او بر روی آقای ترامپ و جدایی او از سایر جمهوری خواهان مجلس نمایندگان، پس از برکناری او از رهبری حزب، او را ناکارآمد می کند، به ویژه اگر جمهوری خواهان در ماه نوامبر اکثریت مجلس را به دست آورند.

جینا کرون که در کاسپر برای وزارت کشاورزی فدرال کار می‌کند، گفت: «او یک جمهوری‌خواه واقعی به معنای ارزش‌های جمهوری‌خواه ما در اینجا در وایومینگ نیست. انرژی.”

با این حال، برای کسانی که ریشه های عمیقی در مؤسسات وایومینگ دارند، مرگ ظاهری خانم چنی نماد چیزی است که به همان اندازه هر بحث در مورد آینده انرژی نگران کننده است.

مریلین کایت، بومی لارامی که اولین سوپرایالت زن ایالت وایومینگ بود، گفت: «مردم خوب زیادی در هر دو طرف راهرو با نیت خوب وجود دارند که امروز نمی‌خواهند هیچ ارتباطی با سیاست داشته باشند، و این یک واقعیت ترسناک است. قاضی دادگاه

مانند بسیاری از وایومینگیت‌های چند نسلی، خانم کایت هجوم «افراد ناخوشایند زیادی» به این ایالت را عامل تغییر سیاست‌های آن می‌داند. به گفته او، این پیوندها که توسط فقدان مالیات بر درآمد، سیاست محافظه کارانه و “ارتفاعات بالا و جمعیت کم” مشهور شده اند، تصور دولت کابوی فردگرا را تغییر داده است، که جان گانتر در کتاب تحسین شده او در اواسط قرن به خوبی شرح داده است. داخل آمریکا”

آقای گونتر نوشت: “در وایومینگ هیچ رئیسی وجود ندارد، هیچ قانون ماشینی وجود ندارد.”

چیزی که خانم کیت به آن اشاره نکرد این است که خانم هاگمن در مزرعه ای نزدیک فورت لارامی بزرگ شده است و تعداد قابل توجهی از رای دهندگان خانم چنی خود پیوندی خواهند بود، چه در مورد یک شهر کالج لیبرال در اینجا، چه جامعه اطراف. دانشگاه وایومینگ در لارامی، یا در میان افزایش شدید تتون ها و افزایش قیمت مسکن در نزدیکی جکسون هول.

با این حال، این حس غیرقابل انکار وجود دارد که سه شنبه نمایانگر لحظه پایانی یک عصر در سیاست وایومینگ است.

Cat Urbigkit، نویسنده ای که خود را “شوپان زن” گوسفند در نزدیکی Pinedale توصیف می کند، گفت، حتی پس از اینکه آقای چنی معاون رئیس جمهور را ترک کرد، سناتور سابق مایکل انزی همچنان رهبری هیئت وایومینگ را بر عهده داشت.

خانم اوربیگکیت گفت: «در آن مقطع، رهبری حزب جمهوری‌خواه متفاوت بود.

این انتخابات به ویژه برای طرفداران چنی تلخ است.

دیک و لین چنی هر دو در کاسپر بزرگ شدند، عزیزان دبیرستانی در ناترونای کانتی، جایی که استادیوم فوتبال اکنون میدان فارغ‌التحصیلان چنی نامیده می‌شود. آقای چنی که در چادر آشپزی زندگی می‌کرد و تاریخ جنگ جهانی دوم چرچیل را توسط فانوس کلمن می‌خواند، پس از دو بار اخراج از ییل – و قبل از گرفتن یک جفت مدرک در دانشگاه برجسته وایومینگ، برای خدمه خط برق در سراسر ایالت کار می‌کرد.

خانم کایت گفت که او به معاونت ریاست جمهوری برسد، نزدیکترین کسی که وایومینگ به دفتر بیضی شکل رسیده است، و دخترش در نهایت جانشین او در مجلس شود، برای کل ایالت “مایه افتخار” است.

با این حال، سیمپسون ها مطمئن نیستند که داستان چنی کاملاً کامل باشد.

پس از مراسم در ماه ژوئیه در کوهستان قلب – جایی که آقای سیمپسون بزرگ شده توسط کودی برای اولین بار با آقای مینه، همکار پسر پیشاهنگش دوست شد – آن سیمپسون، همسر سناتور سابق، به آقای چنی نزدیک شد. او گفت که فکر می کند خانم چنی باید نامزد ریاست جمهوری شود.

آقای سیمپسون به یاد می آورد که همسرش بعداً به او گفته بود: «دیک با این حرف سرش را تکان داد. او فقط گفت: “من به او بسیار افتخار می کنم.”