کین در چلسی برای اسپرز به تساوی رسید و کونته و توخل قرمز شدند | لیگ برتر

مناسبتی که در همان ابتدا مملو از وعده بود. به نظر می رسید که منظره توماس توچل که 50 یارد در پایین خط مسابقه می دود تا گل ریس جیمز را جشن بگیرد، 9 دقیقه پس از گل تساوی پیر-امیل هویجرگ که تقریباً با آنتونیو کونته برخورد کرده بود، به نظر می رسید که لحن پرخاشگرانه ای برای دوران تاد بوهلی ایجاد کرده است. . اما این چیزی نبود: در اعماق زمان اضافه، یک کونته چشم وحشی بود که می‌توانست از امتیازدهی هری کین استقبال کند و چیزهای بیشتری در راه بود. در تمام وقت، مدیران دوباره با هم درگیر شدند که منجر به کارت قرمز برای هر دو شد و گل اول کالیدو کولیبالی چند دنیا دور به نظر می رسید. به نظر می‌رسید که همه حاضران از خود دست برداشته‌اند: این صحنه‌های کاملاً خارق‌العاده بود و هر دو مرد می‌توانند انتظار داشته باشند که وقتی لیگ برتر برای بررسی آنچه گذشت، از ذغال‌های داغ دیدن کنند.

«به خانه سرگرمی خوش آمدید، تاد و شرکت» روی بنری که از بالای طبقه انتهایی سوله کشیده شده بود، نوشته شده بود. هنرمندان ایستاده متیو هاردینگ دقیقاً در مقابل، یکی بهتر، یا حداقل چندین برابر آشکارتر عمل کردند: آنها شباهت عظیمی از بوئلی را از یک طرف به طرف دیگر منتقل کردند، گویی رسماً به یک بت مسح می‌کردند.

بوهلی و شاگردانش در عرض 19 دقیقه همه درخشیدند. اگر عمل خش دار بود، حتی در آن نقطه، تماشای خط لمسی یک ساعت سرگرم‌کننده قابل اعتماد بود: توخل و کونته هرگز اجازه نمی‌دادند گرمای طاقت‌فرسا آنها را آزار دهد و اولی به طرز انفجاری واکنش نشان داد، زمانی که کای هاورتز پس از یک استراحت امیدوارکننده، دوباره چک کرد و شتاب حرکت را از بین برد. اما این هاورتز بود که به طور غیرمستقیم در بازی بازکننده نقش داشت، با دویدن روی یک عقب از رحیم استرلینگ و تماشای هوگو لوریس که تلاش زاویه دار خود را به طور گسترده هدایت می کرد.

گوشه سمت چپ حاصل که توسط مارک کوکورلا فرستاده شد، بالای سر گروه هجومی حرکت کرد. کولیبالی، اما، آن را کاملاً خوانده بود: رگبار او، در ارتفاعی نامناسب و با دید نسبتاً دیر توپ، به طرز شگفت‌انگیزی کنترل شده بود، در داخل تیرک نزدیک به توپ کوبیده شد تا به لوریس فرصتی ندهد.

کولیبالی به تازگی یک پاپ از محدوده را تجربه کرده بود و به زودی تلاش رگباری بسیار دشوارتری را انجام داد. این قبل از یک استراحت نوشیدنی بود که در آن توشل، در حالی که یک تخته سفید مغناطیسی به صدا درآورد، با یک توضیح تاکتیکی مختصر با استفاده از شمارنده های قرمز و آبی توجه اتهامات خود را جلب کرد.

به نظر می رسید تاتنهام بیشتر به این درس نیاز دارد. آنها کمی بهتر شروع کرده بودند، اما محو شدند، چلسی در اطراف کین و سون هیونگ مین غوغا می کرد، هر زمان که هر یک از آنها در خطر تصاحب مالکیت در یک منطقه دشوار ظاهر می شد. تیم میزبان پر از دویدن بود و با انزجار آشکار کونته، اسپرز به سختی می توانست صاف تر از این باشد. آنها مدت کوتاهی پس از عقب افتادن فرصتی برای گل تساوی داشتند، رایان سسنیون روی یک پاس بلند دوید که میدان دفاع را گرفت، اما ادوارد مندی توانست مانع از آن شود.

جدای از این، قصد و قدرت از چلسی بود. انگولو کانته به سطوحی بازگشته بود که عملاً یک یا دو بازیکن اضافی به آنها می داد. استرلینگ تیزبین و باهوش بود. میسون مانت کوشا و هوشیار بود، اگرچه می‌توانست پس از ایجاد یک یارد فضا، بهتر از تیراندازی به سمت بالا انجام دهد.

تاتنهام پس از شروع مجدد واکنش چندانی نشان نداد. روبن لوفتوس-چیک که در سمت راست مدافع راست او را تحت تاثیر قرار داد، هویجرگ را به بیرون فرستاد. کوه به یک صلیب عمیق برخورد کرد و لوریس را مجبور کرد واژگون شود. در دقیقه 57 کونته به اندازه کافی دیده بود و ریچارلیسون را به جای سسنیون مستقر کرد.

چه از طریق اعداد هجومی یا نه، کین باید در عرض چند دقیقه به گل تساوی می‌رسید. چلسی همچنان از استرلینگ غافل می‌شد، که پس از یک حرکت خوب از لوفتوس چیک از هدف خارج شد، زمانی که یک پاس اسلاید از Højbjerg کین را پشت سر گذاشت. او از فاصله 15 یاردی، از کنار دروازه مندی شوت زد. به نظر خطای پرهزینه ای بود اما اسپرز به سرعت آن را تصحیح کرد.

خود گل توسط Højbjerg از فاصله 20 یاردی در عرض مندی و بعد از اینکه سون او را خسته کرده بود، با یک ضربه کوچک از کولیبالی به ثمر رساند. با این حال، اتفاقاتی که آن را ساندویچ کرد، به همان اندازه قابل توجه بود. چلسی نیم دقیقه قبل از خطای واضح رودریگو بنتانکور روی هاورتز که توسط آنتونی تیلور نادیده گرفته شده بود و به اسپرز اجازه حمله داده بود، عصبانی می شد. در میان جشن‌های معمول کونته با گل تمام و کمال، مدیران برای مدت کوتاهی با هم درگیر شدند. برای لحظه‌ای رو در رو بودند، رگ‌ها برآمده بودند و گلوها غوغا می‌کردند، تا اینکه کارکنان اتاق مداخله کردند. یک درگیری در مقیاس وسیع‌تر حاصل شد، اما به زودی فروکش کرد. کونته و توخل هر دو به همراه دو تن از مربیانشان کارت زرد گرفتند. این همان هیاهویی بود که وعده داده شده بود.

به زودی بیشتر شد. شاید تصور می‌شد که تاتنهام جلو بیفتد، اما وقتی هاورتز یک بازیکن را از ارسال جیمز از دست داد، فرار کرد. مهم نیست: وقتی دژان کولوسفسکی مالکیت توپ را از دست داد، توپ به سرعت از طریق کانته و استرلینگ به جیمز باز داده شد. او اولین بار تمام شد. توخل بدون اینکه حتی نگاهی به شماره مقابل خود بیندازد، برای پیوستن به این عیاشی به راه افتاد، اما ضربه سر کین از یک گوشه در پایان، منجر به احیای حیرت انگیزی از خصومت ها شد.