نگاه چهارگانه هجومی تاتنهام برای حفظ برتری مقابل چلسی | تاتنهام هاتسپر

آچلسی و تاتنهام بعدازظهر یکشنبه در استمفورد بریج و آخرین قسمت حماسی دو دستی خود را در نظر می گیرند، دیدن نمونه دیگری از تز جاروب ماشه، جستجوی جوهر چیزها، وسوسه انگیز است. تغییر استادیوم، تغییر حال و هوا، تغییر استخدام. مدیر را تغییر دهید (جزئیات کلیدی: کسی را بگیرید که دوست دارد غنائم را نگه دارد). سطح عینی انتظار را تغییر دهید. آیا این چیز هنوز هم اسپرز است؟

یا حداقل، آیا هنوز هم Spurs در آن حالت عملکرد تعیین کننده است؟ آیا می توان از این تیم انتظار داشت که حریفان سطح بالا را در زمانی که پیروزی مهمتر است شکست دهد. یا مطابق با حافظه عضلانی، با غرور بر روی آن پاهای ظریف کره‌مانند غوغا می‌کند، قبل از اینکه در گردابی از سم‌ها فرو بریزند، هر زمان که چشم‌انداز موفقیت واقعی به چشم می‌خورد؟

همان احساس شار البته در چلسی و به روشی بسیار عمیق تر وجود دارد. هنوز هم سخت است که در مورد آنچه در شش ماه گذشته در متحول‌کننده‌ترین حضور قرن فوتبال انگلیس رخ داده است، بپذیریم. برای دو دهه شگفتی واقعی ماشین برنده چلسی، پایداری آن، نحوه آمدن و رفتن سرمربیان، چهره متفاوت، کت متفاوت، شیوه ایستادن متفاوت بود. اما هنوز هم یک رشته الزام آور از اراده ورزشی سرد و سخت (و 1.5 میلیارد پوند به صورت وام) باعث شد این ابر قایق بادبانی در حال افزایش باشد.

این پروژه 20 ساله اکنون نه تنها از جیب های بی انتها خود، بلکه از هر عضو سلسله مراتب باشگاه که مسئول اداره کسب و کار هستند، محروم شده است. هنوز چلسی؟ چلسی دقیقا چیه؟ آیا واقعاً یک میلیاردر برادر با رنگ‌های رینگو که خود را تبلیغ می‌کند، با یک الیگارشی بی‌نظیر با لباس‌های جین دو نفره طراحی متفاوت است؟ کجا امواج، زوایای تغییر یافته را احساس خواهیم کرد؟ البته هنوز خیلی زود است که بگوییم، اگرچه امضای قرارداد با رحیم استرلینگ بیانیه روشنی از جاه طلبی نخبگان پایدار است.

با این حال، با این حال، دیدار اسپرز و چلسی در این مرحله بسیار آماده است، اگر فقط به این دلیل که این باشگاه ها تمایل داشته اند پیشرفت یکدیگر را در دهه گذشته تعریف کنند، تا به سنگ محک تبدیل شوند – نه یک مگادربی یا یک clآسیایی، اما حداقل منبعی برای آزردگی عمیق متقابل است.

چلسی بر این رابطه تسلط داشته است، بزرگترین بازیکن مجرد در ایده اسپرز به عنوان تقریباً وجود دارد و نه کاملاً. سال‌های آبراموویچ اساساً یک شورش در این جبهه بود، که یک دهه بدون شکست در برابر منفورترین حریفان (نسخه شمال لندن) آنها، پیروزی 6-1 در وایت هارت لین، یک 11 بازی متوالی با یک کارابائو انجام شد. شکست در ضربات پنالتی جام، و احساس وجود در جایی دیگر، یک خط VIP متمایز.

و اکنون ما این را داریم، جلسه ای از باشگاه ها که به دنبال اشکال جدید، الگوهای جدید هستند. آنتونیو کونته به وضوح از آن چهار شکست فصل گذشته در لیگ و جام حذفی مقابل چلسی ناراحت بود. پیروزی در حال حاضر واقعاً نشان دهنده پیشرفت است. و اینجا امیدی برای اسپرز وجود دارد، به یک دلیل واضح. برای اولین بار در مدت زمان زیادی، تاتنهام حمله بهتری نسبت به چلسی دارد: گزینه های بیشتر، برتری بیشتر، گل های بیشتر. و این به دلایل دیگر نیز قابل توجه است.

در حقیقت شکاف بین این دو باشگاه هرگز بر اساس فال، نشانه ها، انرژی بد، نوعی نفرین جنگجوی باستانی نبود. اسپرز به سادگی ترکیب ضعیف تری داشته است، جذب ضعیفی داشته است، کمتر از چلسی (به هیچ وجه یک باشگاه انحصاری) خرج کرده است و در هشت سال گذشته بدون یک مدافع میانی واقعی بازی کرده است.

این ربطی به نفرین یا کمبود ستون فقرات ندارد. در عوض، این طراحی تجاری سخت است، واقعیتی است که منابع خود را برای برآورده کردن نیازهای ساخت یک استادیوم جدید کاهش می دهید. به نظر می رسد که این ممکن است در حال تغییر باشد. فرهنگ، حال و هوا، سفیدهای زنبق را فراموش کنید. در اینجا مقداری عمق شبکه و تنوع واقعی وجود دارد. تیم دروگبا، هازارد، کاستا، آنلکا. اسپرز آنها را در حال حاضر تحت پوشش قرار داده است.

حتی در اشتباهات گاه و بیگاه فصل گذشته، حتی با وجود روملو لوکاکو که مانند اولین مردی که روی پلوتو راه می‌رفت، در جلو پرسه می‌زد، تیم توماس توچل بسیار منظم بود، گل‌ها همچنان در تیم پخش می‌شد و میسون مانت با 11 گل بهترین گلزن بود.

از آن زمان لوکاکو و تیمو ورنر ترک کردند. استرلینگ و آرماندو بورخا روی کاغذ جایگزین های خوبی به نظر می رسند. یکی از آنها، استرلینگ، یک ارتقاء جدی و مطمئن ترین گلزن تیم حتی قبل از اولین گلش به چلسی. در غیر این صورت کای هاورتز، ماونت، حکیم زیچ و کریستین پولیشیچ در مجموع 61 گل در 284 بازی لیگ چلسی به ثمر رسانده اند.

در حالی که اسپرز هری کین را دارد که هر فصل 17 امتیاز می گیرد، حتی زمانی که با میگرن، کینه و مچ پا در حال بازی است. سون هیونگ مین که برنده چکمه طلایی است. دژان کولوسفسکی، چشم‌انداز بسیار خوبی در 22 سالگی. و ریچارلیسون، که برای برزیل شروع می‌کند، اما در حال حاضر از روی نیمکت به این موضوع نگاه می‌کند که چگونه می‌خواهد راهش را به این بازی باز کند.

به نظر می‌رسد مکان مناسبی برای ساختن از آن‌هاست، اگر فقط به این دلیل که در دست مهاجم آن‌ها، مجموعه‌ای از مردان تحت فشار و در عین حال قدرتمند است، که فتالیسم کلاسیک اسپرز، خستگی اسپرز، خود را نشان داده است.

از روزهای بزرگ سردرگمی سولدادو، تا گرزگورز راسیاک شاد اما بی‌تزلزل روستایی، از رویای تب‌آلود فرناندو یورنته تا حرکت بی‌وقفه برگوین-ندومبله-گیل و بقیه، حمله تاتنهام بر پایه امید و چه‌ها بوده است. . این یک نسخه بسیار ابتدایی از Moneyball بوده است که در آن هیچ پولی ساخته نمی شود و چیزهای به یاد ماندنی بسیار کمی با توپ اتفاق می افتد.

ریچارلیسون یک گام مهم در این زمینه است، مهاجمی که بسیار بهتر از بی‌اثرترین روزهایش در لیگ برتر است و تضاد تاکتیکی جالبی با بازیکنان حاضر ارائه می‌کند. با کمال تعجب، رکورد گلزنی این بازیکن 25 ساله در 18 ماه گذشته تقریباً مشابه رکورد کین است. او فاقد پاس‌کاری و دید خلاقانه کین، استعداد بازی‌سازی او است. او بازتر بازی می کند، دویدن دفاعی بیشتری انجام می دهد، تکل ها و مهارهای بیشتری انجام می دهد، نقطه دیگری از سرعت در حمله ارائه می دهد.

برای برزیل، ریچارلیسون در مرکز به عنوان شماره 9 دروغین یا موبایل 9.5 بازی کرده است. شاید ماهیت سفر از یک رقیب به رقیب، پیدا کردن مدلی باشد که در آن کین می‌تواند در نهایت به دلایل تناسب اندام، هر چند وقت یک‌بار چرخانده شود، یا اینکه تیم بتواند به روشی متفاوت حمله کند.

کونته اگر ظالم نباشد هیچ چیز نیست. او می داند این کاری است که بهترین تیم ها انجام می دهند. که تفاوت بین لبه برنده بودن و “در وسط” بودن، نفرین یا هگز، سوزن چرخاندن تخته اویجا تاتنهام نیست، بلکه منابع است، توانایی تیز کردن مداوم تیغه مهاجم.

خرافات ممکن است حکم کند که هیچ راه مطمئن تری برای اطمینان از شلیک گلوله اسپرز در روز یکشنبه جز تمجید از حمله آنها وجود ندارد. اما واقعیت این است که آن چهار بازیکن، اسلحه، و هجومی برای هر چیزی خارج از آنفیلد و اتحاد در این فصل بازی می کنند. اکنون هیچ بهانه ای وجود ندارد. در یک فاصله نادر از اکثر حرفه خود، این دقیقا همان راهی است که کونته آن را دوست دارد.