Burn Pits چیست و چگونه به نیروهای آمریکایی آسیب رساند؟

در پایگاه‌هایی که برای جنگ‌های پس از 11 سپتامبر ایجاد شده بود، زباله‌های ارتش ایالات متحده اغلب در محوطه‌های بزرگ در فضای باز در اطراف پاسگاه‌های خارج از کشور سوزانده می‌شد.

برخی از این شعله‌ها برای سال‌ها به‌طور پیوسته می‌سوختند، زیرا رایانه‌های دور ریخته شده، مبلمان و زباله‌های دیگر مانند زباله‌های پزشکی به داخل پرتاب می‌شد و دود سمی و ذرات معلق در هوا منتشر می‌شد که سربازان و غیرنظامیان در ریه‌های خود تنفس می‌کردند.

با گذشت زمان، آشکار شد که بسیاری از نیروهای سابق که در معرض این سموم بودند، بیمار شده بودند. روز چهارشنبه، رئیس جمهور بایدن قانونی را امضا کرد که مزایای پزشکی را برای آنها گسترش می دهد.

این قانون که به عنوان قانون PACT شناخته می شود، برای کمک به جانبازانی است که از بیماری های تنفسی، سرطان و سایر بیماری ها رنج می برند که به احتمال زیاد ناشی از قرار گرفتن در معرض سموم منتشر شده توسط آتش سوزی زباله ها در پایگاه های رزمی در افغانستان، عراق، سوریه و سایر کشورها است.

وزارت امور کهنه سربازان گفت که در تاریخ 1 ژوئیه، ادعاهای ناتوانی را برای شرایط تنفسی از نزدیک به 573,000 جانبازی که پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001 به مناطق جنگی اعزام شده بودند، تایید کرده است. اما این وزارت گفت که ادعای 315,000 جانباز رد شد .

جو ویلیامز، سخنگوی دپارتمان، گفت، دو دلیل رایج برای انکار، “عدم تشخیص وضعیت ادعا شده” و “عدم ارتباط پزشکی بین وضعیت ادعا شده و خدمت سربازی” است.

اما اکنون کهنه‌کاران با شرایط خاصی که معتقدند در معرض سموم قرار گرفته‌اند، دیگر مجبور نیستند موارد خود را به صورت جداگانه اثبات کنند – فرآیندی که اغلب شامل استخدام متخصصان پزشکی خارجی است، که هر جانبازی نمی‌توانست از عهده آن برآید.

چاله های سوختگی چیست؟

بسیاری از اقلامی که ارتش ایالات متحده برای خلاص شدن از شر آنها نیاز داشت، در نهایت به جایی فرستاده شد که سربازان آن را گودال سوختگی می نامیدند. (مهمات و مواد منفجره غیر ضروری، آسیب دیده یا اضافی توسط متخصصان در جاهای دیگر منفجر می شود.)

قوطی‌های نوشابه، جعبه‌های شکسته، لباس‌های فرم پاره، چکمه‌های فرسوده، کاغذهای طبقه‌بندی شده، بسته‌بندی‌های مواد غذایی، لاستیک‌ها و سوخت جت همگی به یک مکان ختم شدند.

برخی از به اصطلاح گودال ها لزوماً یک سوراخ در زمین نبودند، بلکه اغلب به شکل مناطق باز در عرض صدها فوت روی پایه های بزرگتر بودند.

به گفته بارت استیچمن در برنامه خدمات حقوقی ملی کهنه‌سربازان، یک گروه غیرانتفاعی که به جانبازانی که به دنبال مزایای دولتی هستند، از جمله کسانی که ادعای ناتوانی خود را ارائه می‌کنند، بدون زباله‌سوز یا محل دفن زباله در محل، این سریع‌ترین راه برای نیروهای نظامی برای دفع این اقلام شد. قرار گرفتن در معرض سموم

در بسیاری از پایگاه‌ها و پاسگاه‌ها، آتش‌ها در تمام مدتی که نیروهای آمریکایی در آنجا زندگی می‌کردند، کم و بیش فرو می‌سوخت.

گودال های سوخته چه شکلی بودند؟

آقای بایدن در اظهارات خود قبل از امضای این لایحه در روز چهارشنبه گفت که در بیش از 20 بازدید از پایگاه‌های نظامی خارج از کشور، “گودال های سوخته به اندازه زمین فوتبال” را دیده است.

او به یاد می آورد که بقایای آن آتش سوزی ها را در هوا دیده است.

آقای بایدن گفت: «بسیاری از مکان‌هایی که سربازان ما در آن‌ها می‌خوابیدند، به معنای واقعی کلمه یک‌چهارم مایل، نیم مایل دورتر از آن بودند، و جایی که آنها غذای خود را می‌خوردند». منظورم این است که همیشه آنجا بود – دود سمی غلیظ با سمومی که در هوا و ریه‌های سربازان ما پخش می‌شد.»

چاله ها کجا بودند؟

آقای استیچمن گفت: «تقریباً در همه جا که نیروهای آمریکایی پایگاه‌های خود را ایجاد کردند، از جمله در عراق، افغانستان، سوریه، ازبکستان و جیبوتی».

اعضای خدمات چگونه در معرض این دود سمی قرار گرفتند؟

بوی سوختن زباله در بسیاری از پایه ها اجتناب ناپذیر بود. اما برخی از نیروهای خدماتی از نزدیک در معرض قرار گرفتن بودند، مانند آنهایی که مأمور ریختن زباله در آتش بودند. به سایرین دستور داده شد که در فاصله چند قدمی شعله ها نگهبانی بدهند تا مطمئن شوند که هیچ یک از اقلام دور ریخته شده قبل از سوزاندن به سرقت نرود.

از ژوئیه 2009 تا ژوئیه 2010، لی کوزنز یک سرباز ثبت نام شده جوان بود که به عنوان افسر پلیس نظامی در قندهار، افغانستان خدمت می کرد. او هر هفته 4 تا 6 ساعت وقت می‌گذاشت تا در صورت تلاش افسران پلیس و پیمانکاران افغان در پایگاه‌اش، لباس‌ها یا سایر اقلام دور ریخته شده را بدزدند.

چاله های سوخته چه بویی می دادند؟

آقای کوزنز گفت که “همیشه بوی سوختن پلاستیک می داد” – یک مزاحم سطح پایین که اغلب بسته به چیزی که از بین می رفت، شدیدتر می شد.

او گفت: «اگر فقط مثل یک روز معمولی دود می‌کرد، بویی مثل این می‌داد که کیسه پلاستیکی را روی آتش بیندازید. اما اگر چیزهایی مانند بسته های غذای استفاده نشده را بسوزانید، واقعاً قوی می شود. شما می توانید آن روزها را بگویید – مانند بوی پلاستیک فوق العاده قوی و ذوب شده.

چه نوع مشکلات پزشکی ایجاد کردند؟

فهرست بلندبالایی از بیماری‌های پزشکی با قرار گرفتن در معرض سمی ناشی از چاله‌های سوختگی مرتبط است، اما برای آقای کوزنز، این بیماری با تشخیص مرحله چهار سرطان کلیه در مارس 2021 آشکار شد.

او مشکوک بود که ممکن است سنگ کلیه داشته باشد، اما سی تی اسکن توده بزرگی را در کلیه چپ او نشان داد – سرطانی که به غدد لنفاوی و ریه او سرایت کرده بود.

آقای کوزنس گفت که اداره امور کهنه سربازان ابتدا ادعای معلولیت او را که سرطان تهاجمی او را به محافظت از گودال سوختگی در قندهار مرتبط می کرد، رد کرد، اما بعداً پس از درخواست کمک از برنامه ملی خدمات حقوقی کهنه سربازان، آن را تایید کرد.

او در حال پیگیری قانون PACT بود که در کنگره راه می‌رفت.

آقای کوزنس، 39 ساله، در مورد این اقدام گفت: «این امر مبارزه من را از طریق سیستم هزاران بار آسان تر از آنچه بود، می کرد. “از اینکه دیدم قانون امضا شد خوشحال شدم، چون می دانستم که به دامپزشکان دیگری که در همان کشتی من هستند کمک خواهد کرد. امیدوارم مبارزه آنها با سیستم VA آسانتر شود.”

این دپارتمان برای آقای کوزنز برای دریافت مراقبت های ویژه از ارائه دهندگان پزشکی غیرنظامی پول پرداخت کرده است و پیش آگهی او بسیار بهبود یافته است. اما احتمالاً تا آخر عمر نیاز به مصرف داروهای شیمی درمانی خوراکی و داروهای ایمونوتراپی داخل وریدی دارد.

چه کسانی دیگر در معرض این سموم قرار گرفتند؟

مشخص نیست که آیا کسی به جز نیروهای آمریکایی ممکن است از قرار گرفتن در معرض دودهای سمی رنج ببرد، مانند نیروهای نظامی از کشورهای متحد که در همان پایگاه‌ها به گردش پرداختند یا غیرنظامیانی که در پایین باد زندگی می‌کنند.

به گفته اغان داربیشایر، دانشمند محیط زیست در رصدخانه درگیری و محیط زیست، یک موسسه خیریه بریتانیایی که بر روی این دود مطالعه می کند، هیچ تلاش سازمان یافته ای در مقیاس بزرگ برای بررسی آسیب احتمالی وارده به غیرنظامیانی که از همان دود تنفس می کردند اما درست خارج از پایگاه بودند، انجام نشده است. آسیب به مردم و محیط زیست ناشی از فعالیت های نظامی.

آقای داربیشایر گفت: “کار به سادگی انجام نشده است، و انجام آن کار پیچیده ای است – حتی با توجه به سایر بیماری های مشترک برای مردم محلی ناشی از قرار گرفتن در معرض محیطی و سایر اثرات جنگ.” اما مسلماً اگر آنها در معرض همان دود قرار بگیرند، نتایج مشابهی به همراه خواهد داشت – احتمالاً برای کودکان، افراد مسن و آسیب‌پذیر پزشکی بدتر خواهد بود.»