آنها نتوانستند او را لمس کنند: چگونه سرنا ویلیامز به یک افسانه نادر تبدیل شد | سرنا ویلیامز

Oفقط در آمریکا ممکن است سرنا ویلیامز اتفاق بیفتد. فقط در ایالات متحده می‌توان این ترکیب خاص از سبک، عزم و برتری را شکل داد: یک زن سیاه‌پوست شاهد یهوه اهل کامپتون، که در مواجهه با نژادپرستی، تبعیض جنسی، بیماری و تراژدی خانوادگی استقامت کرد و تاریخ ورزش‌هایی را که عمدتاً متعلق به آنها بود، بازنویسی کرد. توسط سفیدپوستان مرفه بازی و تماشا می شود.

داستان منشأ نزدیک به سه دهه پس از آن شبیه یک داستان بلند است، نخی از رویای تب که بیش از حد خارق‌العاده است که واقعیت داشته باشد: پدری که از روی صندلی راحتی خود در حال موج‌سواری است تا زمانی که با یک تورنمنت تنیس روبرو می‌شود و از چک 40000 دلاری که به برنده داده شده شگفت زده می‌شود. ، چشمان در حال گشاد شدن از دید فرصتی که در درخشش ضعیف لوله شکل می گیرد. این کلمات در سر ریچارد ویلیامز پیچید: “من دو بچه دارم و آنها را وارد تنیس خواهم کرد.”

زهره 10 ساله و سرنا 9 ساله بود که ریچارد – با ترکیبی تکرار نشدنی از جاه طلبی دان کینگ و عرفان بوندینی براون – برای اولین بار اعلام کرد که زهره شماره 1 در جهان خواهد بود. او اطمینان داد که سرنا حتی بهتر خواهد بود. یک روز آنها برای قهرمانی ویمبلدون با یکدیگر بازی می کردند. او به طور خلاصه توسط دروازه بانان ورزش و مطبوعات ورزشی جهانی به عنوان پدر و مادر صحنه دلقک اخراج شد. اما با گذشت زمان آخرین پیش‌بینی‌ها، هر اعلامیه غیرممکن بمب‌افکنانه‌ای به حقیقت پیوست. اگر چیزی او را زیر پا گذاشت.

پس از مقاله اول شخص سرنا در Vogue، که در روز سه شنبه منتشر شد، که زمینه را برای بازنشستگی او از تنیس رقابتی فراهم کرد و پیشنهاد مسابقات آزاد آمریکا را پیشنهاد کرد، در هفته های آینده مطالب زیادی درباره این داستان عامیانه واقعی خواهید خواند. اولین عنوان اصلی خانواده به عنوان یک پدیده بافته 17 ساله در سال 1999 – مراسم خداحافظی او خواهد بود. سیل تمجیدها و ادای احترام در حال حاضر در جریان است و تنها با نزدیک شدن به مسابقات گرند اسلم پایان فصل در فلاشینگ میدوز افزایش خواهد یافت.

به همه اینها باید با بدبینی مناسب برخورد کرد. ویلیامز در میان مقاومت، تمسخر و انتقاد از همه گوشه ها، برخلاف مسیر پاکسازی شده محمدعلی از دشمن دولت و قهرمان حاشیه نشینان تا نماد مورد تایید جهانی و مورد تایید شرکت ها، به صحنه رفت. با گذشت زمان اهمیت سرنا به طرز احمقانه ای آشکار شد، یک حقیقت فرهنگی غیرقابل انکار. اما بیایید به خاطر داشته باشیم که بسیاری از قدردانی ها در دوران افتخار آفرینی او از سوی همان دروازه بانانی است که در برابر صعود او مقاومت کردند. کدام قهرمان برتر در هر رشته ورزشی حتی کسری از انتقادات رمزگذاری شده ای را که ویلیامز در بخش عمده دوران حرفه ای خود متحمل شده بود، دریافت کرده است؟

رسیدها همه جا هست و تک تیراندازی مطمئناً پس از اینکه عظمت ویلیامز فراتر از بحث و جدال از طریق کسب هر چهار عنوان گرند اسلم به طور همزمان در سال 2003 پایان یافت، دستاوردی که به قدری نادر با او همراه شد. نامه ای سرگشاده در مجله تنیس از کریس اورت در سال 2006 که به تعبیری مشکوک به تعهد او شک داشت. یک ارزیابی پژمرده در سال 2007 توسط پت کش که اعلام می‌کند او را شسته است، فیلمی نفس‌گیر در سال 2009 توسط جیسون ویتلاک که ویلیامز را با زبانی جنسی و حیوانی تحقیر می‌کند، آن‌قدر نامناسب است که مانند طنز خوانده می‌شود. یک روز مسئول فدراسیون، روز دیگر تفسیر پخش این ورزش.

او مانند تایگر وودز، افرادی را وارد مدار ورزشی کرده است که هرگز به خود زحمت تماشای مسابقه تنیس را نمی‌دادند. و او مسیری را برای نسل جدیدی از ستاره‌های آمریکایی آفریقایی تبار، مانند اسلون استفنز، مدیسون کیز، تیلور تاونسند و کوکو گاف، که دیگر به عنوان افراد خارجی در معرض دید قرار نمی‌گیرند، روشن کرد.

مالکوم ایکس در یک سخنرانی در سال 1962 گفت: “بی احترام ترین فرد در آمریکا زن سیاه پوست است. محافظت نشده ترین فرد در آمریکا زن سیاه پوست است. غفلت شده ترین فرد در آمریکا زن سیاه پوست است. کسانی که روایت فوق‌العاده ویلیامز را از موقعیت‌های ممتاز مورد ارزیابی مجدد قرار می‌دهند، ممکن است وسوسه شوند که بار مضاعفی را که او بر آن‌ها غلبه کرده است، با برند لطف و خونسردی که ما فقط در کلاس‌های درس درباره‌اش آموزش داده‌ایم، کمرنگ کنند. اما در جامعه‌ای که از ابتدا توسط تقسیم‌بندی نژادی تسخیر شده بود، سرنا یک قدم جلوتر از خصومت و تعصبی که در هر قدم او را دنبال می‌کرد تا الهام‌بخش میلیون‌ها نفر بود، باقی ماند و ورزش را از مایکل جردن، وین گرتزکی و لیونل مسی در فضای نادر علی عبور داد. ، ویلما رودولف و جکی رابینسون.

ویلیامز چقدر خوش شانس بود که یک پلتفرم دوتایی پیدا کرد – توپ داخل یا بیرون باشد – جایی که حتی نیروهای عنصری همسو با او نمی توانستند آنچه را که حق اوست را انکار کنند، عدالتی که برای بسیاری از زنان سیاه پوست در جامعه آمریکا وجود نداشت. آنها نمی توانند او را لمس کنند. و هرگز نتوانستند.