دست و پا زدن منچستریونایتد بدون پایه و اساس | منچستر یونایتد

منخبر خوبی برای منچستریونایتد در یک بعد از ظهر تیره وجود دارد این است که عملکرد آنها در بخش‌هایی خوب بود. مسلماً این بخش‌ها بسیار کم بودند و تقریباً به طور کامل به نیمه اول محدود می‌شدند، اما هنوز هم بهتر از دربی اولدترافورد در ماه نوامبر است.

استفاده از برونو فرناندز و پل پوگبا به عنوان بازیکنان تهاجمی وسط، تا جایی که منچسترسیتی را با مشکل مواجه می کرد، حداقل قبل از نیمه تمام کارساز بود. اما مشکل این است که اگر بخواهید مانند بازدیدکنندگان دفاع کنید، هیچ یک از آن‌ها مهم نیست.

این همان کاری بود که یونایتد از زمانی که رالف رانگنیک هدایت آن را برعهده گرفت انجام داد و در یک نیمه بهتر از نیمه دیگر بازی کرد. اما سیتی نیمه‌ای را برد که در آن یونایتد با نتیجه 2-1 بهتر بازی کرد و نیمه دیگر با نتیجه 2-0 در پنج بازی رفت. این که آنها به مراتب متقاعد کننده تر پیروز نشدند، نتیجه برتری داوید دخیا و کاستی های آشنای خود در مقابل دروازه بود.

شاید این یک اصلاح کوتاه مدت از سوی مدیر کوتاه مدت بود. شاید اگر کریستیانو رونالدو در دسترس بود، یا مارکوس راشفورد به این شکل فاسد نبود، این طرح بیشتر ارتدوکس بود. اما همانطور که بود، تعاملات دلپذیری بین جفت گسترده آنتونی الانگا و جیدون سانچو و پوگبا و فرناندز وجود داشت، هیچ‌یک بیشتر از ضد ضربه‌ای که گل تساوی را به ارمغان آورد. شاید اگر خیلی محکم نگاه می‌کردید، ظاهر چیزی وجود داشت که می‌توانست به آینده درخشان‌تری برای یونایتد منجر شود.

با این حال، این که آیا ارزش نگاه کردن را دارد یا خیر، موضوع متفاوتی است. رنگنیک هفته گذشته از نیاز به تداوم صحبت کرد، اما این چیزی است که یونایتد ندارد و نخواهد داشت تا زمانی که دقیقاً مشخص شود که نقش مشاوره او چیست. می‌توانید حرفه‌ای بودن بازیکنانی را که تمایلی به یادگیری یک سیستم پیچیده جدید برای مردی که ممکن است در ماه ژوئن از بین برود، بی‌میل باشند، زیر سوال ببرید، اما منطق را نه. و همچنین باید این احساس رو به رشد وجود داشته باشد که با این دفاع همه چیز بیهوده است.

گل افتتاحیه یک نمونه بود. زمانی که برناردو سیلوا توپ را در سمت چپ گرفت، خطر کمی وجود داشت، اما او با جک گریلیش پاس‌های خود را رد و بدل کرد و ناگهان با قطع شدن توپ، کوین دی بروین بدون هیچ چالشی به مرکز محوطه جریمه می‌خورد و عواقب اجتناب‌ناپذیری داشت. شاید این موضوع مربوط به مربیگری باشد، شاید افرادی که تمرکز یا خودباوری خود را از دست می دهند، اما در هر صورت همه چیز را تضعیف می کند.

هری مگوایر، به سختی نیاز به گفتن دارد، حال خوبی ندارد. بازیکنی که می تواند آنقدر فرمانبردار به نظر برسد، به خصوص در دنیای کم تقاضای فوتبال بین المللی، به یک مسئولیت تبدیل شده است. ممکن است منصفانه نباشد، اما وقتی او ضعیف بازی می‌کند، ظاهر مگوایر بر او حساب می‌شود، زیرا او بسیار بداخلاق به نظر می‌رسد و با تمام لطف یک شخصیت جزیره ایستر که از معدن پایین آورده می‌شود، در چالش‌ها می‌لرزد.

لحظه ای در نیمه اول بود که او توپ را از روی دی بروین برد، زیرا او چالش خود را به قدری بد موقع انجام داد که بلژیکی نتوانست اتفاقات رخ داده را پردازش کند و به پاهای مستعد او دوید. گل دوم سیتی زمانی به ثمر رسید که توپ از سیو دخیا خارج شد و در حالی که مگوایر سعی داشت برگرداند، بین پاهای او دریبل زد. این بدبختی بود تا هر چیز دیگری، اما افتضاح به نظر می رسید. و هر چه این چیزها بدتر به نظر برسند، مگوایر بیشتر مورد انتقاد قرار می‌گیرد و مایوس‌تر به نظر می‌رسد. البته زانوی او بود که گل سوم را دفع کرد. همانطور که همه چیز برای او پیش می رود، احتمالاً توسط یک نهنگ بلعیده می شود یا در راه خانه توسط یک پیانوی در حال سقوط له می شود.

اما نکته این نیست که برجسته کنیم که مگوایر از فرم و ثروت خارج شده است. این است که او همیشه توسط یونایتد در معرض دید قرار می‌گیرد، یونایتدی که به روشی به او وابسته شده‌اند که برای هیچ‌کس منصفانه به نظر نمی‌رسد. به سرعت او را به لستر بازگرداند، زمانی که به وضوح به آمادگی کامل نزدیک نشده بود، که منجر به شکست 4-2 شد که آغاز پایان سلطنت اوله گونار سولسشر بود.

رافائل واران با کووید غایب بود، اما به نوعی از چهره برازنده رئال مادرید به مترسکی از یک مدافع تبدیل شده است و به طور غیرقابل قبولی در حالی که تکه‌هایی از کاه از آستین‌هایش می‌ریزد، هجوم می‌آورد. ویکتور لیندلوف هرگز آمادگی خاصی نداشته است، اما او نیز به دلیل کلافگی عمومی آلوده شده است: او توسط فیل فودن در حالی که توپ را از روی او بلند می کند در مرحله آماده سازی برای رسیدن به گل دوم با تمام اعتقادات نابجای مسابقه Wile E Coyote به او حمله می کند. از یک صخره

این که هافبک های نگهدارنده فقط محافظت اسپاسمیک ارائه می دهند یا اینکه فضای پشت مدافعان کناری اینقدر قابل استفاده است کمکی نمی کند. در حال حاضر مدافع میانی یونایتد بودن باید کار افتضاحی باشد. اما در کنار شکست در سازماندهی دفاعی، شکست عصب و اراده نیز وجود داشته است. و بدون پایه های مناسب، آینده هرگز ساخته نخواهد شد.