“این یک توهم انتخاب است”: چرا جوانان کنیایی انتخابات را تحریم می کنند | توسعه جهانی

تعداد فزاینده ای از جوانان 18 تا 25 ساله می گویند که قصد ندارند در انتخابات ریاست جمهوری کنیا در هفته آینده رای دهند.

تنها 40 درصد از 22 میلیون نفری که برای رای دادن در انتخابات روز سه شنبه ثبت نام کرده اند، 18 تا 35 سال دارند. افراد زیر 35 سال 75 درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند.

گروه های جامعه مدنی گفتند که با مقاومت ویژه ای برای ثبت نام در طول کمپین های نامزدی از سوی رای دهندگان تازه واجد شرایط بین 18 تا 25 سال مواجه شده اند. لویز مواکامبا، از ناظر پارلمانی Mzalendo Trust گفت.

مانند بسیاری از انتخابات قبلی، انتخابات هفته آینده نیز رقابت نزدیکی خواهد داشت. دو تن از رقبای ریاست جمهوری، رایلا اودینگا، رهبر دیرینه اپوزیسیون و ویلیام روتو، معاون رئیس جمهور، در مقام بالایی در دولت خدمت کرده اند: اودینگا به عنوان نخست وزیر بین سال های 2008 و 2013، و روتو در دولت در حال خروج.

کارنامه سیاسی طولانی آنها نفوذ خود را در سراسر کشور مستحکم کرده است، اما همچنین در میان رای دهندگانی که منتقد کارنامه آنها هستند و آنها را احتمالاً وضعیت موجود را حفظ می کنند، علیه آنها کار کرده است.

بر اساس گزارش کمیسیون ملی انسجام و ادغام، اعتماد عمومی به نهاد انتخاباتی کنیا تنها 26 درصد است. آخرین انتخابات در سال 2017 توسط دادگاه های کنیا باطل شد. اوهورو کنیاتا در انتخابات مجدد پیروز شد، که اودینگا از شرکت در آن خودداری کرد و از پیروان خود خواست تا بایکوت کنند.

روزونا آکوت، 33 ساله، که عدالت اجتماعی و حکومت داری را مطالعه می کند، به این تحریم اشاره می کند تا انصراف جوانان را توضیح دهد. او گفت: «وقتی رایلا این کار را انجام داد، فهمیده شد که دور ماندن از رای‌گیری تاکتیکی برای رسیدگی به مسائل است.

اما کسانی که به طور علنی در مورد تصمیم خود برای رای دادن به صندوق ها صحبت کرده اند، با واکنش عمومی مواجه شده اند. مومبی کانیوگو، 26 ساله، مشاور ارتباطات، گفت: «پاسخ کمی سرسخت بود. او می‌گوید: «اینکه چرا مردم رای نمی‌دهند، مخالفت می‌کنند، و یک ایده تحقیرآمیز وجود دارد که اگر رای نمی‌دهید، به این دلیل است که شما بی‌اطلاع هستید، به سیاست اهمیت نمی‌دهید یا از وضعیت حذف شده‌اید.»

او گفت که هدف کنار گذاشتن یا جایگزینی نقش دولت در خدمات عمومی نیست، بلکه ایجاد جوامع قوی‌تر و آگاه‌تر از لحاظ سیاسی است که می‌توانند برای تغییر فشار وارد کنند. “راه حل در قدرت سیاسی توده ای نهفته است.”

مفسران به باورهای ریشه‌دار در مورد رأی‌گیری توجه می‌کنند. ما در کشوری زندگی می کنیم که مشارکت مدنی به رای دادن خلاصه می شود. رای گیری در حال حاضر بسیار جذاب است، جایی که سیاستمداران تنها زمانی که بخواهند جمعیت را درگیر می کنند [them] کارولین موز، نظریه پرداز فرهنگی، می گوید. یکی از اظهاراتی که کسانی که رای نمی‌دهند این است که مشارکت مدنی باید فراتر از این باشد.»

ایرنه اسووا، 26 ساله، دانشمند علوم اجتماعی، با این موضوع موافق است. او گفت که مشارکت رای دهندگان در این فصل کمپین کم و منفعل بوده است. «پیام‌هایی که در مورد انتخابات منتشر می‌شود مانند این است که «برو رای بده و به خانه برو – و با آرامش رای بده!» او قصد رأی دادن ندارد.

مورین کاسوکو، 30 ساله، یکی از سازمان دهندگان اجتماعی، گفت: «مردم می گویند که جوانان بی تفاوت و بی تفاوت هستند – اما بسیاری از جوانانی که من می شناسم واقعاً اهل سیاست هستند و به تازگی تصمیم گرفته اند که دوباره تصور کنند که چگونه سیاست می تواند در این کشور کار کند.

کاسوکو و دیگرانی که انصراف می‌دهند در حال بررسی راه‌های دیگری برای حضور سیاسی هستند، مانند ایجاد جنبش‌های کارگری برای شرایط کاری بهتر. او معتقد است که کمپین‌های انتخاباتی بسیار پرهزینه کنیا بسیاری از نامزدهای خوب را از نامزدی در انتخابات باز می‌دارد و انتخاب رای‌دهندگان را به تعداد کمی از ممتاز محدود می‌کند. او گفت: “این یک توهم انتخاب است.” ما یکی از پرهزینه‌ترین انتخابات جهان را داریم و کنیایی‌ها دقیقاً چه نتیجه‌ای از آن دارند؟»

سال گذشته، قانونگذاران اقدام هیئت انتخاباتی را برای محدود کردن هزینه‌های مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری به 4.4 میلیارد شیلینگ (30 میلیون پوند) و سایر کرسی‌های سیاسی از جمله فرماندار، سنا و سمت‌های پارلمانی بین 21 تا 123 میلیون شیلینگ رد کردند. بر اساس گزارشی در مورد هزینه های انتخابات، بسیاری از سیاستمداران در انتظار دریافت پاداش های مالی یا اجتماعی در انتخابات شرکت می کنند.

کاسوکو گفت: «طبقه حاکم منافع خود را دارد. آنها قرار نیست از ما رضایت بگیرند.»

دیگرانی که در رای دادن شرکت نخواهند کرد به دلیل رسوایی ها، از اتهامات مدرک تحصیلی جعلی گرفته تا فساد، که نامزدهای ریاست جمهوری و فرمانداری را درگیر کرده است، به تعویق افتاده اند.

بونفیس ویتابا، 39 ساله، نویسنده و محققی که از هیچ یک از دو نامزد پیشتاز ریاست جمهوری حمایت نمی کند، گفت: «ما نمی توانیم به انتخاب کلاهبرداران و رهبران فاسد ادامه دهیم و انتظار رفتار مقدس داشته باشیم.

ویتابا گفت که قومیت نامزدها به آنها اجازه داد تا قدرت را حفظ کنند: “این فرهنگ همنوایی – دفاع از “پادشاهان قبیله ما” حتی اگر آنها در فساد نقش داشته باشند – بزرگترین شکست ما باقی خواهد ماند.”

اما موز معتقد است که از خشونت های پس از انتخابات سال 2007 که منجر به کشته شدن بیش از 1000 کنیایی شد، تغییری رخ داده است. او گفت: «ما گروه بزرگی از جوانان داریم که از کشاندن به سیاست قومیتی که قبلاً کنیا را تعریف می‌کرد، خودداری می‌کنند. این درک وجود دارد که هویت قومی را می‌توان به شیوه‌های بسیار خشونت‌آمیز و منفی مورد استفاده سیاسی قرار داد، بنابراین تعدادی از مردم به هویت قومی خود به عنوان یک هویت فرهنگی باز می‌گردند، اما نه یک هویت سیاسی.»

با این حال، تحلیلگران سیاسی می گویند که اگرچه ممکن است تغییری در شهر رخ دهد، اما به مناطق روستایی بیشتر گسترش نمی یابد و بعید است که تأثیری بر الگوهای رأی دهی داشته باشد. مارک بیچاچی، تحلیلگر، گفت: «واقعیت این است که سیاست کنیا هنوز هم بسیار قومی است. هر دو کاندیدای اصلی ریاست جمهوری، معاونان خود را از منطقه کوه کنیا – یک بلوک رای دهندگان با نفوذ – انتخاب کرده اند.

اما بیچاچی معتقد است که رای جوانان می تواند تفاوت ایجاد کند. “اگر گروه سنی 18 تا 25 سال رای دهند، قطعاً می توانند در انتخابات شرکت کنند.”

در چند روز مانده به باز شدن رای‌گیری، گروه‌های جامعه مدنی همچنان جوانان را تشویق می‌کنند تا رای دهند. مواکامبا گفت: «قدرت فقط در ریاست جمهوری نیست. «سایر نقش‌های انتخابی مانند اعضای مجلس و مجامع شهرستان‌ها نقش اساسی را به نمایندگی از شهروندان ایفا می‌کنند.»