برنامه سنگین وزن های مسابقه برای تغییر رادیکال ورزش تمرکز بسیار محدودی دارد | مسابقه اسب دوانی

اسچند ماه پس از انتشار اولین شایعات در مورد وجود آن در Racing Post، برخی جزئیات نسبتاً ناقص از آخرین طرح پیتر ساویل برای تغییر ثروت مسابقه در این هفته ظاهر شد، که نشان می‌دهد ساویل و تعدادی دیگر از «سنگین‌وزن‌های صنعت» می‌خواهند «تجدید ساختار» را انجام دهند. مسطح و افزایش جوایز و اندازه زمین در بالاترین سطوح این ورزش.

ساویل از ژوئن 1998 تا ژوئیه 2004 رئیس هیئت اسب‌سواری بریتانیا، پیشرو هیئت اسب‌سواری بریتانیا، از ژوئن 1998 تا ژوئیه 2004 بود، سلطنتی شش ساله که هرگز کسل‌کننده نبود. ، بسیار بحث برانگیز است.

تلاش بیهوده برای مطالبه پرداخت از روزنامه‌ها برای انتشار کارت‌های مسابقه، در نهایت زمانی که مشخص شد که کارت‌ها – و پوشش – به جای آن کنار گذاشته می‌شوند، کنار گذاشته شد.

به طور کلی‌تر، ساویل همچنین فروش داده‌ها – در مورد دوندگان، سوارکاران و غیره – به شرکت‌های شرط‌بندی را به‌ویژه به‌عنوان منبع بالقوه ثروت برای این ورزش دنبال می‌کرد. این طرح در نهایت با حکم تاریخی دادگاه دادگستری اروپا در نوامبر 2004، مدت کوتاهی پس از ترک سمت ساویل، در پرونده ای که توسط ویلیام هیل، کتابفروشی مطرح شد، ناکام ماند.

ساویل هفته گذشته به پادکست روزانه نیک لاک گفت که از طرف مسابقه به رقابت بازگشته است زیرا “احساس می‌کردم که نه تنها از یک بخش صنعت، بلکه به حمایت کلی از سراسر صنعت نیاز دارد.” «بازیکنان کلیدی» درگیر شامل هم زمین‌های مسابقه و هم آنهایی هستند که از نزدیک با اسب‌ها در ارتباط هستند: مالکان، مربیان، جوکی‌ها و پرورش دهندگان.

ساویل دو مشکل عمده را شناسایی کرد که باید مورد توجه قرار گیرد: اندازه‌های کوچک مزرعه، و چیزی که او به عنوان «در اصل تخلیه اسب یا از دست دادن اسب‌ها در انتهای بالا» توصیف کرد.

همانطور که ساویل می بیند، “پول جایزه بریتانیا به جایی رسیده است که در سال 2022 به 170 میلیون پوند خواهد رسید. [but] مشکل این است که همه کشورهای دیگر بسیار سریعتر از کشور ما رشد کرده اند، به ویژه در آمریکا، جایی که شرط بندی خارج از مسیر اکنون قانونی شده است.

«آن اسب‌هایی که در رده‌بندی 80-85 قرار دارند [official ratings] محدوده پیشنهادهایی بین 200 تا 250 هزار پوند برای رفتن به آمریکا و فرار مستقیم از هواپیما و بردن دوشیزه هایی به ارزش 100 هزار دلار دریافت می کنند.

به نظر می‌رسد که پاسخ ساویل یک تغییر مسیر اصلی جایزه به سمت بزرگ‌ترین آهنگ‌ها و جلسات، مخصوصاً در آخر هفته‌ها باشد.

این بسیار شبیه چیزی است که قبلاً “اصلاح” مسابقات نامیده می شد، در نتیجه برخی از مسیرهای کوچکتر با آینده نامعلومی روبرو هستند، اگرچه Savill اصرار دارد که تعداد کلی مسابقات کاهش یابد. او به ریسینگ پست گفت: “من این را به عنوان یک چیز نخبه گرایانه نمی بینم.” “من این را کاری می بینم که صنعت باید انجام دهد تا محصول برتر خود را شناسایی کند.”

BHA مستقیماً به اخبار ابتکار ساویل پاسخ داد و سخنگوی آن گفت که “ما از هر پیشنهادی از جانب کسانی که منافع این ورزش را در دل دارند استقبال می کنیم” و ایده های گروه ساویل “به عنوان بخشی از را [current] توسعه یک استراتژی صنعتی که آینده مالی ورزش، جوایز پولی، رقابت بین المللی و جذابیت محصول مسابقه ای برای مشتریان مختلف ما را در هسته خود دارد.

اما جایگاه سابق ساویل در این ورزش به نظرات او وزن بیشتری نسبت به مثلاً یک مسابقه‌باز تصادفی «با علایق ورزش» می‌دهد. و ظهور – یا ظهور مجدد – نوعی برتری‌بخشی به عنوان آینده‌ای احتمالی برای این ورزش، به بهبود موقعیت ناآرام BHA به عنوان داور در مبارزه ابدی بین بازیگران مسابقه و امپرساریوها کمکی نمی‌کند.

در اصل، مالکان و مربیان، که بازیگران را برای روایت تهیه می‌کنند، معتقدند – یا گمان می‌کنند – که زمین‌های مسابقه تکه‌ای بزرگ‌تر از آن چیزی که لیاقتشان را دارند برای تهیه صحنه به جیب می‌زنند. مسیرهایی که بدون آنها یک اسب اصیل 3 میلیون پوندی فقط یک اسب دیگر با زمان در دست است، اصرار دارند که به این سادگی نیست. آن‌ها می‌دانند دارند چه می‌کنند، روزگار سختی است و اگر خود تئاتر در حال سقوط باشد، جایزه به تنهایی تماشاگر را جذب نمی‌کند.

این اساسی‌ترین مشکل ساختاری مسابقه‌های بریتانیایی است و اگر یا تا زمانی که حل نشود، صرفاً فشار دادن جوایز به مسیرهای بزرگ‌تر تفاوت چندانی در طولانی‌مدت نخواهد داشت. همین بحث‌ها چند سال دیگر دوباره مطرح می‌شوند (البته احتمالاً در صنعتی که بسیاری از مسیرهای کوچک‌تر آن را کنار گذاشته است).

مداخله ساویل در این هفته مسائل جدی را برجسته کرد که این ورزش باید به آنها رسیدگی کند، اما تمرکز محدود بر جوایز و توزیع آن، جذابیت‌های منحصربه‌فرد مسابقات بریتانیایی را نادیده می‌گیرد که مالکان بزرگ و کوچک را برای نسل‌ها علاقه‌مند نگه داشته است.

ایالات متحده ممکن است دوشیزگان 100000 دلاری داشته باشد، اما رویال اسکوت، دربی، گلوریوس گودوود یا Knavesmire ندارند، و این میراث و اعتبار ارزشی پایدار دارد.

ایالات متحده یک صنعت شکار ملی بسیار محبوب و پرسود نیز ندارد، که باعث می‌شود برنامه‌ریزی از منظر انحصاری Flat، دست کم، کمی نزدیک‌بینانه به نظر برسد. باید دید تا چه حد از آخرین برنامه ساویل برای مسابقات بریتانیایی (تخت) اجرا می‌شود، اما این ورزش بهتر است قبل از شروع تغییرات عمیق با عواقب غیرقابل پیش‌بینی – و جبران‌ناپذیر، با احتیاط پیش برود.