شاهکارهای ورزشی در بازی های مشترک المنافع نمی تواند تمرکز را از گناهان استعماری بریتانیا منحرف کند | بازی های مشترک المنافع 2022

آساعت 8.30 صبح جمعه، با طلوع خورشید بر فراز بیرمنگام، اکشن بازی های مشترک المنافع آغاز خواهد شد. حتی در رقابتی که توسط تعداد محدودی از کشورها با غیبت ورزشکاران قابل توجه برگزار می شود، نمایش های عالی و لحظات دلچسبی وجود خواهد داشت. نمایشگاه های عالی ورزش با پیشرفت هایی از سوی نمایشگاه هایی که فرصت های کمی برای درخشش در چنین صحنه های بزرگی دارند تکمیل می شود. ممکن است برای برخی به اندازه کافی لذت بخش باشد که سازمانی را که بازی ها نشان می دهند فراموش کنند.

اینها زمانی به عنوان بازی های امپراتوری بریتانیا، بازی های امپراتوری بریتانیا و بازی های مشترک المنافع و سپس بازی های مشترک المنافع بریتانیا شناخته می شدند. آنچه در ابتدا به عنوان یک رویداد برای بریتانیای کبیر و مستعمرات آن به شمار می رفت، اکنون ابزاری مفید برای بریتانیای کبیر است تا توجهات را از بدی های گذشته منحرف کند و خود را در مقایسه با دیگر قدرت های امپراتوری سابق، کشوری که امپراتوری خود را از بین برد، ملتی دلسوزتر نشان دهد. برای دوست شدن با سوژه های قبلی

خانواده سلطنتی، با ملکه الیزابت دوم که هنوز در راس کشورهای مشترک المنافع است، اغلب در موقعیتی قرار می گیرند که با مهربانی ملت ها را زیر یک سقف گرد هم می آورند. دگرگونی بدون پرداختن کامل به تأثیرات ماندگار برده داری و استعمار بر بسیاری از کشورهای داخل آن انجام شد.

ثروت، البته، رایج نیست. اکثریت قریب به اتفاق کشورهای مشترک المنافع مستعمرات سابق هستند و 14 کشور به جز بریتانیای کبیر هنوز به طور رسمی توسط خانواده سلطنتی بریتانیا اداره می شوند. روابط بین ملت‌ها سلسله مراتبی است و عدم توازن قدرت عمده در داخل وجود دارد. کانادا، استرالیا و نیوزلند بسیار بیشتر از هر کشور آفریقایی یا کارائیب مورد توجه بریتانیای کبیر هستند.

حتی از آخرین بازی‌های مشترک‌المنافع که فقط چهار سال پیش برگزار شد، جهان به اندازه‌ای تغییر کرده است که این زمان مخصوصاً قابل توجهی برای بازگشت بازی‌ها به بریتانیای کبیر است. بنابراین بسیاری از قلمروهای مشترک المنافع به حساب می آیند و به دنبال تعریف مجدد روابط خود با کشور بر اساس شرایط خود هستند. تصمیم باربادوس برای جمهوری شدن در سال گذشته یک واکنش زنجیره‌ای از تغییر را برانگیخت و جامائیکا، سنت کیتس و نویس، و آنتیگوا و باربودا همگی آشکارا در مورد امکان پیروی از آن بحث کردند.

تورهای سلطنتی شوم پلاتینیوم جوبیلی تنها این احساسات را تقویت کرد. در حالی که دوک و دوشس کمبریج در ماه مارس از بلیز، جامائیکا و باهاما بازدید کردند، حضور آنها ناخواسته معترضان و سایر شهروندانی را که تلاش می کردند آسیب های پایداری را که استعمار به کشورهایشان وارد کرده است، مورد توجه قرار داد. برخی دیگر تاکید کردند که ثروت و تجملاتی که به خانواده سلطنتی اجازه می دهد در کشورهایشان بگردند، از پشت اجدادشان ساخته شده است.

سپس تورهای آنتیگوا و باربودا، سنت وینسنت و گرنادین ها، و سنت لوسیا توسط پرنس ادوارد و سوفی، کنتس وسکس، تنها چند ماه بعد، با اعتراضاتی که خواستار قدردانی، عذرخواهی و غرامت از بریتانیای کبیر بودند تا زمانی که ناپدید شدند، آغاز شد. زمانی که گاستون براون، نخست وزیر آنتیگوا و باربودا، با آرامش به شاهزاده ادوارد توضیح داد که چرا آنها به دنبال حمایت جبرانی هستند ادوارد برای پرداختن به اثرات درازمدت استعمار، با تمسخر و خنده ای رقت انگیز پاسخ داد.

خیانت به نسل Windrush همچنان در خط مقدم اذهان باقی مانده است. همانطور که پرچم کشورهای مشترک المنافع در ورزشگاه اسکندر به اهتزاز در می آید، فکر نکردن به رفتار با شهروندان سابق آن کشورها و فرزندان آنها که به دلیل استعدادها و مهارت های خود به این سواحل اشاره شده اند، دشوار خواهد بود. آنها ساکن شدند و زندگی کاملی داشتند، با این حال بریتانیای کبیر بیشتر دهه 2010 را صرف تلاش برای اخراج آنها کرد. فقط شرم عمومی باعث شد که دولت جنبه‌های سیاست بی‌رحمانه مهاجرت خود را تغییر دهد، در آن زمان زندگی‌های بسیاری برای همیشه تغییر کرده بود و دیگر خیلی دیر شده بود.

مسائل دیگری نیز وجود دارد، مانند بیش از نیمی از کشورهایی که در بازی‌ها همجنس‌گرایی را جرم‌انگاری می‌کنند، که منشأ اعتراض‌های روز پنجشنبه در بیرمنگام خواهد بود. آن قوانین و نگرش ها در ابتدا توسط خود بریتانیای کبیر اجرا شد، همجنس گرا هراسی که از طریق استعمار وارد شد، شاخه دیگری از میراث استعماری بریتانیا.

در زمین‌ها، استخرها و پیست‌ها، بازی‌های مشترک المنافع رونق خواهند گرفت. خواه در مقابل جمعیت بازی کند یا نه. در رقابت گروهی کوچک و منتخب از کشورها یا کل جهان، همیشه تنش و خطر در ورزش وجود دارد. ویژگی های مثبت و متمایز دیگری نیز وجود دارد، از ادغام ورزشکاران دارای معلولیت گرفته تا تعادل جنسیتی در مسابقات مدال و حتی فقط روحیه صمیمیت در بین ورزشکاران.

اما این زمانی است که موضوعیت بازی‌ها به دلایل مختلف، به ویژه به دلیل هزینه‌های برگزاری چنین رویدادی، مدت‌ها مورد تردید بوده است. پیامدهای نسخه امسال شامل جابجایی خانواده های بی خانمان مستقر در هتل های بیرمنگام در کوتاه مدت بود.

ارتباط آن نیز باید به دلیل سنگینی تاریخ مورد بررسی قرار گیرد. این امر به ویژه در بیرمنگام قابل توجه است، شهری که محل زندگی بسیاری از جوامع مهاجر آفریقایی، کارائیب و آسیایی است که در اصل از کشورهای مشترک المنافع به اینجا آمده اند و در طول دهه ها یادآور شکنندگی بریتانیایی خود در چشم دولت بوده اند. نمی توان مشترک المنافع و بازی های آن را از حافظه امپراتوری بریتانیا که از آن رشد کرده است جدا کرد.