پروژه سیدنی: چگونه نخبگان دو و میدانی مک لافلین را به دام می اندازند اما او را آزاد می کنند | ورزشکاری

منt’s 2022. Sydney McLaughlin 22 ساله است. او از خط عبور می کند و روی پیست می نشیند. هیچ جشن وحشیانه یا نمایش آشکار احساسات وجود ندارد. شاید او به سادگی از این واقعیت که او یک فینال جهانی 400 متر با مانع را در زمانی که می توانست مقام هفتم را در فینال 400 متر مسطح کسب کند، دویده است. شاید او در مورد عدم احتمال ریاضی کاهش رکورد جهانی از 52.16 به 50.68 در مدت 13 ماه فکر می کند. شاید او فقط به اسید لاکتیکی که هنوز در پاهایش می سوزد فکر می کند.

در کنفرانس مطبوعاتی، تمرکز بر روی آنچه که او به تازگی به دست آورده است نیست، بلکه تمرکز بر روی آنچه که ممکن است هنوز به دست بیاورد است. رکوردهای جهانی بیشتر؟ سد 50 ثانیه ای؟ تغییر رویدادها؟ جهان معجزه ای را دیده است و تنها چیزی که می خواهد بداند ترفند بعدی اوست. او می‌گوید: “آسمان، مطمئناً حد است.” من باید از مربیم در مورد هدف بعدی خود بپرسم. او شلیک ها را صدا می کند.» آنچه را که برای خودش می خواهد نمی گوید.

مک لافلین جمع و جور، محتاط و محدود به نظر می رسد. به او می گویند ربات، ماشین. هنگامی که او از ایمان خود صحبت می کند و پیروزی های خود را وقف جلال خدا می کند، چشمان خود را می چرخانند. و مصاحبه ای را که او مدتها پیش انجام داد را به یاد دارید، زمانی که هنوز یک نوجوان بود، هنوز یک دختر مدرسه ای، نقطه ای که در آن دنیای درونی و بیرونی او شروع به فروپاشی روی یکدیگر کرد. او گفت: «هر وقت ناامید می شدم، برای تمرین می رفتم و آن را تمام می کردم. استرس را از مسیر خارج کنید. من آن را ساده تر از آنچه هست می کنم. مردم مبارزه را نمی بینند.»

سال 2016 است. سیدنی 16 ساله است. از لحظه ای که می توانست بدود، دویدن سرنوشتی بود که برای او انتخاب شد. پدر و مادر او ورزشکاران ستاره بودند. برادر و خواهرش هم همینطور. او به اتحادیه کاتولیک فرستاده شد، جایی که هزینه مدرسه 18000 دلار در سال است و انتظارات استراتوسفر است. او رکوردهای مدرسه و رکوردهای ایالتی را شکست و در دادگاه های معتبر ایالات متحده موفق شد. اکنون، همانطور که او با سرعت در مسیر گرم کردن قدم می زند، چیزی او را متوقف می کند. او نمی خواهد بدود. او دچار حمله پانیک شده است. او می خواهد به خانه برود. او از مربیان خود می گوید: “من نمی خواهم این کار را انجام دهم.” “من به اینجا تعلق ندارم.”

در اوایل سال، سیدنی به مونونوکلئوز بیمار شده بود و شش هفته اول فصل را از دست داد. در ماه آوریل، مادرش مری دچار حمله قلبی شد. او نگران بود که ورزش دو و میدانی با زندگی اجتماعی‌اش چه می‌کند، که کمتر به یک سرگرمی و بیشتر تبدیل به یک شغل می‌شد. و همانطور که او از خط در رتبه سوم عبور می کند، که توسط پدرش متقاعد شده است که اداره شود، تنها چیزی که می تواند احساس کند این است که همه چیز تمام شده است و ترس از آنچه در آینده خواهد آمد احساس آرامش می کند. پس از آن، یک خبرنگار در مورد برنامه های آینده او می پرسد. او می گوید: بخواب. “و دوباره بخواب.”

سال 2021 است. سیدنی 21 ساله است. سه روز پیش او رکورد جهانی را در مسابقات المپیک شکست. حالا او در ماشینش، بیرون مغازه ها نشسته و سعی می کند اشک هایش را پس بگیرد. او به دوربین تلفنش می گوید: “من نمی دانم چه اتفاقی دارد می افتد.” من به یکی از آرزوهای زندگیم رسیدم. و افرادی که فکر می‌کردم هیجان‌زده‌تر خواهند بود، حتی اهمیتی هم ندادند.» اشک های غوطه ور جمع می شوند و به گریه می افتند. “شما می توانید همه چیز را درست انجام دهید، و این هرگز کافی نخواهد بود. همیشه مشکلی با شما وجود دارد.» موهایش را از صورتش بیرون می زند. او تا حدی با تحقیر و تا حدی با ناامیدی به چشم می اندازد: «این یک دنیای بیمار است.

سال 2006 است. سیدنی شش ساله است. او برای اولین بار در حال دویدن در دوی 100 متر است. پدرش ویلی به او می گوید که اگر برنده شود می تواند یک شکلات بادام بخورد. او برنده می شود. پس از آن او احساس می کند خالی است، ناراضی است، مطمئن نیست که هدف از این همه چیست. سپس پدرش شکلات تخته ای را به او می دهد. او آب نبات آجیلی شیرین را دور دهانش می چرخاند و می خرد و تصمیم می گیرد همان جا و سپس به دویدن ادامه دهد. شکلات در گلویش ناپدید می شود و دیگر طعم آن را نمی چشند.

چیزی که شما را به دام می اندازد نیز شما را آزاد می کند. چیزی که شما را آزاد می کند شما را نیز به دام می اندازد. راهی که سیدنی را به خط شروع در یوجین رساند، کاملاً انتخاب او نبود. استعدادش را مدیون خداست. ژن های ورزشی خود را مدیون والدینش است. تکنیک و ثبات او را مدیون مربیانش است. حرفه و مأموریت خود را مدیون همه آنهاست. این چیزی است که او می خواهد. این چیزی است که او را خوشحال می کند. اما او همچنین می‌داند که او یک پروژه، یک نقشه، زاییده جاه‌طلبی دیگران است. بنابراین او می دود. او سریعتر و بی نقص تر از هر کسی که قبل از او دویده است می دود.

این سال 2022 است. سیدنی 22 ساله است. این وحشیانه ترین رویداد در بین تمام دوی سرعت است، یک چهارم مایل درد خالص، که در آن هر قدم یک فاجعه بالقوه است. دم اسبی بلوند فمکه بول به پشتش می‌چرخد. موی دلیله محمد در باد می رقصد و می بافد. اما موهای سیدنی آنقدر محکم بسته شده است که حتی یک تار از جای خود نمی ریزد.

این چیزی است که او می داند. این کاری است که او انجام می دهد. موانع به آرامی زیر او ناپدید می شوند. بول و محمد هیچ جا دیده نمی شوند. جمعیت از قبل در کمال ناباوری آرواره های خود را شل می کنند. و با این حال وقتی به نوار نزدیک می شود به نظر می رسد کمی کند می شود. او برنده شده است، اما یک اکراه وجود دارد. تقریباً انگار می‌تواند چیزی را که از آنجا فرار می‌کرد، همان جا ببیند و دقیقاً از جایی که شروع کرده منتظرش باشد.