پاپ فرانسیس برای بحث در مورد آزار بومیان در مدارس کاتولیک به کانادا سفر کرد.

پاپ فرانسیس روز یکشنبه سفر پرتنش خود را به کانادا آغاز کرد تا از مردم بومی به دلیل سوء استفاده های مبلغان در مدارس مسکونی عذرخواهی کند.

این یک گام کلیدی در تلاش‌های کلیسای کاتولیک برای آشتی با جوامع بومی و کمک به بهبودی آنها پس از نسل‌ها آسیب است.

رئیس جمعیت 1.3 میلیاردی کاتولیک های جهان در فرودگاه بین المللی ادمونتون مورد استقبال جاستین ترودو نخست وزیر کانادا قرار گرفت.

فرانسیس گفته است که سفر او یک “زیارت توبه آمیز” برای طلب بخشش در خاک کانادا برای “شیطانی” است که مبلغان کاتولیک در حق مردم بومی انجام داده اند.

این به دنبال عذرخواهی او در اول آوریل در واتیکان به خاطر نسل‌های آسیبی است که مردم بومی در نتیجه سیاست اعمال شده توسط کلیسا برای حذف فرهنگ آنها و جذب آنها در جامعه کانادایی و مسیحی متحمل شدند.

لحن توبه شخصی فرانسیس نشان دهنده تغییر قابل توجهی برای پاپ است، که مدتهاست به سوء استفاده در مدارس مسکونی اذعان کرده و به شدت از حقوق و منزلت مردم بومی دفاع کرده است.

اما پاپ های گذشته نیز از فداکاری و تقدس مبلغان کاتولیک اروپایی که مسیحیت را به قاره آمریکا آوردند ستایش کرده اند – کاری که فرانسیس نیز انجام داده است اما انتظار نمی رود در این سفر بر آن تاکید شود.

این پرواز 10 ساعته طولانی ترین پرواز 85 ساله از سال 2019 بود.

او از درد زانو رنج می برد که او را مجبور به استفاده از عصا یا ویلچر در گردش های اخیر کرده است، اما می گوید که مصمم است این سفر را برای آشتی و شفا انجام دهد.

او همچنین از شهر کبک و ایکالویت، پایتخت قلمرو نوناووت بازدید خواهد کرد.

ریچارد اسمیت، اسقف اعظم ادمونتون می گوید: «بنابراین، قبل از هر چیز یک زیارت است.

«اما او آن را بیشتر توصیف کرد و در مورد آن به عنوان زیارت توبه صحبت کرد.

او می افزاید: «او عمیقاً تحت تأثیر این واقعیت است که اتفاقات وحشتناکی در گذشته رخ داده است که در بسیاری از موارد توسط افرادی که نماینده کلیسا بودند، انجام شده است».

در حالی که عالیجناب امیدوار است که مؤمنان را در مراسمی در فضای باز در ورزشگاه مشترک المنافع در روز سه شنبه متحد کند، برای برخی از کانادایی ها، دخالت کلیساهای کاتولیک در این رسوایی نقطه پایانی بوده است.

از سال گذشته، باستان شناسان حدود 1300 گور بی نشان را در چندین مدرسه شبانه روزی در سراسر کشور کشف کرده اند.

کیشا سوپرنانت، مدیر مؤسسه دشت‌شناسی و باستان‌شناسی بومی در دانشگاه آلبرتا، گفت: «من با کشورهای بومی برای بررسی مناطق اطراف مکان‌های مدارس مسکونی کار می‌کنم.

«ما از فناوری‌هایی مانند رادار نفوذ به زمین استفاده می‌کنیم تا مکان‌های احتمالی قبرهای بدون علامت کودکانی را بیابیم که در مدرسه جان خود را از دست داده‌اند یا هرگز به خانه نیامده‌اند و سوابق را حذف کرده‌اند.

فکر این که این بچه ها دور از خانه می میرند، اغلب مریض هستند، شاید آنها را در قبری که صلیب چوبی کوچکی داشت دفن می کردند، اما والدینشان گاهی حتی نمی دانستند که آنها مرده اند.

تنها راهی که آنها متوجه شدند این بود که فرزندشان در تابستان به خانه نمی آمد یا بعد از سال ها دوری به خانه نمی آمد.

آنها نمی دانستند محل استراحت آنها کجاست و چه اتفاقی برای آنها افتاده است.

برای من، من در مورد افرادی که باید از طریق آن زندگی کنند نیز بسیار فکر می کنم.

«بنابراین کودکی بود که مرد، اما خانواده‌ای که هرگز آن حس بسته بودن را نداشتند و هرگز آن پاسخ‌هایی را که سزاوارشان بود، نداشتند.

او در پایان می‌گوید: «آن‌ها حتی نمی‌دانستند که فرزندشان کجا گذاشته شده است.»

حدود 150000 کودک بومی از دهه 1800 تا اواخر قرن بیستم مجبور به حضور در این مؤسسات شدند.

آخرین مدرسه از 139 مدرسه شبانه روزی برای کودکان بومی کانادا در سال 1998 بسته شد.

طبق گزارش کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا، در برخی مدارس بیش از 70 درصد دانش آموزان مورد آزار جسمی و جنسی قرار گرفتند.