انتخاب ویکرمسینگه به ​​عنوان نخست وزیر سریلانکا می تواند عواقب شدیدی داشته باشد | سری لانکا

صبح پنج شنبه، 45 سال از اولین انتخابش به پارلمان، رانیل ویکرمسینگه به ​​عنوان هشتمین رئیس جمهور سریلانکا سوگند یاد کرد و جایگزین گوتابایا راجاپاکسا برکنار شده و تبعید شده شد. مسیر او به سمت قدرت اجرایی – دفتری که ویکرمسینگه سال‌ها پس از آن فریاد می‌کشید – فوق‌العاده بود. همانطور که یک سرمقاله داغ در روزنامه دیلی اف تی سریلانکا در صبح روز پنجشنبه بیان کرد: “ویکرمسینگه هیچ مقام مردمی ندارد و او با نیابت ریاست جمهوری را به دست آورده است.”

بسیاری بر این باورند که انتخاب ویکرمسینگه به ​​دور از ثبات سریلانکا پس از سرنگونی راجاپاکسا، در عوض آشفتگی و ناآرامی مداوم ایجاد خواهد کرد. برای کشوری که با بدترین بحران اقتصادی از زمان رکود بزرگ دست و پنجه نرم می کند، عواقب آن می تواند شدید باشد.

کسانی که در جنبش اعتراضی آراگالایا بودند، که قبلاً به راجاپاکساها متمرکز بودند، شدیداً توجه خود را به استعفای ویکرمسینگه معطوف کردند و یک بار دیگر جنبشی را متحد کردند که در غیر این صورت مملو از برنامه های سیاسی و اجتماعی رقابتی است.

معترضان به طور گسترده ای ویکرمسینگه را مظهر تشکیلات سیاسی می دانند که آنها صریحا آن را رد کرده اند. او متهم است که نظام سیاسی را به نفع خود دستکاری کرده و بدون حمایت عمومی، بدون مشروعیت و بدون اختیار، نقش رئیس جمهور را بر عهده گرفته است. آنورا گوناراتا، یکی از معترضان روز چهارشنبه گفت: «ما باید او را بیرون کنیم. “بعضی وقت ها باید خون ریخت تا ببینی تغییر اتفاق می افتد.”

با این حال، بحران عمیق‌تر از ویکرمسینگه است. ماه‌هاست که تعداد بی‌سابقه‌ای از سریلانکایی‌ها در خیابان‌ها تظاهرات می‌کنند و خواستار تغییرات سیاسی و پایان دادن به سیستم غیردموکراتیک ریاست اجرایی شده‌اند و بیزاری خود را از Wickremesinghe آشکار می‌کنند. تصمیم قانونگذاران منتخب برای رای دادن به او به عنوان رئیس جمهور، به طور گسترده به عنوان مدرکی تلقی می شود که مجلس در مخالفت مستقیم با اراده و صدای مردم عمل می کند.

آهیلان کدیرگامار، اقتصاددان سیاسی و مدرس ارشد دانشگاه جافنا، گفت: «مشروعیت نه تنها رئیس جمهور و نخست وزیر، بلکه خود پارلمان نیز از بین رفته است. مشخص شده است که توانایی جنبش اعتراضی برای همکاری با این مجلس بسیار دشوار شده است، بنابراین ما اکنون به دنبال سناریوی تقابل‌آمیزتری هستیم.»

همین دو سال پیش بود که ویکرمسینگه با تحقیرآمیزترین شکست زندگی سیاسی خود روبرو شد. پس از پنج سال به عنوان نخست وزیر، شهرت او به هم ریخت و حزب او، حزب ملی متحد که زمانی قدرتمند بود، از هم پاشید.

این حزب در انتخابات پارلمانی 2020 کمتر از 3 درصد آرا را به دست آورد و حتی یک نامزد هم نتوانست کرسی پارلمان را کسب کند. تنها به دلیل سیستم نمایندگی تناسبی سریلانکا بود که ویکرمسینگه توانست از طریق فهرست ملی مجدداً وارد پارلمان شود و او را به تنها قانونگذار UNP تبدیل کند.

اما بی جهت نیست که ویکرمسینگه به ​​عنوان «روباه» و «پادشاه بازگشت» شناخته می‌شود: در روزهای اخیر فریاد اعتراضی اعتراض آمیز در خیابان‌ها علیه «معامله رانیل» بوده است، اشاره‌ای به دهه‌ها مانور سیاسی مکر.

به لطف یک معامله پنهانی مبهم با رئیس جمهور راجاپاکسا – که به شدت به یک متحد برای کمک به حمایت از رژیمش در مواجهه با دولت در حال فروپاشی و اعتراضات گسترده نیاز داشت – ویکرمسینگه در ماه مه نخست وزیر شد. به طور پیش فرض، او پس از استعفای راجاپاکسا رئیس جمهور شد و سپس واجد شرایط نامزدی ریاست جمهوری شد.

با این حال، به نظر می‌رسد که ویکرمسینگه از فقدان اختیارات سیاسی خود نگران نیست. پس از نخست‌وزیر شدن در ماه مه، او مستقیماً خود را با وینستون چرچیل نخست‌وزیر سابق بریتانیا مقایسه کرد که «در سال 1939 تنها چهار عضو از او حمایت کردند. او چگونه نخست‌وزیر شد؟ به دلیل بحران. من هم همین کار را کرده ام.»

در عوض این حزب راجاپاکسا، حزب سریلانکا پودوجانا پرامونا (SLPP) بود که از اکثریت خود در پارلمان برای انتخاب ویکرمسینگه به ​​عنوان رئیس جمهور در رای گیری مخفی روز چهارشنبه استفاده کرد. بسیاری آن را آخرین مورد در تاریخ طولانی تبانی راجاپاکسا و ویکرمسینگه می دانند. دوستی نزدیک ویکرمسینگه با ماهیندا راجاپاکسا به خوبی شناخته شده است. در سال 2015، زمانی که ویکرمسینگه نخست وزیر شد، وعده های او برای تحقیق درباره اتهامات فساد در خانواده راجاپاکسا بی نتیجه ماند.

اکنون به نظر می رسد که ویکرمسینگه کاملاً به SLPP وابسته است – و به طور پیش فرض راجاپاکساها که هنوز هم نفوذ قابل توجهی بر حزب دارند – با توجه به اینکه او رئیس جمهور بدون حتی یک نماینده از حزب خود است و هیچ پایگاه حمایتی دیگری در پارلمان ندارد. قابل ذکر است، ماهیندا راجاپاکسا در ردیف اول مراسم سوگند ویکرمسینگه در روز پنجشنبه نشست.

پاسخ خشم آلود او، ساعاتی پس از انتخابش، به پیشنهاد خبرنگاران، او رابطه نزدیکی با راجاپاکساها دارد – «چطور من دوست قدیمی راجاپاکسا هستم؟ چه زمانی راجاپاکساها را شناختم؟ من در تمام این مدت با آنها مخالف بوده ام. تعداد کمی در سریلانکا هستند که معتقدند ویکرمسینگه مردی خواهد بود که سرانجام پس از این همه سال، راجاپاکساها را مورد بازخواست قرار می دهد، چه به دلیل فساد یا اتهامات گوتابایا راجاپاکسا به جنایات جنگی در طول جنگ داخلی، همانطور که مردم خواستار آن هستند.

موقعیت سیاسی ضعیف ویکرمسینگه به ​​عنوان رئیس جمهور ممکن است پیامدهای نگران کننده دیگری داشته باشد. در روزهای اخیر، او در تلاشی آشکار برای تقویت حمایت خود، به ارتش پیشنهاداتی داده است، که این نگرانی را به وجود آورده است که بتواند در را به روی برجسته شدن روزافزون ارتش در سیاست باز کند. او پس از اینکه رئیس جمهور شد سریعاً وضعیت اضطراری را اعلام کرد، که با اختیارات پلیسی شدیدتر از زمانی که در راجاپاکسا اعلام شد، همراه بود. او همچنین تلاش کرده است که معترضان را به عنوان گروه‌هایی معرفی کند که توسط «فاشیست‌ها» و «افراطی‌ها» نفوذ کرده‌اند که قانون را زیر پا گذاشته‌اند، چیزی که بسیاری آن را پیش‌آزمونی برای سرکوب خشونت‌آمیز قریب‌الوقوع جنبش می‌دانند.

اما در مواجهه با آنچه کادیرگامار به عنوان “شورش بزرگ سریلانکا” توصیف کرد، او بعید می دید که ویکرمسینگه به ​​پایان دوره ریاست جمهوری در نوامبر 2024 برسد، زیرا قرار است اعتراضات در دوره بعدی با شدت بیشتری از سر گرفته شود. چند ماه.

با این حال، نگرانی مبرم این است که هرگونه آشفتگی سیاسی ادامه دار، مانع از هر گونه فرصتی برای مقابله با بحران اقتصادی خواهد شد، بحرانی که به سرعت در حال تبدیل شدن به یک بحران انسانی است. در حالی که Wickremesinghe وعده داده است که معامله با صندوق بین المللی پول نزدیک به پایان است و سوآپ ارز با کشورهای خارجی در حال انجام است، سریلانکا برای بازگرداندن آن به مسیر بهبودی بیش از کمک خارجی نیاز دارد.

کدیرگامار گفت: «رانیل نزد مردم اعتبار صفر دارد. بنابراین او نمی تواند رهبری قدرتمندی را که برای خروج سریلانکا از این بحران لازم است، فراهم کند.