دیدگاه گاردین درباره دموکراسی اروپایی: بانک‌های مرکزی شرور و قهرمان هستند | سرمقاله

Eاز ماه مه 2010، زمانی که بانک مرکزی اروپا کمک مالی به یونان را آغاز کرد، رهبران این قاره تلاش کردند تا به بازارها اطمینان دهند که چنین کمکی اقدامی یکباره است. اما هیچ چیز به اندازه یک راه حل موقت دائمی نیست. پس لرزه های سقوط مالی به این معنی بود که ایتالیا، اسپانیا و پرتغال بدون خرید اوراق قرضه در مقیاس بزرگ از بانک مرکزی اروپا ورشکسته می شدند. در مقابل، کشورهای دریافت کننده باید قرص تلخ ریاضت را ببلعند.

اینکه بانک مرکزی اروپا با خرید بدهی‌های دولت‌ها، برخلاف معاهدات قانون اساسی اروپا، عملاً هزینه‌های دولت‌ها را تأمین مالی می‌کند، زیر فرش کشیده شده است. هیچ کس نمی تواند سیاست جایگزین بیرون راندن کشورها از منطقه یورو را تحمل کند. تامین مالی پولی در طول همه‌گیری عادی شد، زمانی که اروپا، مانند سایر نقاط جهان، مجبور شد هر آنچه را که لازم بود برای حفظ اقتصادها خرج کند. این کار درستی بود.

همیشه قرار بود حساب و کتابی باشد. چیزی که در خطر است چیزی کمتر از آینده منطقه یورو و در نتیجه اتحادیه اروپا نیست. با تورم بی سابقه و افزایش نرخ های بهره ایالات متحده، بانک مرکزی اروپا تحت فشار قرار گرفت تا به خرید اوراق قرضه پایان دهد و از آن پیروی کند. این هفته بانک مرکزی اروپا نرخ بهره را افزایش داد، که این افزایش خواهد یافت بار مقابل هزینه های استقراض کشورهای عضو اما همچنین ابزار جدیدی را برای اجازه خرید هر تعداد اوراق قرضه در صورت نیاز اعلام کرد. برای بانک مرکزی اروپا، آن را با قدیمی، در با قدیمی بود.

این فاج نشان دهنده یک تغییر واقعی قدرت به دور از کشورهای «پول سالم» مانند آلمان و هلند است، که معتقدند – به قول ینس ویدمن، رئیس سابق بوندسبانک – این واقعیت است که بانک های مرکزی می توانند پول ایجاد کنند. هوای رقیق» «کابوس‌آمیز» است، زیرا منجر به تورم ویرانگر می‌شود. مخالف این دیدگاه، گروهی به رهبری فرانسه و ایتالیا است که آخرین نخست وزیر آنها، ماریو دراگی، رئیس بانک مرکزی اروپا بود که قدرت آتش نامحدود خود را آزاد کرد.

گروه دوم کشورها مدت هاست که در کشمکش با برلین وضعیت بدتری داشته اند. با این حال، این بار آنها اهرمی داشتند زیرا قیمت های بالای انرژی آلمان را که رویکرد سختگیرانه اش در مذاکرات بدهی فراموش نشده – یا بخشیده نشده است، فلج می کند. زمانی که یونان، اسپانیا و پرتغال درخواست کمیسیون اروپا برای کاهش 15 درصدی مصرف گاز را پیش از بحران احتمالی عرضه در زمستان رد کردند، همبستگی اروپا به دلیل غیبت آن آشکار شد.

آلمان قبلاً این کار را انجام می داد زیرا بدهی این کشور معیار منطقه یورو است. اوراق قرضه اقتصادهای ضعیف‌تر با فاصله نسبت به برلین معامله می‌شوند – و اگر این بیش از حد گسترش یابد، می‌تواند پرداخت بهره را ناپایدار کند. این آقای دراگی بود که بانک مرکزی اروپا را متعهد کرد تا هر اندازه که لازم است بدهی بخرد تا این اسپردها را ببندد. دادگاه قانون اساسی آلمان تلاش کرده است بانک مرکزی اروپا را محدود کند، اما نتیجه چندانی نداشته است. هیچ نشانه ای وجود ندارد که در آینده موفقیت آمیز باشد. با این حال، دادگاه سؤال درستی را در این سؤال مطرح کرد که چگونه تصمیماتی که «بار مالی کلی تحمیل شده بر شهروندان را تعیین می‌کند» در آلمان، موضوعی برای بوندستاگ نیست.

شهروند اتحادیه اروپا بودن معنایی به خود گرفته است که از بدهی های ملی یا مالیات ها دور است. برای کشورهایی که در داخل ارز واحد قرار دارند، هیچ حاکمیت پولی وجود ندارد – خروج از آن منطقه یورو بانک های مرکزی به طور موثر تصمیم بگیرند که دولت چقدر می تواند هزینه کند. این نمی تواند برای دموکراسی اروپا خوب باشد.