درگذشت اووه سیلر | فوتبال

جیمی مک آیروی بازیکن ملی پوش ایرلند شمالی گفت: “اگر یک دیوار آجری آنجا بود و توپ در طرف دیگر بود، اووه سیلر درست از آن عبور می کرد.” این شهرت وسط فوروارد کوچک چمباتمه زده بود که نامش به یک فریاد جنگی تبدیل شد – “اووه، اووه، اووه!” – برای طرفداران آلمان غربی در دهه 1950 و 60.

سیلر، که در سن 85 سالگی درگذشت، در چهار جام جهانی برای کشورش بازی کرد، هرچند که بین رقابت‌های 1962 و 1966، مجبور بود تاندون آشیل مصنوعی به او تعبیه شود. قبل از دوران ظریف‌تر و تکنیکی‌تر فرانتس بکن‌باوئر، و حتی فاصله‌ای با آن، او نقاط قوت سنتی فوتبال آلمان را نشان می‌داد: قدرت، روحیه بالا، تعهد و اراده تسلیم‌ناپذیر برای پیروزی.

اگرچه او نتوانست مدال برندگان جام جهانی را به دست آورد، در فینال 1966 مقابل انگلیس در ومبلی بازی کرد، جایی که کاپیتانش بود و در سال 1970 دوباره تیم را رهبری کرد، زیرا آلمان غربی در مکان سوم مکزیک قرار گرفت. در فوتبال داخلی او تمام دوران حرفه‌ای خود را با هامبورگ گذراند و سه بار در سال‌های 1960، 1964 و 1970 بهترین فوتبالیست آلمان شد.

سیلر که در هامبورگ به دنیا آمد، پسر اروین، کارگر بندر و بازیکن سابق هامبورگ، و همسرش آنی بود. او هنوز تنها 17 سال داشت که اولین بازی خود را برای آلمان غربی انجام داد، به عنوان یک بازیکن تعویضی خارج از چپ مقابل فرانسه در هانوفر در سال 1954. او در اولین فینال جام جهانی خود در سوئد در سال 1958 بازی کرد و در بازی افتتاحیه، یک گل 3- به ثمر رساند. 1 پیروزی مقابل آرژانتین، پس از تبادل پاس با هانس شفر. در نیمه نهایی در گوتنبرگ، مقابل سوئد، او متقابلاً با پاس دادن به شفر با یک ضربه والی 25 یاردی به گل رسید، اما آلمان غربی 3-1 شکست خورد. سیلر همچنین در بازی مقام سوم در گوتنبرگ با شکست 6-3 مقابل فرانسه بازی کرد که جاست فونتن برای آن چهار گل به ثمر رساند.

در فینال بعدی جام جهانی در شیلی در سال 1962، زمانی که آلمان غربی در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف یوگسلاوی رفت، سیلر مانند همیشه با جسارت موثر بود و با یک ضربه سر شجاعانه و سر به فلک کشیده گلی قابل توجه به میزبان در سانتیاگو به ثمر رساند. او در واقع به طرز حیرت انگیزی با سرش برای یک مرد کوتاه قد خوب بود (او 5 فوت 7 اینچ بود) و بسیار بالاتر از آنچه تصور می شد می پرید.

عمل تاندون آشیل سیلر متعاقباً او را به مدت یک سال از زمین خارج کرد، اما در سپتامبر 1965 او در یک بازی حساس مقدماتی جام جهانی مقابل سوئد در استکهلم به تیم آلمان غربی بازگشت. او گل زد و آلمان ها با نتیجه 2-1 پیروز شدند و به فینال انگلیس رفتند.

در آنجا سیلر مانند همیشه طلسم بود و در هر بازی آلمان غربی ظاهر شد. او گل پیروزی مقابل اسپانیا را در پیروزی 2-1 در گروه حذفی به ثمر رساند و یک گل دیگر را در شفیلد در یک چهارم نهایی سخت مقابل اروگوئه به ثمر رساند. هوراسیو تروچه، کاپیتان اروگوئه، به دلیل ضربه تلافی جویانه به شکم لوتار امریش از زمین اخراج شده بود. هنگامی که او از زمین خارج شد، تروش به صورت سیلر سیلی زد، اما آلمانی تلافی نکرد. او گفت: “مرد احمق سعی می کرد من را تحریک کند.” در فینال ومبلی، مقابل انگلیس، سیلر بازی قوی همیشگی خود را انجام داد، اما این بار نتوانست گلزنی کند و انگلیس با نتیجه 4-2 بعد از وقت اضافه، غنایم را به دست آورد.

در طول سال‌های بین جام جهانی 1966 و 1970 که به راحتی به عنوان نماینده شرکت کالاهای ورزشی آدیداس تأسیس شد، به نظر می‌رسید که کار بین‌المللی سیلر به پایان رسیده است. از 11 بازی بین‌المللی که آلمان غربی در سال 1969 بازی کرد، او تنها در یک بازی حضور داشت. بایرن مونیخ، پیشگامان فوتبال کامل، واقعیت جدید بود و فرصت طلب تنومند آنها، گرد مولر پرکار، مهاجم میانی بین المللی بود.

بعید به نظر می رسید که او و سیلر هرگز بتوانند همزیستی داشته باشند، اما در جام جهانی 1970 مکزیک آنها پیروزمندانه این کار را انجام دادند. چه در داخل و چه خارج از زمین. اووه کاملاً راضی بود که از مولر عقب بماند و از او در خط میانی حمایت کند. در هتل تیم آنها یک اتاق خواب مشترک داشتند. سیلر در هر 6 بازی برای آلمانی ها بازی می کرد و در 4 بازی گل می زد. مهمتر از همه در لئون، مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی، زمانی که او با توپی که کارل هاینز شنلینگر به او وارد کرد بالا رفت و آن را به پشت سر پیتر بونتی، دروازه بان انگلیس مبهوت کرد. یک تصادف؟ بسیاری این را گفته اند، اما این جهش هنوز هم مهیب بود.

او پیش از این دو گل مقابل پرو و ​​گل های دیگر مقابل مراکش و بلغارستان به ثمر رسانده بود. اما آلمانی‌ها، در حالی که بازوی بکن‌باوئر به پهلویش بسته بود، در نیمه‌نهایی در ورزشگاه آزتکا، 4-3 به ایتالیا رفتند، مسابقه‌ای که اغلب از آن به عنوان «بازی قرن» یاد می‌شود. ضربه سر سیلر از دور دروازه مولر را در آن دیدار به گل تبدیل کرد.

هنوز یک بازی بین‌المللی دیگر برای سیلر وجود داشت، در نورنبرگ در سپتامبر 1970، که به او هفتاد و دومین بازی ملی خود را داد که در آن زمان یک رکورد ملی بود. از آن زمان به راحتی از آن پیشی گرفته شده است، اما در آن روزها بازی های کمتری انجام می شد و اگر مصدومیت تاندون آشیل نبود، سیلر به وضوح می توانست بازی های ملی بیشتری کسب کند. او 43 گل در طول دوران ملی خود به ثمر رساند که 9 تای آن در فینال جام جهانی بود.

او در طول دوران بازی خود به هامبورگ وفادار ماند و پنج بار بهترین گلزن لیگ آلمان غربی بود و در فصل 1959/60 کمتر از 36 گل به ثمر رساند. دو مورد از آنها در برد 3-2 مقابل کلن بود که به هامبورگ قهرمانی ملی داد و او همچنین در فینال جام حذفی آلمان غربی در سال 1963 هت تریک کرد که هامبورگ 3-0 در برابر بوروسیا دورتموند پیروز شد. در سال 1968 او کاپیتان تیم هامبورگ بود که به فینال جام برندگان جام اروپا رسید و در این راه هشت گل به ثمر رساند، اگرچه میلان فینال را برد. در مجموع، سیلر از 476 بازی لیگ 404 گل به ثمر رساند که در بسیاری از آنها به همراه برادر بزرگترش، دیتر، که برای هامبورگ نیز بازی می کرد ظاهر شد.

سیلر پس از بازنشستگی در سال 1972 به کار مشاوره ای خود با آدیداس ادامه داد، شرکت پوشاک ورزشی خود را راه اندازی کرد و تعدادی از منافع تجاری دیگر از جمله مالکیت یک پمپ بنزین داشت. علاوه بر این، او به یک مدیر اجرایی برجسته در هامبورگ تبدیل شد و از سال 1995 به مدت کمی بیش از دو سال رئیس باشگاه بود. از سال 2005 استادیوم هامبورگ خانه مجسمه غول پیکر پای راست او بوده است.

او در سال 1959 با ایلکا هندبالیست ازدواج کرد و صاحب سه دختر و هفت نوه شد.