ولگردی تابستانی بارسلونا برای ساختن یک تیم نیست، بلکه فروش یک داستان است | بارسلونا

آراوبرت لواندوفسکی قراردادی 4 ساله با بارسلونا امضا کرده است، به این معنی که او احتمالا 18 ماه فرصت دارد تا از او درخواست کاهش دستمزد کند. دادن یا گرفتن. طبیعتاً یک معامله خوب به این بستگی دارد که بارسلونا تا چه حد توانسته است در این مدت خود را در معدن مالی خود کند. شاید از لواندوفسکی خواسته شود که بخشی از حقوق خود را به تعویق بیندازد، یا شاید آن را به 420 قسط آسان ماهانه مستهلک کند، یا پرداخت را به صورت توکن های هوادار BAR دلاری بپذیرد.

این مزیت بزرگ‌ترین و نامنسجم‌ترین باشگاه جهان است: همیشه اهرم دیگری برای فشار دادن وجود دارد. بارسلونا با فروش جزئی حق پخش خود برای 25 سال آینده، لواندوفسکی، رافینیا، فرانک کسیه و آندریاس کریستنسن را تابستان امسال به نیوکمپ آورده است. سزار آزپیلیکوئتا، ژول کونده و برناردو سیلوا نیز تحت تعقیب هستند. به نوعی این مبهم‌کننده‌ترین بخش هزینه‌های بارسلونا است، بیش از این که این پول از کجا می‌آید. کدام بازیکن عاقل در وهله اول به این باشگاه مضحک می پیوندد؟ به آنها چه گفته شده است؟ و دقیقاً بارسلونا در چه چیزی بازی می کند؟

کمتر از شش ماه از زمانی که رئیس جمهور، جوآن لاپورتا، کنفرانس مطبوعاتی فوق العاده ای را برگزار کرد، از نتایج یک حسابرسی داخلی که شواهدی مبنی بر حسابداری نادرست، جعل اسناد، پرداخت های غیرقابل توضیح به اشخاص ثالث و سوءمدیریت مالی عظیم را کشف کرد، رونمایی کرد. بدهی ها نزدیک به یک میلیارد پوند بود. دستمزد بازیکنان برای مطابقت با قوانین لالیگا نیاز به کاهش قابل توجهی داشت. با این وجود، لاپورتا خبرهای غرور آفرینی نیز برای گزارش داشت: قرارداد با پیر امریک اوبامیانگ در آستانه تکمیل شدن تا پایان هفته بود.

این دو اندیشی کنجکاو – “ما خراب شدیم، خریدهای جدید وارد شده!” – تا تابستان ادامه داشته است. فراموش نکنید که دو مهاجم جدید به سختی در اولویت تیمی بودند که از اوبامیانگ، ممفیس دیپای، عثمان دمبله، فران تورس و آنسو فاتی برخوردار بودند. نگران نباشید که بازیکنان ارشد تحت فشار قرار می گیرند تا پس از کاهش دستمزدهای توافق شده در طول همه گیری، دوباره دستمزد خود را کاهش دهند. نگران نباشید که فروش فرنکی دی یونگ به منچستریونایتد با حدود 17 میلیون پوند دستمزد بدهکار متوقف شده است. اینجا بارسلونا است، جایی که خورشید همیشه طلوع می کند و مهمانی هرگز متوقف نمی شود.

اجماع درون بازی – از طرفداران، از نمایندگان، حتی از باشگاه‌های رقیب – این است که هزینه‌های بارسلونا بر خلاف عقل است، این یک قمار محکوم شده و عمیقاً غیرمسئولانه بر روی آینده آنها است، شاید حتی نوعی خیانت. که با توجه به خط لوله غنی استعدادهای ناشی از آن لاماسیابارسلونا می‌توانست به سادگی از شرایط سخت خود استفاده کند و به ژاوی اجازه دهد تا تیم جدیدی را حول استعدادهای غنی آکادمی پدری، گاوی و ریکی پویگ بسازد. ممکن است منطق خوبی در همه اینها وجود داشته باشد. اما مشت زدن بارسلونا به خاطر زندگی فراتر از توانایی‌هایش، واقعاً بدفهمی است که چه چیزی این باشگاه را انگیزه می‌دهد، چه چیزی چرخ‌های فوتبال مدرن را می‌چرخاند، دنیایی که منطق فقط گاهی اوقات به آن ضربه می‌زند.

لاپورتا ممکن است چیزهای زیادی باشد اما او احمق نیست. آنچه او بیش از هر چیز تشخیص می دهد این است که آینده بارسلونا لزوماً به اعتبار مالی یا حس تجاری خوب یا حتی انباشت جام وابسته نیست، بلکه به خود بینی بستگی دارد. آخرین حساب‌های پیش از همه‌گیری نشان داد که بارسلونا تنها 18 درصد از درآمد خود را از درآمد روز بازی به دست می‌آورد. اکثر موارد دیگر – اشتراک های تلویزیونی، قرارداد اسپانسر اسپاتیفای، کالاها، شبکه جهانی مدارس فوتبال، اجاره زمین نیوکمپ برای عروسی – از راه دور مشروط به برنده شدن بارسلونا نیستند. این کاملا به بارسلونا بودن متکی است بارسلونا: نام تجاری، غول پیکر، اسطوره.

به نوعی بارسلونا دیگر تیم فوتبال نمی سازد. دارند داستان می فروشند. از دست دادن لیونل مسی در سطح ورزشی و احساسی ویرانگر بود، اما بدتر از آن آسیب برند بود: زوال، این احساس که این غول بازی ممکن است دیگر مقصد نهایی نباشد. و بنابراین فقط یک پاسخ با قدر مساوی و مخالف کافی است. ایده تغییر شکل یک باشگاه کوچکتر و با مدیریت بهتر با هر اصل تجاری که بارسلونا مدرن برای آن مطرح است، مخالف است. این را درک کنید، و هر چیز دیگری به دنبال آن است.

در هر صورت، به دورتر نگاه کنید و ممکن است تعجب کنید که بارسلونا چه انگیزه ای برای رفتار متواضعانه تر دارد. پاری سن ژرمن و منچسترسیتی اثربخشی نادیده گرفتن محدودیت‌های مالی و اساساً مجبور کردن بقیه ورزش‌ها را به خم شدن در برابر غرور و قدرت خود نشان داده‌اند. منچستریونایتد بهترین بخش یک دهه را صرف نادیده گرفتن آینده می کند و به سادگی ثروتمندتر و ثروتمندتر می شود. گفتن یک چیز و سپس انجام چیز دیگر، سنگ بنای سیاست مدرن است. قراردادها به طور معمول برای پنج سال امضا می شوند و پس از 12 ماه پاره می شوند و هر بازیکنی که می خواهد به آنها افتخار کند می تواند به سادگی به عنوان تنبل، خودخواه یا مزدور معرفی شود.

هیچ چیز واقعاً معنی ندارد. شکست ها هرگز واقعا مجازات نمی شوند. قمار هرگز واقعاً قمار نیست. دوازده تا از بزرگترین باشگاه های جهان سعی می کنند فوتبال اروپا را نابود کنند و مجازات آنها صرفاً اجازه دادن به آنها و بازگرداندن آنهاست. لیگ قهرمانان را از دست بدهید و می توانید قوانین را به نفع خود تغییر دهید. در این شرایط، چرا به این نتیجه نخواهید رسید که ممکن است درست باشد، که اوقات خوب ادامه خواهد داشت، پول هر چه شما می گویید است؟

فاجعه بارترین فصل در تاریخ اخیر بارسلونا با کسب مقام دوم، یک رکورد اسپانسرینگ و اکنون با بهترین مهاجم جهان به پایان رسید. دقیقاً بارسلونا در اینجا در چه چیزی بازی می کند؟ به نوعی این بازی دقیقاً مانند سایرین است.