چگونه خرید درست به بحران مسکن در بریتانیا دامن زد – پادکست | اخبار

زمانی که مارگارت تاچر قانون مسکن را در سال 1980 معرفی کرد، به هلن و میلیون ها نفر دیگر در بریتانیا این فرصت داده شد تا خانه های شورای خود را بخرند.

به یاد می‌آورم که این یک چیز جدید و فرصت‌های عالی برای افرادی بود که معمولاً نمی‌توانستند به نردبان ملک برسند. هلن می‌گوید و این ایده داشتن خانه شخصی به‌عنوان «همه‌چیز و پایان همه چیز» ترویج شد.

اکنون که دخترش راشل قادر به خرید و اجاره مسکن مشترک نیست، از خود می‌پرسد که آیا خرید اشتباهی بوده است.

ولی لینزی هانلینویسنده کتاب Estates: an Intimate History and Respectable: Crossing the Class Divide، می گوید هیچ راهی وجود ندارد که افرادی که در دهه 80 یا 90 خرید می کردند، بدانند که بعداً چه اتفاقی می افتد.

او می‌گوید: «به هیچ وجه نمی‌توانستند تصور کنند که فرزندانشان، در شرایط واقعی، احتمالاً دستمزد کمتری نسبت به آنها خواهند داشت. او استدلال می‌کند که عواملی که مسکن را بسیار غیرقابل‌قبول و دور از دسترس می‌سازد، «توسط دولت‌هایی که تصمیم‌های خاصی دارند ایجاد شده‌اند».

هانلی می گوید هانا مور در مورد دهه‌ها سیاست‌هایی که باعث ایجاد شکاف بین نسلی بین صاحبان و اجاره‌دهندگان شده است. ویکی اسپرات، یکی از فعالان مبارزات انتخاباتی و نویسنده کتاب مستاجران: داستان های شرمندگی مسکن در بریتانیا در مورد واقعیت برای مستاجران و آنچه که هنوز برای محافظت از حقوق آنها باید انجام شود صحبت می کند.

از آبان نیوز حمایت کنید

آبان نیوز از نظر سرمقاله مستقل است. و ما می خواهیم روزنامه نگاری خود را باز و در دسترس همه نگه داریم. اما ما به طور فزاینده‌ای به خوانندگان خود نیاز داریم تا بودجه کار ما را تأمین کنند.

از آبان نیوز حمایت کنید