مدیر سابق روابط عمومی به تحقیق NSW می گوید که بی خانمانی “هیچ تبعیضی ندارد” | بی خانمانی

یکی از مدیران سابق روابط عمومی سیدنی که در دهه 60 خود بی خانمان شد، می‌گوید که انتشار داستان او منجر به موجی از تماس با زنان معمولی حومه شهر شد که روزهای سختی را نیز پشت سر گذاشته بودند.

گلن ماری فراست، 73 ساله، قبلاً در عمارتی در بلوو هیل در شرق سیدنی زندگی می کرد، یک شرکت بین المللی روابط عمومی را مدیریت می کرد و رئیس ارتباطات و روابط اجتماعی برای المپیک سیدنی بود.

او شخصیت تلویزیونی Kerri-Anne Kennerley و سناتور سابق NSW هلن کونان را از دوستان خود به حساب آورد.

او با یک مدیر املاک ثروتمند ازدواج کرده بود، اما شوهرش خانواده آنها را در دهه 1980 بدون اطلاع او به بدهی غوطه ور کرد و پس از طلاق او را بدون دارایی رها کرد. او سپس ناخوش شد، مجبور شد کسب و کار مربیگری اجرایی خود را تعطیل کند و در 64 سالگی بی خانمان شد.

فراست به یک تحقیق پارلمانی در نیو ساوت ولز در مورد بی خانمان ها گفت که اکنون در خانه های عمومی در Woolloomooloo داخلی سیدنی زندگی می کند و مستمری می گیرد.

پس از انتشار عمومی داستان خود بیش از دو سال پیش، فراست گفت که زنان دیگری به دنبال حمایت با او تماس گرفتند.

فراست روز دوشنبه به تحقیق گفت: «بی خانمان شدن… هیچ تبعیضی ندارد.

“بیشتر این زنان از سبک زندگی عادی و حومه شهر آمده بودند.”

او گفت که بسیاری در اتومبیل های خود زندگی می کردند.

او گفت: “آنها افرادی نیستند که به خوابگاه ها بروند… این چیزی نیست که آنها هستند.”

کیتلین مک داول، رئیس سیاست انجمن صنعت مسکن اجتماعی (CHIA) گفت: آخرین داده های سرشماری موجود 37000 بی خانمان در نیو ساوت ولز و بیش از 100000 نفر در استرالیا را ثبت کرده است.

تحقیقات انجام شده توسط CHIA نشان داد که نیوساوت ولز به 317600 ملک جدید برای پاسخگویی به تقاضا تا سال 2036 برای خانه های اجتماعی و مقرون به صرفه نیاز دارد.

«این تحقیق خاص قبل از کووید-19 انجام شد. ما می دانیم که از آن زمان تا کنون وضعیت به طور قابل توجهی بدتر شده است.

او گفت که تشریفات اداری مربوط به درخواست مسکن عمومی به این معنی است که لیست های انتظار مشکلات بی شماری را پنهان می کند.

Bee Teh در حال نقاهت از سرطان با خانواده در حال کاناپه‌سواری بود که خواهر شوهرش از او خواست که آنجا را ترک کند.

من فقط در اطراف باغ گیاه شناسی رانندگی کردم و بعد فقط هق هق کردم. من فقط ماشین را متوقف کردم و شروع کردم به گریه کردن.

او در پارکینگ بیمارستان کمبل‌تاون خوابید و فکر می‌کرد که این بیمارستان بی‌خطر خواهد بود، و صبح روز بعد به پذیرش بیمارستان گفت که به کمک نیاز دارد.

به او یک مددکار اجتماعی «بسیار مهربان» منصوب شد که به او کمک کرد برای مسکن عمومی درخواست دهد.

“خیلی سخت است… زیرا فرم هایی که برای درخواست مسکن نیاز دارید – مثل این است که به مدرک نیاز دارید.”

اولین ملکی که او در مینتو، در جنوب غربی سیدنی در آن قرار گرفت، آلوده به سوسک‌هایی بود که شب‌ها روی صورتش می‌خزیدند و وقتی همسایه شروع به نگاه کردن به پنجره‌اش کرد، ناآرام شد.

ته در نهایت توسط شرکت مسکن زنان به خانه ای دائمی تبدیل شد و اکنون در غرب سیدنی زندگی می کند و در دانشگاه سیدنی کار می کند.

«مسکن دائمی به من این امکان را داده است که مادربزرگ، مادر باشم و زندگی من می تواند [now] ادامه بده،” او گفت.