اوکراینی های خارج از کشور: گمشده و ترسیده اما ناامید از کمک

یک روز قبل از حمله روسیه به اوکراین، یکی از دوستانم برای شام آمد. او هم مثل من اوکراینی است. ما تا ساعات اولیه روز پنجشنبه بیدار ماندیم و درباره تشدید تنش در مرز، سناریوهای احتمالی، بهترین راه برای متقاعد کردن خانواده‌هایمان برای آمدن به اینجا یا اینکه آیا باید برای بازگشت به خانه تلاش کنیم، بحث کردیم.

قبل از اینکه وقت بیدار شدن برای کار فرا برسد، توانستیم چند ساعت بخوابیم. وقتی صبح زود در آشپزخانه همدیگر را دیدیم تا قهوه بخوریم، هر دوی ما از قبل می دانستیم که جنگ شروع شده است، اما یک کلمه حرف نزدیم. قبل از اینکه کتری را بپوشم، دوستم فهرستی از اقلامی داشت که باید برای کمک به ارتش و غیرنظامیان به خانه ارسال می شد و به دنبال ضروری ترین و فوری ترین آنها بود.

اگر چیزی هست که بتوانم بخاطرش شکرگزار باشم، این است که با سخت ترین خبر زندگی ام با کسی روبرو شدم که می توانست احساس آن را درک کند و بیشتر از اینکه حرفش را انجام دهد در عمل بود.

و البته مهمترین چیز این است که خانواده من در زادگاهم کیف هنوز دست نخورده هستند. من نتوانستم آنها را متقاعد کنم که در شرایطی که هنوز امکان پذیر بود به سمت امن حرکت کنند، من به اندازه کافی تلاش نکردم، باید با آن زندگی کنم.

من معتقدم اکثر اوکراینی هایی که در خارج از کشور زندگی می کنند همین احساس را دارند. اینجا در غرب، اخبار مربوط به کشور من برای چند ماه واقعاً ترسناک بود، در خانه – مقامات اداره دولتی و پیست اسکی به اوکراینی ها می گفتند که وحشت نکنید.

اما اکنون کشور من، شهر زادگاهم، در حال ویران شدن است، همه آن زندگی ها از دست رفته است… فکر می کنم هنوز واقعاً به من نرسیده است. یک چیز با صدای بلند و واضح به نظر می رسد، چیزی از زندگی عادی ما باقی نمانده است، این همه در اثر تهاجم روسیه ویران شده است.

احساس گناه، شرم و ناامیدی از نبودن در خانه در حال حاضر بر من چیره شده است. من به عنوان یک روزنامه نگار، در طول هفت سال گذشته، سفرهای زیادی به شرق اوکراین داشتم تا درگیری طولانی در آنجا را در مرکز توجه غرب قرار دهم. و حالا که همه اینها آشکار می شود، من آنجا نیستم.

با این حال، شکست در انتقال خانواده و دوستانم به مکان امن همه چیز دیگر را بی اهمیت کرد. اصلاً چرا من در فرانسه هستم؟

برای اوکراینی‌های خارج از کشور، ما هر دقیقه را در نظر می‌گیریم. و عمل تنها راهی است که هر دقیقه را کمی سریعتر می گذراند. به همین دلیل است که من را کمی شگفت زده می کند که هموطنانم داوطلبانه هزاران نفر از خارج به خانه باز می گردند تا به مبارزه بپیوندند. تقریباً همه کسانی را که در خارج از کشور می شناسم، این روزها به یک داوطلب واکنش به جنگ تبدیل شده اند – هماهنگی، جمع آوری، حمل و نقل، اطلاع رسانی، حمایت روانی حرفه ای.

کلیسای اوکراینی لیون این هفته عصرها شلوغ است. من افرادی را می بینم که می شناسم: اوکراینی، فرانسوی، روسی. کامیون های سنگین وزن برای رفتن به اوکراین با کمک بارگیری می شوند. رانندگان محلی می ایستند تا پول بدهند.

در داخل ساختمان، مردم در حال دسته بندی اقلام بر اساس دسته بندی و بسته بندی جعبه ها هستند. غذا، لباس برای کودکان، دارو، پتو… من کسی را نمی بینم که این روند را رهبری کند یا صدای خود را برای دادن دستورالعمل بالا ببرد، اما همه می دانند که چه باید بکنند. من نمی دانم چگونه کار می کند. این یکی از دو نقطه در شهر من است که این روزها در آن احساس خوبی دارم.

در حالی که چهارشنبه شب یک کامیون در اینجا با کمک بارگیری شد، کمک های بسته بندی شده کافی برای پر کردن سه کامیون دیگر وجود داشت. تا عصر پنجشنبه، پنج کامیون فقط از منطقه لیون به اوکراین فرستاده شد. و همچنین کامیون ها، ون های کوچکی نیز وجود دارند که دائما در حال تردد هستند. همه چیز توسط یک مادر جوان شاغل از طریق تلفن هماهنگ می شود. او به طور معمول عاشق کوهستان، دوچرخه سواری و گذراندن وقت با دختر کوچکش است.

اکنون، او که توسط اوکراینی‌های فعال احاطه شده است، به نوعی کامیون‌های سنگین بار را پیدا می‌کند که موافقت می‌کنند رایگان به اوکراین بروند، افرادی که از همه جا کمک جمع‌آوری می‌کنند، افرادی که آن‌ها را مرتب می‌کنند، همه جا این رهبران ساکت هستند و همه چیز رو به جلو است.

مکان دیگری که در حال حاضر برای من وجود دارد، میدان مرکزی لیون در روزهای یکشنبه است. جایی که تظاهرات پرجمعیت در محکومیت حمله به اوکراین برگزار می شود. حمایت مردم فرانسه و جامعه بین المللی در حال حاضر برای ما بسیار مهم است، در حالی که بی تفاوتی آسیب می زند.

دوستان من در شرق اوکراین از اینجا خبرهای خوب می خواهند، من نمی دانم چه بگویم. آیا کافی است؟ من نمی دانم.