دسترسی ممتاز اوبر به سیاستمداران نشان می دهد که سیستم لابی نیاز فوری به تغییر دارد | اوبر

تیفایل‌های Uber به طرز خارق‌العاده‌ای درباره عملیات لابی‌گری اپلیکیشن سواری در سراسر اروپا فاش می‌کنند. تاکتیک‌های گسترده و بی‌رحمانه این شرکت این هفته پس از افشای هزاران سند توسط مارک مک گان، لابی‌گر حرفه‌ای، مارک مک گان، که رهبری تلاش‌های اوبر برای جلب نظر دولت‌ها را بر عهده داشت، افشا شد. آنها مانند نمونه بارز جذب شرکتی به نظر می رسند. تسخیر شرکتی یا نظارتی زمانی اتفاق می‌افتد که شرکت‌ها بر تصمیم‌گیری تسلط داشته باشند و بتوانند بر نتایج مطابق با منافع خود تأثیر بگذارند. و از پاریس گرفته تا لندن تا بروکسل، به نظر می‌رسد بسیاری از سیاستمداران تحت طلسم اوبر قرار گرفته‌اند.

دسترسی آسان به تصمیم گیرندگان، چه چهره به چهره، چه از طریق ایمیل یا از طریق پیامک، به وضوح در مرکز استراتژی لابی اوبر قرار داشته است. این شرکت روابطی ایجاد کرده است و رهبران و وزرای سیاسی را در سرتاسر جهان با خوش‌خوشی می‌آموزد.

در سطح اتحادیه اروپا، اوبر 70 جلسه با بالاترین سطوح در کمیسیون اروپا داشته است، از جمله 24 جلسه با کمیسیونرها از اواخر نوامبر 2014. و اینها فقط جلساتی هستند که ما درباره آنها می دانیم. در کنار تماسی که امانوئل ماکرون، وزیر اقتصاد وقت فرانسه، و تیمش با اوبر برقرار کردند و جلسات غیرحضوری این شرکت با وزرای مختلف بریتانیا، اوبر برای مدت طولانی از دسترسی ممتاز و اغلب خصوصی به تصمیم گیرندگان برخوردار بوده است. .

اوبر هرگز یکی از پرهزینه‌ترین لابی‌های فناوری اتحادیه اروپا نبوده است. هزینه های لابی آن، که از طریق ثبت نام داوطلبانه لابی اتحادیه اروپا اعلام می شود، از سال 2013 تاکنون 14 برابر شده است، اما از یک پایه پایین. و ارتش لابی گر خود را نیز نداشته است.

در عوض، داده‌های LobbyFacts نشان می‌دهد که اوبر از سال 2013 بیش از 1 میلیون یورو برای پرداخت به لابی‌ها و شرکت‌های حقوقی برای لابی کردن از طرف آن هزینه کرده است. فراتر از این، اوبر عضوی از گروه‌های لابی صنعتی مختلف در بروکسل است که به تقویت خواسته‌های لابی‌اش کمک می‌کند و زمانی که می‌خواهد تحت رادار فعالیت کند به عنوان پوشش عمل می‌کند. این یک تاکتیک آزمایش شده از لابی بزرگ فناوری است.

و اندیشمندان را فراموش نکنیم. در حباب بروکسل، پیوستن شرکت‌های بزرگ به اندیشکده‌ها و تأمین مالی کارشان به امید جلب حمایت از خواسته‌های لابی‌ها و، مهم‌تر، برای چارچوب‌بندی سیاسی یک موضوع، تقریباً غیرممکن است. بر اساس تحقیقات ما، اوبر به چندین اتاق فکر وابسته است.

در سال 2014، اوبر نگران بود که نیلی کروس، کمیسر اتحادیه اروپا برای دستور کار دیجیتال از سال 2010 تا 2014، حامی سرسخت خود را ترک کند. بنابراین شرکت تصمیم گرفت تا او را به کشتی بیاورد، مطمئناً از دانش خودی و کتاب های تماس گسترده ای که چنین قرار ملاقات هایی می تواند به همراه داشته باشد، آگاه بود.

کمیسیون اروپا مدتهاست که از مشکل درهای گردان خود راضی بوده است. علیرغم هشدارهایی که قبل از اینکه کروس و دیگران در سال 2014 از سمت خود کنار بروند، در برابر درخواست‌ها برای تشدید قوانین مقاومت کرد.

اما حتی این تاکتیک های لابی نمی تواند به طور کامل توضیح دهد که چرا اوبر توانست از دسترسی و نفوذ سیاسی در میان بسیاری از سیاستمداران لذت ببرد. برای آن، ما باید موج شور و شوق را در محافل سیاست‌گذاری اتحادیه اروپا برای به اصطلاح «نوآوری» و «اخلالگران» بزرگ فناوری بشناسیم. سیاست گذاران پلتفرم هایی مانند Uber، Airbnb و دیگران را به عنوان غول های “رشد و نوآوری” در نظر گرفته اند و به آنها دسترسی ممتاز می دهند.

وقت آن است که با این نوع جذب شرکتی مقابله کنیم. شفافیت کامل لابی یک پیش نیاز است، اما به تنهایی کافی نیست. ما به قوانین سختگیرانه ای برای مقابله با دسترسی ممتاز و پایان دادن به درهای گردان نیاز داریم. و ما به یک بحث واقعی در مورد قدرتی که شرکت ها بر گفتمان سیاسی ما اعمال می کنند نیاز داریم. بدون این، ما هیچ امیدی برای مقابله با وضعیت اضطراری آب و هوا، بحران هزینه زندگی یا قدرت فناوری بزرگ نداریم.

در پایان، دلیل لابی کردن اوبر با دولت‌ها برای محافظت از مدل کسب‌وکارش است. این مدل بر خصوصی‌سازی سود و اجتماعی کردن ریسک‌ها تکیه دارد – و این «ریسک‌ها» شامل مسئولیت حقوق استخدامی کارگران آن می‌شود. قبلاً تلاش هایی برای تنظیم این مدل کسب و کار صورت گرفته است. سال گذشته، دادگاه عالی بریتانیا حکم داد که رانندگان اوبر «کارگر» هستند نه «خوداشتغال». در ماه های آینده، اعضای پارلمان اروپا به پیشنهادی برای تنظیم حقوق کارگران برای اوبر و سایر پلتفرم های مشابه نگاه خواهند کرد.

اکنون سیاستمداران باید به درس های فایل های Uber توجه کنند و طلسم را بشکنند.