دیدگاه گاردین در مورد طرفداران محافظ محافظه کار: در بحران هزینه زندگی مفید نیست | سرمقاله

تیاو بریتانیا شکست نمی خورد. هزینه های عمومی بیشتر – مانند حمل و نقل عمومی ارزان تر و حذف وام های دانشجویی – می تواند به مقابله با شوک های قیمتی کمک کند. با این حال، بعید است که اقدامات تخیلی دولت در رقابت رهبری محافظه‌کاران که تحت سلطه ریاضت‌ها و پیام‌های بی‌معنی است، دیده شود. ریشی سوناک حامل مشعل محافظه کاری مالی است، با این پیام که به «قصه های پریان» رقبای خود باور نداشته باشد. آنها به نوبه خود صدراعظم سابق را به عنوان اسکروج سیاست بریتانیا انتخاب کردند و بر بودجه های ناچیز همراه با افزایش مالیات برای متعادل کردن آنها اصرار داشتند. به نظر می رسد که بریتانیا بین افراد وسواس فکری و فرصت طلبان بی پروا گیر کرده است.

دفتر مسئولیت بودجه هفته گذشته با ادعاهایی مبنی بر اینکه بریتانیا با بار بدهی «ناپایدار» مواجه است، خبرساز شد. با این حال، این پیش بینی بر اساس پیش بینی های 50 سال آینده است. کمی به نظر می رسد غیر واقعی به این فکر کنیم که دولت های آینده نخواهند توانست از چنین سناریویی جلوگیری کنند و رشد اقتصادی را از سر بگیرند. OBR در تسخیر اقتصاد ارتدکس است، که شاید توضیح دهد که چرا در تحلیلی که می تواند زنگ خطر بیهوده ای ایجاد کند پافشاری می کند. سازمان دیده بان خود را هدف خودسرانه نگه داشتن بدهی ملی تا 75 درصد تولید ناخالص داخلی – سطحی که در مارس 2020 به آن رسیده بود – تا سال 2072 تعیین می کند. برای دستیابی به این هدف، OBR پیشنهاد می کند کاهش هزینه ها یا افزایش مالیات به ارزش 37 میلیارد پوند در هر دهه.

با چنین کتاب دستور العملی، ریاضت به مدیریت اقتصادی تبدیل می شود – که بازتاب دیدگاه خزانه داری است. OBR یک محدودیت خود تحمیلی را اتخاذ می کند که به طور مؤثر با دولت های ملت، اشتباهاً مانند خانواده هایی که باید بدهی های خود را بازپرداخت کنند، رفتار می کند. اما کشورهایی مانند بریتانیا مانند خانواده های معمولی بودجه ملی را تعیین نمی کنند. آخرین مازاد بودجه در بریتانیا در سال 2001 بود. از سال 1970، متوسط ​​کسری بودجه سالانه 3.6 درصد از تولید ناخالص داخلی بوده است. به تعبیر جان مینارد کینز، سیاستگذاران بریتانیا “برده‌های یک اقتصاددان منقرض شده” به نظر می‌رسند.

OBR مستقل است، اما ریشه های آن در استدلال متعصبانه جورج آزبورن نهفته است که هزینه های بیش از حد حزب کارگر پشت این سقوط مالی بوده است. از آنجایی که بریتانیا با خدمات عمومی رو به زوال است، به تفکر جدیدی نیاز است تا بتوان سیاست مالی فعالانه را اجرا کرد. بحران هزینه زندگی مستلزم مداخله دولت برای جلوگیری از تخریب گسترده است. بین فوریه و استعفای خود در هفته گذشته، آقای سوناک موفق شد، به شیوه ای اغلب نابهنگام، این کار را در چارچوب قوانین خزانه داری انجام دهد – بیش از پوند هزینه کرد.30 میلیارد در مورد کمک به پول نقد ناشی از مسدود کردن آستانه های مالیات بر درآمد. مخالفان او در درون حزب محافظه‌کار درست می‌گویند که زمان‌بندی سیاسی برای چیزی جسورانه‌تر مناسب است، اما اشتباه است که فکر کنیم بالاترین مالیات از دهه 1950 فرصتی برای کمک به کشور به جای خودشان است.

«طرفداران عرضه» در رقابت رهبری محافظه‌کاران این ایده اشتباه را پیش می‌برند که کاهش مالیات با حصول اطمینان از رشد تولید ناخالص داخلی واقعی، درآمد مالیاتی اضافی از دست رفته را جبران می‌کند و بودجه را متعادل نگه می‌دارد. این نظریه از لحاظ تاریخی یک حیله مفصل برای سود بردن ثروتمندان بوده است. مردم و خدمات عمومی در این سال با افزایش هزینه ها مواجه می شوند. کاهش مالیات به جای استفاده از هزینه های دولتی برای کمک، اقتصاد بد و سیاست بدتر است. به کانال نگاه کنید، جایی که مداخله دولت در فرانسه تضمین کرده است که شرکت دولتی EDF قیمت انرژی را در اوایل سال جاری به 4 درصد محدود کرده است، در مقایسه با جهش 54 درصدی خانوارهای بریتانیا. اطلاعات خوبی در پیش بینی های OBR دفن شده است. اما تاکید سازمان دیده بان بر هزینه هزینه است نه منافع. این ذهنیت باید تغییر کند تا امکان گفتگوی مناسب، به ویژه در میان سیاستمداران، در مورد نقش ضروری دولت به جای یک بحث عقیم در مورد کاهش مالیات فراهم شود.