نواک جوکوویچ در مقابل نیک کیرگیوس: دو ورزشکار و مرد بسیار متفاوت برای قهرمانی ویمبلدون با هم درگیر می شوند | ویمبلدون 2022

افیا یکی از بهترین ورزشکارانی که تا به حال زندگی کرده است، نواک جوکوویچ واقعاً زمان بدی دارد. در ژانویه، او نمی توانست زمان بدتری را برای جمع کردن راکت هایش، ورود به اینستاگرام و پرواز به استرالیا انتخاب کند. ملبورن در پیشروی مسابقات آزاد استرالیا، شهری شلوغ، متروک، آلوده به کووید و عصبانیت بود.

در آن زمان، تامین محصولات تازه، مسکن ها، کیبل سگ و آزمایش آنتی ژن سریع دشوار بود. نخست وزیر بی فایده بود. یک دختر شش ساله با ضربات چاقو کشته شد. یک نزاع دسته جمعی در یک سوپرمارکت روی داد و یکی از خریداران با یک قابلمه سرش را زد. شهر هیچ حال و حوصله‌ای برای سوپراستارهای خردمندی نداشت که مایل به افشای وضعیت واکسیناسیون خود نبودند.

جوکوویچ سابقه داشت. یک سال پیش از آن، او نامه ای سرگشاده به مردم استرالیا نوشته بود که به خودی خود باید زمینه ای برای قرنطینه 14 روزه باشد. برخی از برادران پست‌تر او در هتل‌ها نگهداری می‌شدند و به یخچال‌ها می‌کوبیدند، جوندگان را به دام می‌اندازند و دیوانه می‌شدند. فراخوان جوکوویچ برای رفتار ترجیحی بر سر زبان ها افتاد.

اما او واقعاً شانس خود را در ژانویه امسال افزایش داد. لیوان جوکوویچ بیش از یک هفته اخبار را رهبری کرد. هواداران او در بیرون از هتل قرنطینه اش اردو زده بودند و آهنگ های محلی بالکان را می خواندند. پخش زنده درخواست ویزای وی با انصراف طولانی مدت، پورن و ارسال هرزنامه مغشوش شد. روزنامه های محلی ستون هایی از کمدین ها، وکلای مهاجرت و کارشناسان ملی گرایی صرب را منتشر کردند. آنها به این فکر کردند که کدام بازیگر نقش او را در یک مینی سریال بازی خواهد کرد. نخست وزیر که همیشه در مورد مسائل کنترل مرزی پرانرژی بود، نقش مرد سخت را بازی کرد.

در نهایت داستان ما را خسته کرد. مثل تماشای یکی از پنج ستتر جوکوویچ بود – تماشای آن کاملاً خوشایند نبود، اما نمی‌توانستید از آن دور نگاه کنید. انحراف زیاد، فریادهای زیادی، تنظیم مجدد وجود داشت. جاناتان لیو در این صفحات نوشت، نواک با این حماسه برخورد کرد، «با اعتقادی تزلزل ناپذیر و مسیحایی به برتری خود. او اخراج خود را به گونه ای به چالش کشید که گویی این یک نقطه شکست حیاتی است، گویی آخرین موضع او در برابر فراموشی کامل است.

با این حال جوکوویچ در حال پنهان شدن بود. انبوه تنیس و مطبوعات پرخاشگر استرالیا هرگز با او گرم نشده است. راجر و رافا غیرقابل استیضاح بودند و اقدامات سختی در پی داشت. نواک به شدت به دنبال وضعیت مشابه بود. او سعی کرد در زمین شوخی بازی کند و جمعیت تنیس به هم ریخت. در سال 2012، او در یکی از خارق‌العاده‌ترین مسابقات ورزشی که تا به حال در این کشور دیده شده است، پیروز شد. اما هر چه بیشتر سعی می کرد آن ها را به داخل بکشد، بیشتر کنار می کشیدند.

جمعیت استرالیایی ذهنیت محاصره و نیاز شدید او را احساس کردند. آنها با بغض کف زدند. آنها هرگز واقعاً خصمانه نبودند – جمعیت تنیس عموماً بیش از حد مؤدب هستند و برای این کار خشمگین هستند. اما در مسابقات جوکوویچ نارضایتی شدیدی وجود داشت. مردم به آهستگی دست زدند، اگر اصلاً بود. آنها به طرف شریک زندگی خود می چرخیدند و قیافه می گرفتند. او این را حس کرد و او را زخمی کرد. او را نیز تحریک کرد. او همیشه در بهترین حالت خود بود وقتی که جمعیت آشکارا علیه او بودند، زمانی که حیوان درونش آزاد می شد.

این مایه شرمساری و احتمالاً ناعادلانه است. برخلاف اکثر تنیسورها، جوکوویچ داستان واقعاً جالبی برای گفتن دارد. او با بمب‌های ناتو که بر سرش می‌بارید بزرگ شد. او همیشه یک بازنده مهربان، یک برنده متواضع و یک مصاحبه شونده متفکر بوده است. و با وجود افکارش در مورد واکسیناسیون، تغذیه و ژئوپلیتیک، او یک تنیس باز شگفت انگیز است.

من هرگز ورزشکاری را با درک ذاتی ریسک و پاداش به اندازه نواک جوکوویچ ندیده ام. با پوزش از ویو ریچاردز، من هرگز ورزشکاری را با زبان بدن معتبرتر ندیده ام. من هرگز کسی را بهتر از این ندیدم که نیم ساعت ضعیف را کنار بگذارد، خودش را بیرون بیاورد، دوباره تنظیم کند، راهی پیدا کند. برایان فیلیپس، که بهتر از هرکسی درباره او نوشته است، به «پشتکار تقریباً فراطبیعی» او اشاره می کند. گاهی اوقات تماشا کردن آن تقریباً آزاردهنده است. قطعا طاقت فرسا است. خدا میدونه از اونطرف نت چطوره.

نیک کیرگیوس در حال کشف کردن است. فکر کردن به دو مرد متفاوت دیگر سخت است. فکر کردن به دو ورزشکار متفاوت دیگر سخت است. یکی در کار خود استاد است. دیگری پخش کننده نمایشگاه مجازی. یکی از بزرگترین بودن در تمام دوران ها مست می شود. دیگری اغلب از شغل خود خسته به نظر می رسد. یک نفر به شدت طمع عشق و هیبت ما دارد. تمام شخصیت دیگری بر اساس عدم ارائه چیزی است که کسی فکر می کند.

در آن روزگار، فینال ویمبلدون با حضور یک استرالیایی، این کشور را متوقف می کرد. نخست وزیر برای دوربین لیوان می زد. سوراخ‌های کولر آبی با چشم‌های تیره به طور ناگهانی از علاقه‌مندان به سرویس رگبار بودند. برندگان نامزد بهترین استرالیایی سال شدند. این بار هیچ کدام از اینها وجود ندارد. تیتر هرالد سان «کرگیوس کودک-مرد مظهر بدترین افراط و تفریط نسل خود است» تقریباً احساسات حاکم در استرالیا را در حال حاضر خلاصه می کند.

اما فراموش کردن و بخشیدن تصویر جوکوویچ که به استرالیا سرازیر می شود و به بیرون می رود، سخت است. ما با همان چیزی که جمعیت تنیس بیشتر از همه از آن می ترسند باقی مانده ایم – کسی نیست که برایش تشویق کنیم. ما با غیبت خوش‌آمدی از تشویق‌کننده‌ها، پولی‌های ورزشی مناسب و پرت‌های «oi oi oi» روبرو هستیم. ما با نادیده گرفته ترین و جالب ترین چیز در مورد این دو مرد باقی مانده ایم – تنیس آنها.