دیدگاه گاردین درباره والدین تنها در فقر: ریاضت همچنان ادامه دارد | سرمقاله

مناینکه والدین تنها و فرزندانشان تقریباً دو برابر بیشتر از خانواده‌هایی که دو والدین دارند در فقر نسبی (با کمتر از 60 درصد درآمد متوسط ​​ملی) زندگی می‌کنند، ناامیدکننده است، اگرچه واقعاً تعجب‌آور نیست. در حدود یک دهه گذشته، کار بر روی کاهش فقر کودکان به رهبری گوردون براون زمانی که صدراعظم بود به طور کامل لغو شده است. کاهش محافظه‌کارانه مزایا و تغییرات با هدف کاهش هزینه‌های عمومی و تشویق کار با مشروط کردن رفاه، به طور نامتناسبی به بسیاری از گروه‌های آسیب‌پذیر آسیب رسانده است. اینکه حدود 1.5 میلیون کودک و والدین تنها آنها که 90 درصد آنها مادر هستند، با چنین سختی شدیدی روبرو هستند، باید باعث شرمساری وزرای مسئول شود.

تقریباً یک قرن از زمانی که النور راثبون، حق رأی (و بعداً نماینده پارلمان) تحلیل پیشگامانه خود را از مادری و فقر در کتاب خود به نام «خانواده بی ارث» در سال 1924 منتشر کرد، می گذرد. کمک هزینه های کودک که او از آن حمایت می کرد، پس از جنگ جهانی دوم به سنگ بنای سیاست رفاهی تبدیل شد، زیرا مراقبان اولیه (در آن زمان، مانند اکنون، بیشتر مادران) برای مراقبت نیاز به حمایت دارند. با این حال، در حالی که این مزیت همچنان باقی است، بسیاری از مفروضات زیربنای آن حذف شده اند. پیامی که توسط سیاست‌هایی مانند محدودیت دو فرزند و سقف مزایا مخابره می‌شود این بوده است که بچه‌دار شدن نوعی تجمل است – نه یک وظیفه حیاتی که والدین به نمایندگی از جامعه به‌عنوان یک کل انجام می‌دهند.

تجزیه و تحلیل موسسه مطالعات مالی و بنیاد جوزف راونتری تأیید می کند که والدین تنها شاهد شدیدترین کاهش در استانداردهای زندگی بوده اند: آنها بیشتر گرسنه می مانند، وعده های غذایی خود را حذف می کنند و بدهکار می شوند. و کمتر قادر به تامین هزینه گرمایش خانه های خود هستند. آقای براون، نخست‌وزیر سابق، داستان‌های ناامیدکننده‌ای را از حوزه انتخابیه اسکاتلند که او نماینده آن بود، از «فقر در بدترین حالت تحقیرکننده و تحقیرکننده» به اشتراک می‌گذارد. شواهد در مورد تأثیر مخرب کووید، به ویژه بر روی کودکان زیر پنج سال، همراه با هشدارها در مورد افزایش قیمت انرژی و دیگر افزایش می یابد.

بسته حمایتی که اخیراً توسط صدراعظم، ریشی سوناک، با ارزش 650 پوند تا 8.3 میلیون خانوار اعلام شد، همراه با وعده افزایش مزایا مطابق با تورم، نشان می‌دهد که دولت در برابر فشاری که مردم تحت آن هستند در امان نیست. اما آنچه وعده داده شده از آنچه لازم است کوتاه است. سقف سود یک اقدام تنبیهی بود و باید لغو شود. به عنوان اولین گام، زمانی که مزایا افزایش یافت، باید افزایش یابد. کمک هزینه کودک نیز باید افزایش یابد. به طور گسترده ای به عنوان یکی از موثرترین راه های هدف قرار دادن بودجه برای کودکان شناخته شده است. وزرا همچنین باید پاسخگوی عملکرد ناامیدکننده خدمات نگهداری از کودکان باشند که کمیته ای متشکل از نمایندگان مجلس در ماه گذشته گفت بهتر از سیستم شکست خورده ای که جایگزین آن شد، نبود. موعظه خودکفایی و در عین حال اجازه دادن به والدین غیر مقیم (عمدتاً پدران) برای نادیده گرفتن مسئولیت های خود، ریاکارانه است.

اما علاوه بر چنین اقدامات خاص، شناخت گسترده‌تری از روش‌هایی لازم است که مراقبت‌ها و نیازها همچنان نادیده گرفته می‌شوند و توسط دولتی که متعهد به کوچک‌تر کردن، به جای رشد، زیرساخت‌های اجتماعی بریتانیا – یا اجازه دادن به مالکان سهام خصوصی برای خرید آن است، متعهد است. . همه ما در آینده سهم داریم. این آینده شامل 3.1 میلیون کودکی می شود که تنها با یک والدین زندگی می کنند. نزدیک به صد سال پس از اینکه راثبون از درخواست کمک هزینه خانواده خبر داد، مطمئناً از شنیدن اینکه بچه‌ها هنوز غذای گرم ندارند و روی زمین‌هایی می‌خوابند که پتو کافی ندارند، وحشت زده می‌شود.