داشتن خانه دوم رفتاری ضد اجتماعی است | خانه های دوم

سایمون جنکینز بسیار ساده لوح است و پیشنهاد می کند که راهی برای عبور از مخرب ناشی از خانه دوم انبوه یک “منشور داوطلبانه” تعهد به جامعه است، مانند خرید محلی یا کمک به مؤسسات خیریه محلی (خانه های دوم می توانند آسیب و موهبت باشند. شهرهای بریتانیا، ما به تعادل مناسب نیاز داریم، 25 ژوئن). اگر آنها زنده بمانند، مغازه ها مانند املاک مسکونی می شوند – گران قیمت، و مردم محلی باقی مانده را به سوپرمارکت های بزرگ شهر سوق می دهد. روستاها و شهرهای مرده در زمستان، که 60 درصد از «خانه‌ها» می‌توانند به جز روزهای تعطیل مانند کریسمس خالی باشند، با تعهدات داوطلبانه برای خرید یک دوجین تخم‌مرغ و یک کیلوگرم تخم مرغ رشد نمی‌کنند.

و بریتانیای پرجمعیت را نمی توان با مناطق روستایی فرانسه یا سیسیل مقایسه کرد. در جزیره وایت، جایی که من زندگی می‌کنم، کمبود مسکن حاد است و به‌دلیل افزایش قیمت‌ها برای خانه‌های معمولی توسط خریداران خانه دوم، به‌طور فاجعه‌باری بدتر شده است. به نظر می رسد راه حل شورای جزیره اجازه دادن به مسکن جدید گران تر است. این ممکن است خزانه مالیات شورا را تقویت کند، اما افراد خارجی بیشتری را نیز جذب می کند و فشار بیشتری بر زیرساخت های نابسامان وارد می کند.

اما شاید این همان چیزی است که نخست وزیر برجسته ما آن را «افزایش تراز» می نامد.
گراهام لیز
یارموث، جزیره وایت

من معمولاً از نوشته‌های برجسته سایمون جنکینز لذت می‌برم، بنابراین متأسفانه دیدن او در این‌باره درگیر و با احساس گناه بر سر خانه دومش در ولز سرگرم‌کننده بود. به سختی می توان به روشی غیراجتماعی تر از داشتن دو خانه فکر کرد، به ویژه زمانی که جوانان خرید یک خانه را تقریبا غیرممکن می دانند.

صاحبان خانه های دوم نه تنها به جوامع محلی آسیب می رسانند، بلکه به واسطه تأثیر تسهیلات کمی، سود سرمایه عظیمی نصیب آنها می شود. زمانی که به سود خود پی ببرند مالیات ملایمی به آنها تعلق می گیرد. بدون شک برخی به دنبال تبدیل خانه های تعطیلات به یک تجارت خواهند بود: شاید زمان آن رسیده است که هزینه اضافی درآمد حاصل نشده برای کنار آمدن با ملت اجاره نشین ما باشد.

آقای جنکینز نباید از مقامات محلی که مالیات شورا را برای بازدارندگی یا جستجوی جبران افزایش می‌دهد، خشمگین باشد. داشتن خانه دوم در حال حاضر استان افراد بسیار ثروتمند است و راه های زیادی برای لذت بردن از اقامت در یک مکان زیبایی بدون آسیب رساندن به جامعه محلی وجود دارد. آیا او به یک سوپرقایق تفریحی فکر کرده است؟
رابین باک
تینول، روتلند

سایمون جنکینز اعتراف می کند که بخشی از مشکل بلایت خانه دوم است و اعلام می کند که “به شدت از ناراحتی” احساس شده توسط جامعه ای که خانه دوم او در آن قرار دارد آگاه است. شاید این به دلیل افزایش قیمت خانه های دوم باشد. در اینجا در نورفولک ساحلی، حتی کارگران محلی با دستمزد خوب نیز می‌توانند برای خرید املاک متوسط ​​مشکل داشته باشند.

جنکینز سعی می‌کند ما (و احتمالاً خودش و همسایگان نیمه‌وقتش) را متقاعد کند که خانه‌های دوم می‌توانند یک “برکت” باشند، و تصویری بت‌آور را ترسیم می‌کند که در آن جوامع به طور فعال با صاحبان خانه دوم درگیر می‌شوند، دوست می‌شوند و “پیوندهای محبت” ایجاد می‌کنند. در جاده من 20 درصد خانه ها خانه دوم هستند. آنها در اکثر مواقع خالی هستند. وقتی مردم در آنها می مانند، دریافت پاسخ به یک سلام دوستانه ممکن است سخت باشد.

ایده ثبت داوطلبانه، که در آن صاحبان خانه های دوم متعهد به اشغال خانه ها برای مدت زمان معین و حمایت از مغازه ها، فعالیت ها و خیریه های محلی می شوند، خنده دار است. هیچ چیزی وجود ندارد که آنها را از انجام این کار باز دارد.
جانت تامپسون
وست رانتون، نورفولک