دیدگاه گاردین درباره استیصال اوکراین: فرار از ظلم پوتین | سرمقاله

Uمردم چین نمی خواهند فرار کنند. آنها نمی خواهند زندگی خود را در یک چمدان ببندند. آن‌ها نمی‌خواهند سوار قطارهای شلوغی شوند که آن‌ها را از خانه‌هایشان دور می‌کند، یا روزها با بچه‌هایشان در حال تردد هستند. آنها نمی خواهند شوهر و پسر و والدین را پشت سر بگذارند. آنها نمی خواهند دوباره در یک کشور خارجی شروع کنند، جایی که هیچ چیز ندارند، دور از کسانی که دوستشان دارند.

می روند چون مورد حمله قرار گرفته اند. آنها می روند زیرا موشک ها در حال سقوط هستند. آنها می روند چون خواهرانشان زنگ می زنند که سربازان روسی وارد شهرشان شده اند. آنها می روند زیرا می بینند که ماشین جنگی ولادیمیر پوتین در حال حاضر در اوکراین چه می کند و چون می دانند قبلاً چه کرده است. آنها می روند زیرا اگر الان نروند، ممکن است فردا دیر باشد. آنها می روند زیرا باید.

با وجود شجاعت و عزم اوکراینی ها، واقعیت آنچه در حال رخ دادن است و عظمت وحشت نزدیک به خانه در حال بازگشت است. ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور آمریکا روز چهارشنبه گفت: «همه آنها دستور دارند تاریخ ما را پاک کنند، کشور ما را پاک کنند، همه ما را پاک کنند».

روسیه مدعی شد که شهر خرسون را تصرف کرده است، اگرچه مقامات محلی این موضوع را مناقشه کردند و نیروهای هوابرد در نزدیکی مرکز خارکف، دومین شهر اوکراین، فرود آمدند. شهردار ماریوپل گفت که به دلیل گلوله باران شدید نمی توان مجروحان را تخلیه کرد. شهردار کونوتوپ به ساکنان گفت که مهاجمان به آنها اولتیماتوم داده اند: “اگر ما شروع به مقاومت کنیم، آنها شهر را با استفاده از توپخانه از بین خواهند برد.” (به نظر می رسد جمعیت از مقاومت حمایت کرده است.) این جنگ آنقدر فاجعه آمیز است که 141 کشور به محکومیت آن در مجمع عمومی سازمان ملل رای دادند – جایی که تنها کشورهایی که در کنار روسیه بودند بلاروس، کره شمالی، اریتره و سوریه بودند.

در کمتر از یک هفته پس از تهاجم، حداقل 660000 نفر از اوکراین فرار کرد. بسیاری دیگر در تلاش برای انجام این کار هستند. آژانس پناهندگان سازمان ملل هشدار داد که 4 میلیون نفر ممکن است کشور را ترک کنند. لهستان حتی برای ورود به گذرنامه نیازی ندارد. اتحادیه اروپا قصد دارد تا حداکثر سه سال حمایت موقت از جمله اجازه اقامت و دسترسی به کار و رفاه اجتماعی اعطا کند. کشورهایی که مدت هاست با پناهندگان دشمنی دارند، برای همسایگان خود استثنا قائل شده اند. («در اوکراین با کشورهایی مانند افغانستان متفاوت است»، توضیح نادرست صدراعظم اتریش، کارل نهمر بود.)

در مقابل، واکنش بریتانیا بی رحمانه و کینه توزانه بوده است. تحت فشار فزاینده، دولت اکنون قصد دارد به 100000 نفر دیگر از بستگان اتباع اوکراینی اجازه ورود دهد و یک مسیر حمایت مالی جدید برای ویزا ایجاد کند که به مشاغل اجازه می دهد اوکراینی ها را به اینجا بیاورند. نخست وزیر جرأت داشت این ترتیبات را به عنوان «از قبل… واقعاً سخاوتمندانه» توصیف کند.

اینکه او حتی می تواند ادعا کند که چنین است، نشان دهنده غیرانسانی بودن سیاست های گسترده تر دولت او است. وزارت کشور از یک مسیر حامی “سفارشی” به معنای وکیل مهاجرت کالین یئو است. نشان میدهدرد چارچوب بین المللی موجود برای حمایت از پناهندگان. وقتی از نظر سیاسی مصلحت باشد، دولت برای کسانی که شایسته می‌داند معافیت‌هایی ایجاد می‌کند و در عین حال به دنبال راه‌های جدیدی برای دور کردن دیگران است. حتی در حالی که ادعای خیرخواهی نسبت به اوکراینی‌ها دارد، تلاش می‌کند درخواست پناهندگی از طریق یک مسیر نامنظم از طریق لایحه ملیت و مرزهای خود را جرم انگاری کند، در حالی که جایگزین‌های امن را می‌بندد. تنها رد این هفته توسط لردها مانع از آن شده است. بریتانیا باید دست خود را دراز کند نه به این دلیل که نیازمندان اوکراینی هستند، بلکه به دلیل وسعت فاجعه ای که بر سر آنها آمده است.