خنجر در پشت: افسانه قدیمی بدی که برکسی‌کنندگان از آن برای توضیح فاجعه استفاده می‌کنند | نیک کوهن

تیاو متوسط ​​بودن لرد “فرستی” فراست معمولی نیست. ناکامی های او ویژگی حماسی دارد. ناسیونالیسم و ​​بی مسئولیتی تئوری‌های توطئه‌اش به یک مرد ضعیف این امکان را داده است که تمام فروپاشی محافظه‌کاری مدرن را به پارانویای بی‌مورد تجسم دهد.

هیچ شخص جدی خارج از نخبگان حاکم شک ندارد که برگزیت سخت فراست و بوریس جانسون باعث تشدید بدبختی میلیون‌ها نفر شده است. آنها تورم را افزایش داده اند، ثروت ملی را کاهش داده اند و انرژی حاکمان بریتانیا را از بحران اقتصادی به منازعات بیهوده با همسایگان ما منحرف کرده اند.

جنبش‌های افراطی زمانی با بزرگ‌ترین خطر مواجه می‌شوند که حامیان آنها متوجه شوند که همه امیدها از بین رفته است. شکست این خطر را به همراه دارد که مؤمنان دوباره فکر کنند و دور شوند. محافظه کاران اکنون ممکن است از ناسیونالیسم به میهن پرستی حرکت کنند و مصالحه هایی را که بریتانیا باید برای ترمیم آسیب هایی که به بار آورده اند بیندیشد.

بدون مزایای مشهود برگزیت، روایت‌های خیانت همه رهبران راست برگزیت هستند که باید جنبش را کنار هم نگه دارند. آنها باید پیروان خود و شاید خودشان را متقاعد کنند که عمر خود را برای یک هدف بیهوده تلف نکرده اند. کشمکش داخلی برای نگه داشتن وفاداران در صف به همین دلیل است که وقتی به بحث های محافظه کار گوش می دهید، احساس می کنید که در حال استراق سمع مکالمات خصوصی هستید. جناح راست به جای با کشور، با خود صحبت می کند: شک و تردید حامیان خود را با تغذیه ترس آنها برطرف می کند. به آنها می گوید که محافظه کاری بریتانیا را کاهش نداده است زیرا برگزیت یک اشتباه بود. رهبران شما شما را احمق نگرفتند. به شما خیانت شد – به همه ما خیانت شد! – توسط خرابکارانی که پیروزی را به شکست تبدیل کردند.

انگلستان شاهد یک نسخه مدرن از افسانه خنجر در پشت (افسانه خنجر از پشت) که ژنرال های آلمانی کتک خورده در سال 1918 از ارتش استفاده کردند تا تقصیر شکست در جنگ جهانی اول را از ارتش و به سوسیالیست ها، صلح طلبان و یهودیان در برلین منتقل کنند. با این حال، هر دروغی که گفتند، اریش لودندورف و بقیه فرماندهان عالی قبول کردند که آلمان در جنگ شکست خورده است. طرفداران برکسی شکست خود را نمی پذیرند. آنها به جای اعتراف به شکست با انتقال مسئولیت به دیگران دلالت دارند. و هیچ کس به اندازه لرد فراست با اطمینان تغییر نمی کند. او مثل اجابت مزاج منظم است.

او هفته گذشته شجاعانه اعلام کرد که ما را سرزنش نکنید، کارمندان دولت را مقصر بدانید. عواقب ناامیدکننده قراردادهای فرعی تصمیم‌گیری به اتحادیه اروپا به این معنی بود که مقامات بریتانیایی نمی‌توانستند «پیشنهادهای واقعی برای آزادسازی و تغییر» ارائه کنند، حالا که ما خارج بودیم. او اشاره کرد که نمی توانید انتظار داشته باشید که سیاستمداران منتخب (یا در مورد فراست غیر منتخب) بدانند با برگزیت چه کنند. بندگان مسئول جهل اربابان خود بودند.

بخش عمومی به عنوان یک دشمن درون موضوعی تکراری برگزیت است. مرکز مطالعات برگزیت ایین دانکن اسمیت با آغاز آخرین گزارش خود با بررسی سوابق تاریخی نشان داد که این سازمان یک سازمان پیشرو برای محافظه‌کاران است. ظاهراً نایل فرگوسن، یک مورخ، گفت که این همه پرسی به او آموخته است که مردم حاضرند “مبلغ قابل توجهی” برای طلاق از اتحادیه اروپا بپردازند. او فراموش کرد، من گمان می‌کنم چون باید فراموش می‌کرد که با جناح راست باقی بماند، که کمپین ترک در سال 2016 هشدارهای مربوط به هزینه‌های قابل توجه برای مردم را به عنوان «ترس پروژه» رد کرد و دولت محافظه‌کار سال 2022 بسیار از افشای واقعیت می‌ترسد. قیمتی که ارزیابی اقتصادی خسارت را منتشر نخواهد کرد.

این گزارش با موضوعی به پایان می رسد که اکنون آنقدر هک شده است که ارتدکس است. امتناع سرویس دولتی از ارائه «حمایت تمام عیار» از برگزیت توضیح می‌دهد که چرا بریتانیا برگزیت نتوانست بریتانیا را به چیزی که آن را «صدای پیشرو برای تمدن» می‌خواند تبدیل کند.

به اسطوره های راست گوشه ای عمیق تر بروید و کارمند دولت قدرتمند تنها هیولایی نیست که با آن روبرو می شوید. فراست در پاسخ به این سوال که چرا برگزیت هنوز با بحث‌های ایرلند مغشوش است، “دیوانگی” پارلمان معلق 2017-2019 را در تصویب یک “عمل تسلیم” (سخنان او) که مانع برگزیت بدون توافق شد و او را مجبور به سازش کرد، مقصر دانست. او باید فکر کند که همه طرف‌های راست فراموش کرده‌اند که او و جانسون در سال 2020 زمانی که اکثریت پارلمانی عظیمی داشتند و می‌توانستند هر کاری که می‌خواهند انجام دهند، بر سر مرز در دریای ایرلند توافق کردند.

التماس ویژه ترامپ و انکار اورول از واقعیت بی‌توجه می‌ماند، زیرا بسیاری از مردم، از جمله بسیاری از چپ‌ها، از تنهایی ناشی از قطع رابطه با قبیله و سرخوردگی‌ای که در پی خواهد داشت، می‌ترسند. برای برخی، ترس را می توان با پوند و پنس اندازه گیری کرد. شما نمی توانید علناً آسیبی را که برگزیت وارد کرده است توصیف کنید و انتظار داشته باشید که شغل خود را در حزب محافظه کار، مطبوعات محافظه کار یا اندیشکده جناح راست حفظ کنید. با این حال، اکثراً تسلیم فشار اجتماعی ملایم‌تر اما فراگیرتر برای ماندن در کنار دوستان خود می‌شوند.

حرفه‌ی فراستی نی نی، هدفم را برایم روشن می‌کند. در سال 2016، او پس از یک حرفه غیر قابل توجه در وزارت امور خارجه، خدمات دیپلماتیک را پشت سر گذاشت و برای انجمن ویسکی اسکاچ کار کرد. او با خروج از اتحادیه اروپا مخالف بود، همانطور که دیوید کامرون، لیز تراس و اکثر جریان اصلی محافظه‌کاران این کار را انجام دادند، و با هوشیاری شگفت‌انگیزی به مخاطبان هشدار داد که خروج از اتحادیه اروپا حدود 1500 پوند در سال برای هر شهروند هزینه دارد.

هنگامی که جریان اصلی محافظه‌کاران به درستی شروع به کار کردند، فراست با آن‌ها حمله کرد و روی اجساد رفقای خود تقلا کرد تا از جلو خارج شود. از آنجایی که او بدون هیچ اثری برخاسته بود، تقویت برگزیت او باعث شد تا او کمیسیون هایی را از اتحادیه اروپا دریافت کند تلگراف، یک کرسی در کابینه جانسون و یک همتا در کمتر از چهار سال.

انتخاب اهداف توسط نظریه پردازان توطئه به شما می گوید که آنها آینده و همچنین گذشته را چگونه می بینند. در دهه 1920، حمله چاقوکشی راست افراطی آلمان به دموکرات‌ها، سوسیالیست‌ها و یهودیان، فهرستی را برای نازی‌ها ایجاد کرد. در سال 2012، زمانی که ولادیمیر پوتین شروع به متهم کردن سازمان های غیردولتی روسیه به “خدمت به منافع ملی خارجی” کرد، می توانید بوی پارانویایی را که منجر به جنگ های امروزی می شود، حس کنید.

امتناع محافظه‌کاران بریتانیایی از پذیرش مسئولیت، آینده‌ای را پیش‌بینی می‌کند که در آن آنها تمام تلاش خود را می‌کنند تا نهادهای مستقلی را که نتوانسته‌اند رویاهای محافظه‌کاران را محقق کنند، نابود کنند. لرد فراست قبلاً از کابینه جانسون استعفا داده است تا بتواند محافظه کاران را ترغیب کند که بیشتر و سریعتر به سمت راست بروند. او ممکن است یک فرد متوسط ​​بی‌وجدان باشد، اما این مانع نمی‌شود که او به وضوح پایان نهایی حزب محافظه‌کار را ببیند.