نسل Windrush با رونمایی از بنای یادبود در لندن، اشک ریخت | مهاجرت مشترک المنافع

هنرمند سازنده مجسمه گفت: اعضای نسل ویندراش توسط یک بنای تاریخی ملی جدید که به جاه طلبی، شجاعت و کمک آنها به بریتانیا ادای احترام می کند، “اشک می ریزند”.

یادبود دائمی باسیل واتسون برای پیشگامان ویندراش که پس از جنگ جهانی دوم وارد بریتانیا شدند، روز چهارشنبه در ایستگاه واترلو لندن رونمایی شد.

این مجسمه با حمایت یک میلیون پوندی بودجه دولتی، سه چهره – یک مرد، زن و کودک – را به تصویر می‌کشد که لباس‌های «بهترین یکشنبه‌ها» را پوشیده‌اند و دست در دست هم از کوهی از چمدان‌ها بالا می‌روند.

واتسون گفت: “جامعه احتمالاً هرگز احساس نکرده است که این اتفاق خواهد افتاد.” من دیده‌ام که برخی از آنها گریه می‌کنند، زیرا تجربیات شخصی و سهم فوق‌العاده‌شان در توسعه و فرهنگ بریتانیا به این شکل شناخته می‌شود.»

اعضای نسل Windrush و دوک و دوشس کمبریج برای رونمایی در واترلو جمع شدند. این مراسم بصورت زنده پخش شد در سراسر کشور از جمله در ایستگاه خیابان بیرمنگام و موزه راه آهن ملی در یورک.

ملکه همچنین پیامی به مناسبت این مراسم فرستاد. در این بیانیه آمده است: «خوشحالم که به خاطر ایجاد بنای یادبود ملی ویندراش تبریک بگویم. رونمایی در ایستگاه واترلو در روز ویندراش، به عنوان تشکری شایسته از پیشگامان ویندراش و فرزندانشان، به منظور قدردانی از مشارکت عمیق آنهاست. در طول دهه ها به بریتانیا آمده اند.

امیدوارم این یادبود الهام بخش نسل های حاضر و آینده باشد و گرم ترین آرزوهای خوب خود را در این مناسبت تاریخی برای شما ارسال می کنم.

رئیس کمیته بزرگداشت ویندراش، فلولا بنجامین، گفت که این بنای تاریخی مکانی دائمی برای تأمل، جشن و الهام برای جوامع کارائیب و عموم مردم خواهد بود.

او گفت: «این یک پیوند نمادین به گذشته ما و یادآوری دائمی تاریخ و میراث مشترک ما برای نسل‌های آینده خواهد بود». “امیدوارم که کاتالیزوری برای بناهای تاریخی دیگر در سراسر بریتانیا باشد که یادبود کمک خارق‌العاده نسل ویندراش به این کشور است.

من از اعضای کمیته بزرگداشت ویندراش به خاطر تعهد بی حد و حصرشان برای اطمینان از به ثمر رسیدن این بنای یادبود سپاسگزارم و امیدوارم جوامع کارائیب که ما به دنبال خدمت به آنها بوده ایم باور کنند که عدالت را برای آنها اجرا کرده ایم.”

واتسون که در آتلانتا، جورجیا مستقر است، مجسمه‌های عمومی و بناهای تاریخی را در سراسر جهان، از جمله در چین، ایالات متحده، گواتمالا و جامائیکا، از چهره‌هایی مانند مارتین لوتر کینگ، یوسین بولت و مرلین اوتی طراحی کرده است. بنای یادبود Windrush اولین اثر هنری عمومی او در بریتانیا است و در “زمان رکورد” ساخته شد.

«در تلاش برای کشف اینکه چگونه می توان نسلی را به تصویر کشید که چهار دهه را در بر می گیرد، به این فکر کردم: در کجای این خط طراحی را انجام دهم؟ تصمیم گرفتم از ابتدا شروع کنم، از آنجا همه چیز شروع می شود و جلو می رود. و بنابراین این سفر اولیه برای اولین خانواده ای است که می آیند، خانواده ای که نمایانگر گذشته، حال و آینده است.

او گفت که چمدان ها نشان دهنده متعلقات و فرهنگ خانواده است، “هر چیزی که با خود آورده اند”. پدر به آینده نگاه می کند، مادر “با حسرت به خانه نگاه می کند و انتظار دارد با چه چیزی روبرو شود و چه چیزی را پشت سر می گذارد”.

این یک سفارش قابل توجه برای هنرمند است که بخشی از دوران کودکی خود را پس از سفر والدینش از جامائیکا به عنوان بخشی از نسل Windrush در بریتانیا گذراند. “این چیزهای زیادی در مورد سفر من صحبت می کند. پدر و مادر هر دو از دست داده اند، اما داستان هایی که من در دوران رشد شنیدم، که توجه کمی به آنها کردم دوباره سرازیر شدند. بسیاری از نقاط را از نظر آنچه والدینم از سر گذرانده‌اند، آرزوهایشان و سفرشان به هم مرتبط می‌کند.»

پدرش، نقاش بارینگتون واتسون، برای تحصیل هنر به بریتانیا آمد، بنابراین در مورد پسرش که قصد طراحی این بنای تاریخی را دارد، حیرت انگیزی وجود دارد. او گفت: “پدر و مادرم بسیار مغرور و متاثر خواهند شد.”

به ویژه، واتسون گفت که امیدوار است مسافران در واترلو این تصور را که نسل ویندراش در نگرش و مأموریت خود قهرمان هستند، از بین ببرند. «امروز، وقتی سفر می‌کنم، هنوز 24 ساعته از طریق فناوری در ارتباط هستم. در آن روزها شما خانه را ترک کردید، در یک سفر سه هفته ای به خارج از کشور رفتید و تا شش ماه یا یک سال دیگر با خانواده خود ارتباط برقرار نمی کردید. سالها می گذشت تا بتوانید پدر و مادرتان را ببینید. بنابراین تقریباً مثل این است که وقتی خانه را ترک می کنند برای مدت طولانی گم شده اند. نمی توانم تصور کنم که برخورد آن نسل با دریاهای آزاد چقدر آسیب زا بود.»

واتسون پس از مشورت گسترده با جامعه بریتانیایی-کارائیب انتخاب شد. طرح او قبل از اینکه توسط کمیته بزرگداشت انتخاب شود بیشترین بازخورد مثبت را از مردم دریافت کرد.

تصمیم برای نصب بنای یادبود در واترلو زمانی که برای اولین بار اعلام شد مورد انتقاد قرار گرفت. آرتور تورینگتون، یکی از بنیانگذاران بنیاد ویندراش، خواستار قرار گرفتن این بنای تاریخی در میدان ویندراش در بریکستون شد و گفت که ایستگاه واترلو “هیچ ربطی” به ورود ویندراش در سال 1948 ندارد. اما واتسون بر اهمیت ماندگاری آن در یکی از آنها تاکید کرد. شلوغ ترین ایستگاه های راه آهن بریتانیا

من می دانم که افراد زیادی از واترلو عبور خواهند کرد. نماد یک ایستگاه ترانزیتی به این دلیل است که در مورد حرکت مردم صحبت می کند. “به عنوان یک هنرمند، هنر عمومی بالقوه و سهمی که در جامعه و روانشناسی مردم دارد را می شناسم.”

همچنین در کنار هم قرار گرفتن مجسمه‌ای برای تجلیل از مهاجران وجود دارد که سرفصل‌ها حول سیاست دولت در مورد پناهندگان می‌چرخند – چه کسانی که از جنگ در اوکراین فرار می‌کنند یا پناهجویانی که پس از رسیدن به بریتانیا با قایق‌های کوچک با اخراج به رواندا روبرو می‌شوند.

واتسون گفت: “انسانها گونه های مهاجر هستند.” “من فکر می کنم جهان در حال حرکت است، گاهی اوقات نه چندان متقاعد کننده، تا به یک دهکده جهانی تبدیل شود. از نظر فرهنگی، مرزها بیشتر و بیشتر در حال از بین رفتن هستند – موسیقی غذا، هنر. و مرزهای فیزیکی در نهایت از بین خواهند رفت. بنابراین من فکر می کنم که این بنای تاریخی جاودانه است. همانطور که باب مارلی بیان کرد، در مورد جنبش مردم جاه صحبت می کند.