اعتصابات راه آهن فقط شروع است. ظلم محافظه کارها چاره ای جز مقابله با کارگران باقی نگذاشته است | پولی توینبی

«سیمیک لینچ، رهبر اتحادیه RMT، اعلام می کند که مبارزه زنان. دیلی میل از “لفاظی ماقبل تاریخ” او لذت می برد، از آنچه که امیدوار است به جنگ فرهنگی دیگری تبدیل شود، خوشحال است. ممکن است مبارزه طبقاتی قدیمی به نظر برسد، اما زمانی که کل بخش دولتی در آستانه تجربه کاهش قابل توجه حقوق واقعی پس از سال ها توقف و رکود حقوقی است، اتحادیه های کارگری قرار است چه کاری انجام دهند؟ در طول 12 سال گذشته، آنها نتوانسته اند اطمینان حاصل کنند که دستمزد اعضای خود مطابق با تورم است. به سختی می توان از آنها انتظار داشت که زیر این حمله هیولایی به استانداردهای زندگی دراز بکشند.

اتحادیه های راه آهن یکی از بزرگترین اعتصابات در 30 سال اخیر را برگزار می کنند. اما این فقط پیشتاز است. سایر اتحادیه های بخش دولتی به زودی به نمایندگی از معلمان، کارکنان NHS، کارکنان پست، کارکنان شورا، کارکنان مراقبت، وکلای کمک حقوقی و غیره به کار خواهند رفت. کارگران راه آهن حقوق نسبتاً خوبی دارند، زیرا اتحادیه ای قوی و منسجم دارند. میانگین دستمزد اعتصاب کنندگان 33000 پوند است که شامل نظافتچی ها در یک سر طیف و مکانیک ها و مهندسان در سر دیگر می شود. رانندگان با دستمزد به اتحادیه دیگری به نام اسلف تعلق دارند که در اعتصاب نیستند، اما دولت حقوق آنها را برای افزایش میانگینی که آنها ادعا می کنند کارگران راه آهن دریافت می کنند، لحاظ می کند. درسی که از اتحادیه‌های راه‌آهن گرفته می‌شود این است که اگر عضویت در اتحادیه‌ها در سراسر مشاغل بریتانیایی بیشتر بود، ما این اقتصاد کم دستمزد کارگران آژانس‌ها و قراردادهای ساعت صفر را نداشتیم، که در آن تعداد فزاینده‌ای از کارگران به اعتبار مالیاتی برای افزایش دستمزدهای فلاکت‌بار نیاز دارند. امروزه، عضویت در اتحادیه نصف آن چیزی است که در دهه 1970 بود.

این کارگرانی هستند که اکنون به سمت اعتصاب‌ها می‌روند که کشور را در گذر از همه‌گیری نگه داشته و سلامت خود را قبل از اینکه بریتانیا واکسن بزند، به خطر می‌اندازد. اینها افرادی هستند که ما در روزهای اولیه کووید-19 از درب خانه‌هایمان دست زدیم. اما اگر همدردی و قدردانی وزرا را تکان نمی دهد، باید مراقب آسیب دائمی این کاهش شدید حقوق برای بخش عمومی باشند. ارقام رسمی نشان می دهد که دستمزدهای بخش خصوصی در سه ماه منتهی به آوریل 8 درصد در مقایسه با 1.5 درصد در بخش دولتی افزایش یافته است. تعداد زیادی از کارکنان دولتی بسیار ماهر هستند. تقریباً دوبرابر تعداد کارمندان بخش دولتی در مشاغل بسیار ماهر نسبت به کارمندان بخش خصوصی کار می کنند. اگر دستمزدشان کم بماند و کمبود کارکنان در NHS، آموزش، مراقبت و سایر بخش‌ها کار را به طرز غیرقابل تحملی استرس‌زا کند، این افراد تا چه زمانی در نقش خود باقی خواهند ماند؟ به محض رفتن، تجربه می گوید که دیگر برنمی گردند. در «بازنشستگی بزرگ»، کارکنان مسن‌تر به دلیل خستگی زودهنگام منصرف شدند. اگر دولت موفق شود حقوق عمومی را کاهش دهد، بحران در خدمات یکی پس از دیگری جبران ناپذیر خواهد بود.

اکتبر گذشته در کنفرانس حزب محافظه کار، بوریس جانسون متعهد شد، “ما به همان مدل شکسته قبلی با دستمزدهای پایین، رشد پایین، مهارت های پایین و بهره وری پایین برنمی گردیم، همه اینها با مهاجرت کنترل نشده امکان پذیر شده و به آنها کمک می کند.” با این حال، او اینجاست، و پرداخت را حتی پایین تر می زند. کیر استارمر خواستار پیوستن دولت به مذاکرات ریلی شده است. اما سایمون کلارک، وزیر خزانه داری، به طور غیرصادقانه ادعا کرده است که اضافه کردن شخص ثالث به مذاکرات “تنها همه چیز را گیج می کند”. نه، چیزها را روشن می کند.

در بخش ریلی به جز تحت کنترل دولت، خزانه داری نسبت یارانه پرداختی توسط مالیات دهندگان را تعیین می کند. با افزایش اختلافات پرداختی در بخش دولتی، خزانه داری ممکن است کارکنان را مجبور به باج گیری با باج گیری اخلاقی کند و متعهد شود که هر گونه دستمزد اضافی را برای پزشکان، معلمان یا جمع آوری زباله ها از بودجه رو به کاهش NHS، مدارس و شوراها کسر کند. با این حال می تواند از عقب افتادن بخش دولتی جلوگیری کند. افزایش دستمزد متناسب با تورم، 10 میلیارد پوند اضافی هزینه خواهد داشت. خزانه داری قرار است امسال 27 میلیارد پوند بیشتر از آنچه قبلا انتظار می رفت درآمد کسب کند. تورم افسارگسیخته ناشی از قیمت‌های جهانی سوخت است، البته نه به دلیل حقوق داخلی، بنابراین ترس از مارپیچ قیمت دستمزد به‌شدت اغراق‌آمیز است. با این حال، کلارک همچنان این پیام صریح و ناعادلانه را منتشر می کند که کارگران نمی توانند انتظار افزایش دستمزدها با تورم را داشته باشند. در برخی از سیاره های دیگر، وزرای خزانه داری ممکن است به دستمزد مدیران ارشد FTSE 350 اشاره کنند که دوباره به استراتوسفر رسیده است.

اما خطوط نبرد را روزنامه‌های دست راستی ترسیم می‌کنند که عملاً به دفتر مطبوعاتی حزب محافظه‌کار تبدیل شده‌اند. آلیستر هیث از تلگراف می نویسد که «بریتانیا به لطف تعصبات شکست خورده نخبگان چپ همیشگی ما ویران شده است»، در حالی که ترور کاوانا از روزنامه سان «افراد اتحادیه مارکسیست» را که مصمم هستند «بریتانیا را در هرج و مرج فرو ببرند» مقصر می داند. با این حال، این هم اکنون دولت هرج و مرج بی سابقه است. به اطراف نگاه کنید که همه چیز پس از 12 سال ریاضت تهاجمی و بی مورد از بین می رود. به ویرانی ناشی از برگزیت غیرممکن آن نگاه کنید. صف ها در همه جا داستان را نشان می دهند، از اداره گذرنامه، DVLA و فرودگاه ها تا انتظار طولانی برای پزشکان عمومی و حتی انتظار طولانی تر برای عملیات. کافی است به تعداد چاله های جاده ها یا کمبود معلم و تجهیزات در مدارس نگاه کنید تا ببینید خدمات ضروری ما چگونه کم شده است. افزایش تعداد کودکانی که گرسنه می‌مانند، خانواده‌ها از بانک‌های مواد غذایی استفاده می‌کنند و بدهی‌های سر به فلک کشیده خانوارها، با زمستانی پر از فقر سوخت، که کمتر قابل مشاهده است، اما حتی مرگبارتر از آن است.

دولت امیدوار است که اعتصابات حواس را از هر چیزی که کار نمی کند منحرف کند یا حتی تبدیل به قربانی شود. ناپدید شدن لایحه حقوق استخدامی که مدت ها وعده آن را داده بود، تغییر مسیر شدید آن را نشان می دهد. استارمر وزیران را متهم کرده است که می‌خواهند کشور «توقف کند تا بتوانند اختلاف را تغذیه کنند» و به‌جای دور زدن میز مذاکره، «تبلیغات حمله» را برنامه‌ریزی می‌کنند. کارگر باید از این فرصت برای ترویج سیاست های استخدامی خود استفاده کند که قدرت را در محیط کار متحول کند.

بر اساس این طرح‌ها، کارمندانی که هرگز اتحادیه‌ای را ندیده‌اند، به نبرد برای دستمزد ضد تورم که از طرف همه داده می‌شود، نگاه خواهند کرد. اکنون زمان آن فرا رسیده است که حزب کارگر تعهد خود را مبنی بر دادن حق جدیدی به اتحادیه ها برای استخدام در هر محل کار اعلام کند. بهتر از اعتصاب، این حزب توافقنامه‌های پرداخت منصفانه را در همه بخش‌ها ایجاد می‌کند تا چندین دهه پاداش‌هایی را که ناعادلانه از کارگران به سهامداران سرازیر می‌شد، دوباره تنظیم کند. این حزب با پایان دادن به قراردادهای ساعت صفر، سیاست‌های آتش‌سوزی و بازاستخدام به سبک P&O و خوداشتغالی ساختگی، جدول کارفرمایان بد را برگرداند. ریچل ریوز وعده داده است که “بیمه سپاری رادیکال” که کارگران برون سپاری شده از پیمانکاران سودجو را به بخش دولتی باز می گرداند. از روز اول، همه کارمندان دستمزد بیماری، حقوق والدین و محافظت در برابر اخراج ناعادلانه دریافت می کردند.

اما همانطور که اوضاع پیش می رود، اتحادیه ها ضعیف هستند. کارکنان عمومی، به ویژه معلمان، پزشکان و پرستاران، با وجود حقوق قابل توجهی که از سال 2010 تاکنون از دست داده اند، مسئولیت های سنگینی را بر عهده دارند که اعتصاب را به شدت دشوار می کند. به همین دلیل است که دولت موظف است با آنها رفتار خوبی داشته باشد. رژیم آشفته جانسون مقصر موج آتی اعتصابات است. تماشا کنید که مردم او از این ضرب و شتم لذت می برند، اما باز هم، ممکن است در این مورد اشتباه محاسبه کنند.