“ما از یک توپ سایز چهار استفاده کردیم”: شیرزنان سابق اولین یورو زنان را به یاد می آورند | تیم فوتبال زنان انگلیس

تیاو به سختی می‌تواند برای کاپیتان‌های سابق انگلیس، گیلیان کولتارد و کارول توماس، بین آنچه در روزهای بازی در اختیارشان بود و منابع و حرفه‌ای بودن امروز شیرزن‌ها، بیشتر باشد. این زوج که در اولین مرحله از مسابقات قهرمانی اروپا در سال 1984 شرکت کردند، مشتاقانه منتظر شروع یورو 2022 انگلیس در اولدترافورد در برابر اتریش در 6 ژوئیه هستند.

توماس 67 ساله قبل از لغو ممنوعیت اتحادیه فوتبال زنان در فوتبال زنان در سال 1970 به بازی رفت، در حالی که کولتارد 58 ساله در سال 1976 بازی را آغاز کرد، زمانی که شرکت زنان مجاز بود، اگرچه قهرمان نشد. توماس می گوید: «زمانی که شروع به بازی کردم، فقط یک فوتبالیست محلی 11 ساله در هال بودم. من متوجه نشدم که ممنوعیت یا چیز دیگری وجود دارد. من فقط برای سرگرمی بازی می‌کردم و هر جا که تیرک دروازه پیدا می‌کردیم بازی می‌کردیم.»

او در سال 1974 به تیم انگلیس فراخوانده شد، سالی که 19 ساله شد، در حالی که کولتارد در 13 سالگی در سال 1976 به تیم ملی انگلیس دعوت شد و پنج سال بعد اولین بازی خود را انجام داد. در سال 1984، هر دو برای انگلیس در اولین یورو تحت نظارت یوفا، مسابقات اروپایی فوتبال زنان، شرکت کردند که به دلیل ورود تنها 16 تیم، از وضعیت رسمی به عنوان قهرمانی در سراسر قاره محروم شد. توماس، یک مدافع راست، در 29 سالگی کاپیتان بود و کولتارد یک هافبک 20 ساله بود.

پس از صدرنشینی در گروه مقدماتی شامل اسکاتلند، ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند با رکورد 100 درصد، انگلیس در یک نیمه نهایی در خانه و خارج از خانه، دانمارک را در مجموع 3-1 شکست داد. فینال مقابل سوئد بر همین اساس برگزار شد و هر تیم 1-0 برد خانگی را به دست آورد، اما در پایان بازی برگشت در Kenilworth Road، انگلیس 4-3 در ضربات پنالتی شکست خورد. 25 سال طول می کشید تا انگلیس دوباره به فینال برسد و در سال 2009 با نتیجه 6-2 مغلوب آلمان شد.

کولتارد که زمانی را به یاد می‌آورد که باشگاه او، Doncaster Belles، از چراغ‌های جلو اتومبیل برای نورافکن استفاده می‌کرد، می‌گوید: «خیلی از مردم نمی‌دانستند که مسابقات سال 1984 برگزار می‌شود. من می‌گویم احتمالاً کمتر از 2000، شاید کمتر از 1000 نفر در این بازی حضور داشتند. در دنیای امروز، بازی حتی انجام نمی شد زیرا زمین پر آب بود. مثل بازی کردن در ساحل بود.

همه چیز بسیار بسیار متفاوت بود. ما با سایز چهار فوتبال بازی می کردیم و فقط 70 دقیقه بازی می کردیم. احتمالاً یک مرد و سگش از نظر خبرنگارانی از انگلیس بودند.

سوئدی ها این موضوع را بسیار عجیب دیدند، زیرا در آن زمان فوتبال اسکاندیناوی در اوج بود و احتمالاً شش یا هفت خبرنگار همراه خود داشتند و فینال دو بازی به صورت زنده در سوئد پخش می شد. بنابراین این همیشه در دوره من تفاوت داشت.»

توماس می‌گوید تیم «می‌دانست که رسیدن به اولین فینال یوفا بسیار مهم است». او می افزاید: «ما عصبی بودیم، اما چون پوشش رسانه ای نداشت، واقعاً آن فشار را احساس نکردیم. همه ما عصبی بودیم، اما تیم مدیریت و مربیان ما را آرام نگه داشتند و به ما گفتند برویم و از آن لذت ببریم، بهترین کار را انجام دهیم و آنچه خواهد بود خواهد بود.

در سوئد، پوشش عالی بود. آن را در تلویزیون بود و در سراسر روزنامه ها بود، اما آن طرف، نه. ما به اندازه کافی خوش شانس بودیم که برای بازی دوم به Kenilworth Road رسیدیم. هیچ پوشش تلویزیونی وجود نداشت، ما موفق شدیم کمی را پیدا کنیم، اما چیزی از کانال های اصلی پیدا نکردیم، و در روزنامه ها بسیار کم بود، بنابراین کمی ناامیدکننده بود.

امروز دوری از یورو زنان تابستان امسال سخت است. بازیکنان بیلبوردها و تبلیغات حامیان مالی و یوفا را تزئین می کنند. کولتارد و توماس در سال‌های اخیر شهرت بیشتری پیدا کرده‌اند، زیرا افرادی که به دنبال درک تاریخ تیم انگلیس هستند و کولتارد در آخرین ویدیوی کمپین یوفا به نام Show Your Heart ظاهر می‌شود. او فوتبال بازی می کند در باغی با دختر جوانی که لباس انگلیس را پوشیده است در ویدئویی که پرنیل هاردر دانمارکی و ماگدالنا اریکسون سوئدی به همراه مردانی مانند کریستین اریکسن و میکا ریچاردز این مسابقات را تبلیغ می کنند.

کولتارد، که اولین زنی بود که 100 بازی ملی برای انگلیس به ارمغان آورد، می‌گوید: «من در خیلی چیزها واقعاً درگیر بودم و این یک گردباد بود. برای اینکه من کمی هیجان داشته باشم، از این که فکر کنم برای این بازیکنان که کاملا حرفه ای هستند چگونه بوده است متنفرم.

این فشار، انتظار است. وقتی به امکاناتی که آنها در اختیار دارند و کادر پزشکی و X، Y و Z نگاه می کنید، آنها همه چیز دارند تا بهترین شانس ممکن را به آنها بدهند. در حال حاضر برای بازی زنان، انگلیس باید چیزی را بردارد. ما نمی توانیم تقریباً یک تیم باشیم.»

برای توماس، نکته کلیدی این است که مدیر و کارکنان فشار را از بین ببرند. می گوید: سارینا [Wiegman, the head coach] و کارکنان او به نظر می رسد که دختران به خوبی پایه ریزی شده است. این تصور را داشتم که از این نظر بسیار شبیه به دوران ماست. با این که تورنمنت خانگی باشد فشار زیادی وجود خواهد داشت، اما من مطمئن هستم که دخترانی که چنین فشاری را تجربه کرده اند به جوان ترها کمک خواهند کرد. این راه طولانی را طی می کند.»

زمانی که انگلیس تورنمنت را آغاز می کند برای کولتارد و توماس بسیار احساسی خواهد بود، زیرا هر بازیکنی که پیراهن و بازوبند کاپیتانی خود را بسته است، ارتباط واقعی برقرار است. چه بدانند چه ندانند، کسانی که قبلاً آمده بودند برای حق بازی کردنشان مبارزه کرده اند.

لی ویلیامسون آخرین کسی است که بار کاپیتانی انگلیس را بر دوش گرفته است. توصیه کولتار: «با لبخند بر لب بازی کن». چون اگر در اولدترافورد بیرون بروید و وزن کشور و وزن جمعیت را روی دوش خود داشته باشید، نمی‌توانید اجرا کنید.

ما همه در زمین کاپیتان هستیم. من فقط یکی از آنها بودم من معتقدم که آنها گزینه مناسبی را در لیا انتخاب کرده اند. به عنوان کاپیتان، همیشه فکر می کردم که در هر بازی 110 درصد بازی کردم و روحیه جنگندگی را نشان دادم.

“من دوست دارم فکر کنم بازیکنان هم تیمی من بگویند: “به او نگاه کنید، او دارد پیوند می زند، او آنچه را که باید انجام دهد انجام می دهد، او می خواهد بازی ها را برنده شود.” من بازی را انجام دادم زیرا برنده هستم.»

توماس می گوید: «مطمئنم که حالش خوب خواهد شد. من در 20 سالگی کاپیتان بودم درست قبل از یک قهرمانی بین المللی خانگی. او فقط باید بازی عادی خود را انجام دهد. بسیار شبیه به کاری که من انجام دادم: تشویق کنید و از آن لذت ببرید، عمدتا. در نهایت این فقط یک بازی است، ما آنجا هستیم تا از آن لذت ببریم.

“شما خیلی افتخار می کنید که برای بازی برای کشورتان انتخاب شده اید، اما کاپیتان شدن و هدایت آنها به این تورنمنت ها نیز لحظات افتخارآمیزی است.

در زمین فکر می‌کنم به عنوان مثال رهبری کردم. من مجبور نبودم سر دخترها فریاد بزنم. ما همه با هم کنار آمدیم و من دوست دارم فکر کنم که آنها را به روش درست تشویق کردم.»