کریستین ترومن: تماشای اما رادوکانو خاطرات را زنده کرد | ویمبلدون

آ سال پیش، اما رادوکانو روی سطوح A تمرکز داشت. بیشتر تنیس بازان مشتاق باید یک برنامه پشتیبان داشته باشند. رادوکانو که یک جوان با استعداد بود، حتی توسط آنهایی که در تنیس هستند به عنوان بازیکن بزرگ بعدی معرفی نمی شد. و سپس ویمبلدون آمد، پیروزی های موفقیت آمیز و خروج ناگهانی از دور چهارم که او را در صفحات اول قرار داد، قبل از آن دویدن باورنکردنی و جادویی به عنوان قهرمانی US Open.

در حالی که برخی از بخش‌های داستان رادوکانو به شدت با دوره‌های قبلی متفاوت است، کریستین ترومن پژواک‌هایی پیدا می‌کند. او در خاطرات جدید خود می نویسد: «تماشای اما رادوکانو در سال 2021 که اولین بازی اش در ویمبلدون را به عنوان یک دختر 18 ساله انجام داد، خاطرات اولین حضور من در 16 سالگی در سال 1957 را زنده کرد. کریستین ترومن خدمت می کند. ترومن از زمان لوتی داد در سال 1887 – هنوز هم است – جوان‌ترین بازیکن نیمه نهایی بریتانیایی در بخش انفرادی زنان بود.

دو سال بعد ترومن به رتبه دوم جهان رسید و جوانترین قهرمان انفرادی زنان در مسابقات آزاد فرانسه شد. جایزه او؟ کوپن 40 پوندی

وقتی از ترومن می پرسند که آیا هنگام رفتن به دادگاه مرکزی احساس فشار می کند، او لبخند می زند و کمی گیج شده است: «فشار؟ فشاری احساس نکردم. به این فکر نمی کردم که فشار چیست. من فقط فکر می کردم: “برای این تمرین کرده ام، رویای این را دیده ام. من اینجام. من می خواهم در زمین مرکزی بازی کنم. وای. فوق العاده. این همان چیزی است که من منتظرش بودم. وقتی در نیمه نهایی باختم بدبخت شدم.

«بلافاصله بعد از مسابقه توسط پرنسس مارینا برای جشن گرفتن به جعبه سلطنتی دعوت شدم. “چه چیزی را جشن می گیریم؟” فکر کردم من فقط باختم به ذهنم خطور نمی کرد که رسیدن به نیمه نهایی به خودی خود یک دستاورد باشد. نه. ناراحت بودم چون فکرم این بود که بهترین تنیسور دنیا باشم.”

این انگیزه جدی و شدید برای بهترین شدن به طرز شگفت انگیزی در کنار تمایل پدرش به دست کم گرفتن قرار می گیرد: “کریستین از بازی تنیس لذت می برد.” پدرش حاضر نشد یک روز کار برای تماشای بازی او را از دست بدهد و به همین دلیل هر چهار نیمه نهایی ویمبلدون را از دست داد. ترومن می گوید مادرش بسیار سختگیر بود. “او اعصاب یا فشار نمی آورد: “فقط با آن کار کنید و هیاهو نکنید!”

ترومن پنجمین کودک از شش تنیس‌باز بود. او در ویمبلدون با برادرش همفری دوبل مختلط بازی کرد و خواهرش نل در سال 1972 در مسابقات دونفره آزاد فرانسه نایب قهرمان شد. ترومن مجبور شد سخت بجنگد تا به وقت دادگاه برسد. اولین درس تنیس او، در نه سالگی، پس از مریض شدن خواهر بزرگترش، ایزابل، به او داده شد. او می خندد: “من خیلی خوشحال بودم.”

در آن روزها نه نماینده ای وجود داشت و نه انتظاری برای دستمزد. هنگامی که یک تهیه کننده بی بی سی به خانه آنها زنگ زد تا بپرسد که آیا کریستین در بازی پانل ظاهر می شود یا خیر ساعت کودکمادرش که توسط ریچارد دیمبلبی میزبانی می کرد، برای 3 پوند و 10 شیلینگ، این پیشنهاد را اشتباه متوجه شد: «مطمئناً نه! ما نمی توانیم چنین پولی را برای حضور کریستین در تلویزیون بپردازیم.» برای حمایت، اسلزنگر موافقت کرد که سالی دو راکت به کریستین بدهد و دانلوپ دو جفت کفش تنیس گرین فلش را تهیه کرد.

جایزه نایب قهرمانی ویمبلدون در سال 1961، 15 پوند بود، معادل کمی بیش از 100 پوند امروز. این پول را نمی‌توان برای چیزهای مرتبط با تنیس خرج کرد، زیرا برنده را حرفه‌ای می‌کرد. امسال نایب قهرمان 1.05 میلیون پوند و برنده 2 میلیون پوند به خانه خواهد رفت. ترومن علیرغم وضعیت آماتورش، مانند رقبای خود مانند آلتیا گیبسون، ماریا بوئنو و مارگارت کورت، مانند یک حرفه ای تمرین کرد. ترومن می گوید: «این همه ساندویچ خیار نبود.

ترومن یک مربی بدنی داشت، یکی از اولین کسانی که تمرینات دایره ای را تمرین می کرد و یک مربی تک به تک. اما نورمن کیتوویتز تا زمان انتشار کتاب خاطراتش در ماه گذشته، بدون دستمزد و – به دستور خودش – راز بود، حتی از فرزندانش.

کیتوویتز با استانداردهای بالایی بازی می کرد و درآمد خصوصی داشت. او بازی او را در لندن تماشا کرد اما نتوانست به مسابقات خارج از کشورش سفر کند. با این حال، هر هفته به مدت پنج سال، بین سال های 1957 تا 1961، ترومن نامه ای از کیتوویتز دریافت می کرد. «شجاعت، صبر، استقامت و این باور راسخ می‌خواهد که کاری که انجام می‌دهید درست است – اجازه ندهید کسی شما را ناامید کند – به یک روح گوش ندهید. الان نباید تسلیم بشی شما تازه شروع کرده اید. من احساس می کنم که همه قهرمانان، چه در ورزش و چه در مشاغل دیگر، سه ویژگی اصلی دارند: 1، شجاعت. 2، اعتماد به توانایی خود. 3، تکنیک صحیح.

این ایمان به او هرگز تزلزل نکرد. ترومن می گوید: «نورمن به عنوان مربی مهم بود. او همیشه می‌خواست که من از کار در زمین تمرین لذت ببرم، در غیر این صورت پیشرفت من متوقف می‌شد… او می‌خواست من غریزی باشم، که ساعت‌ها تمرین طول می‌کشد.»

او ادامه می دهد: «می دانستم می خواهم چه کار کنم. احساس خوشبختی می کردم که خوب بودم. از این بابت سپاسگزار بودم. من کاری را که دوست داشتم انجام می دادم. می خواستم سخت کار کنم. وقتی به دادگاه رفتم، با علم به اینکه تا آنجا که می توانستم تمرین کرده ام، احساس کردم باید آنجا باشم. من در جای مناسب بودم. بهترین شانس را برای برد به خودم داده بودم.»