مشکل بووووووووووووووووووووووووووول: چرا ما اینقدر سریع تیم خودمان را تغییر می‌دهیم؟ | انگلستان

منخوب نبود برخورد هواداران خود با تیم انگلیس و گرت ساوت‌گیت در روز سه‌شنبه در مولینوکس با صدای بلند، ثابت و به قول کسانی که آنجا حضور داشتند، کاملاً «ناپسند» بود. در مورد درست یا غلط بودن آن بحث هایی وجود داشته است (افشای کامل: من در اردوگاه اشتباه اشتباه هستم). اما شاید ما نیز باید کمی بیشتر تعجب کنیم که چرا در وهله اول این اتفاق افتاد.

اولین و واضح‌تر از همه، عملکرد ضعیف بود. از دروازه‌بانی آرون رمزدیل گرفته تا دفاع جان استونز، بوکایو ساکا که از همه چیز دورتر بود و هری کین در تلاش برای گرفتن دومین پنالتی نرم خود در بازی‌های بین‌المللی، خود را احمق کرد. همانطور که ساوتگیت اذعان کرد، انتظارات از این تیم انگلیس افزایش یافته است و در مولینوکس – بیش از دو بازیکن بین المللی – آنها برآورده نشدند.

سپس رابطه با خود ساوتگیت وجود دارد. احتمالاً برخی از هواداران انگلیس هستند که به دلیل حمایت او از زانو گرفتن، سرمربی را دوست ندارند. او نه تنها از بازیکنانش به خاطر تصمیم آنها برای اعتراض به نژادپرستی سیستمیک دفاع کرد، بلکه به طور جدی از آن دفاع کرد. شما می توانید تصور کنید که وزیر کشور ممکن است با این کار معطل شده باشد، اگر هیچ کس دیگری نبود.

سپس بحث در مورد ترمز دستی، فوتبال خسته کننده، عدم استفاده حداکثری از جک گریلیش، بازیکن تیم منچسترسیتی 100 میلیون پوندی وجود دارد. این یک شکایت مشروع است (اگر از دیدگاه دیگران اشتباه باشد – مثلاً من) و بیش از یک سال است که در رادیو گفتگو و رسانه های اجتماعی هیپ شده است. همیشه قرار بود در یک نقطه حباب شود. و برخی از این تفکرات (مخصوصاً کمی کسل کننده؟) کاملا قابل انتقال به نظر می رسد – حتی 2000 کودک احساس کردند که پس از تساوی 0-0 با ایتالیا مناسب است که هو کنند.

ما از جلیقه اوج گذشته‌ایم، که مطمئناً به نظر می‌رسد. اما شایان ذکر است که جشن گرت ساوتگیت یک چیز واقعی بود و برای مدت طولانی، حداقل دو سال به طول انجامید. این رفتاری بود که برای یک سرمربی انگلیس در هر شکل یا شکلی معمول نیست. از گراهام تیلور بپرسید که آیا او از پرستش چنین قهرمانی قدردانی می کرد و مطمئناً از آن خوشش نمی آمد.

ساوت گیت به اندازه کافی در اطراف بوده است تا هواداران محدودیت ها را ببینند، اما همچنین او را با سایر مدیران موفق فوتبال در این کشور مقایسه و مقایسه کنند. سایمون چادویک، استاد جهانی ورزش در مدرسه بازرگانی ام لیون است و اغلب در مقالاتی مانند این مقاله ظاهر می شود، زیرا او متفکری تحریک آمیز در مورد بازی است. او مشاهده می کند که همانقدر که ساوتگیت ممکن است یکی باشد، او هنوز یک پپ گواردیولا یا یک یورگن کلوپ نیست.

چادویک می‌گوید: «اگر به دو تیم برتر کشور در حال حاضر، منچسترسیتی و لیورپول فکر می‌کنید، آن‌ها فلسفه‌ای مشترک دارند که بسیار مبتنی بر عملکرد با اشتیاق است. “کلوپ، به ویژه، تقریباً تجسم همه از آنچه شما می خواهید یک مدیر فوتبال باشد است: واقعاً با هواداران و بازیکنان هماهنگ است، به نظر می رسد که او واقعاً اهمیت می دهد.

از نظر شخصیت و رویکرد، تقریباً شبیه ساوتگیت است که مردی خارج از زمان است. او یک رویکرد بهداشتی به مدیریت دارد و به زبان انگلیسی، اگر به 10 سال قبل برگردید، ممکن است قابل قبول باشد. اما فوتبال لیگ برتر از او پیشی گرفته است. او باید دیده شود که در حال بالا و پایین پریدن در هوا و فریاد زدن، رفتن و مست شدن با بازیکنان است، زیرا این کاری است که گواردیولا و کلوپ انجام می دهند و به ناظران و هواداران فوتبال القا کرده اند.

بینش چادویک به فکر دیگری منتهی می شود، یکی درباره هویت. هو کردن با صدای بلند تیمی که قرار است از آن حمایت کنید به سختی به تیم ملی محدود می شود. این یک منبع ناامیدی برای برخی (من!) است که میانگین یازده تیم شما در لیگ برتر به طور طبیعی هو می شود. این فعالیت را می توان به عنوان فاش کردن فاصله بین هواداران و بازیکنان با درآمد خوب دانست، که هر چیزی غیر از عالی نمی تواند دستمزدهای گیج کننده را توجیه کند. همچنین ممکن است این پیوند بسیار محکم باشد، که مردم اکنون آنقدر روی هویت خود به عنوان یک طرفدار سرمایه گذاری می کنند که هر شکست شخصی تلقی می شود. وقتی انگلستان باشد، این موضوع پیچیده می‌شود: این فقط شما نیستید، بلکه کشورتان نیز نادیده گرفته شده است.

اگر یک قطعه دیجیتالی هم برای پازل وجود نداشت، سال 2022 نبود. استدلالی وجود دارد که می‌گوید فقدان اعتدال رایج در صرافی‌های آنلاین به دنیای واقعی نفوذ می‌کند، که ساوت‌گیت و مردانش به سادگی در زندگی واقعی چیزی را دریافت کردند که در غیر این صورت در توییتر دریافت می‌کردند. چادویک این نکته را می‌بیند، اما آن را بیشتر به عنوان بخشی از فرضیه اصلی اینترنت مدرن می‌داند، جایی که ما به عنوان مصرف‌کننده وظیفه اظهار نظر در مورد کارهای دیگران را داریم.

چادویک می‌گوید: «همه ما به صورت آنلاین، چه در توییتر، چه فیس‌بوک یا TikTok، همکار هستیم. ما در عصری زندگی می‌کنیم که در آن مشارکت می‌کنیم، ما یکی از تولیدکنندگان محصول هستیم. اگر یکی از عناصر آن محصول، بازی درون زمینی، از استانداردها فاصله داشته باشد، با انعکاس کیفیت ضعیف تجربه‌ای که به دست می‌آوریم، به ایجاد بیشتر محصول کمک می‌کنیم. ما در اقتصاد تجربه زندگی می کنیم و می دانیم که در شبکه های اجتماعی از فوتبال اعتراض و شکایت خواهیم کرد. چیزی که من فکر می‌کنم ما شروع به دیدن آن کرده‌ایم این است که این نوع خلق مشترک تجربه نیز در استادیوم اتفاق می‌افتد.”

شما ممکن است با همه یا هیچ یک از این ایده ها موافق نباشید، و توضیحات احتمالی دیگری نیز وجود دارد (ما از همه چیز خسته شده ایم، نه فقط فوتبال، یکی بودن). اگر هو کردن بیش از حد چیز بدی است، باید بپرسیم چرا این اتفاق می‌افتد تا آن را بهتر درک کنیم. اگر، یعنی، موافق باشیم که در وهله اول بد است.

• آیا نظری در مورد موضوعات مطرح شده در این مقاله دارید؟ اگر می خواهید نامه ای تا 300 کلمه ارسال کنید تا برای انتشار در نظر گرفته شود، آن را برای ما به آدرس guardian.letters@aban.news.com ایمیل کنید.