حمله بریتانیا به پروتکل خود یکی دیگر از تمرین‌های برگزیت است فینتان اوتول

افدر حال حاضر، جزئیات فنی لایحه پروتکل ایرلند شمالی را که به دنبال نادیده گرفتن تعهدات بریتانیا تحت توافق خروج این کشور با اتحادیه اروپا است، بیابید. – همانطور که خود دولت بریتانیا انجام داده است – اصول قدیمی محافظه کاری مانند گفتن حقیقت، وفای به قول خود و اطاعت از قوانینی که خودتان وضع کرده اید را فراموش کنید.

بهتر است به استراتژی ای فکر کنید که وکلای جانی دپ علیه امبر هرد به کار گرفتند. داروو نامیده می شود – انکار، حمله و معکوس کردن قربانی و مجرم. این قانون را باید لایحه داروو نامید: نقض آشکار قوانین بین المللی را نفی کنید. به همان چیزی که مدعی دفاع از آن هستید، یعنی ثبات سیاسی و اقتصادی ایرلند شمالی حمله کنید. و دیگران (در این مورد اتحادیه اروپا) را به خاطر عواقب شناخته شده انتخاب های خود سرزنش کنید.

همانطور که بوریس جانسون روز دوشنبه ادعا کرد این لایحه “یک تغییر بوروکراتیک که باید ایجاد شود” نیست. این یک تمرین در نور گاز است. هدف آن ابداع یک واقعیت جایگزین است که در آن جانسون خود پروتکل را ایجاد نکرده است، ادعا نکرده است که “هیچ گونه بررسی بر روی کالاهایی که از GB به NI، یا NI به GB می روند، وجود نخواهد داشت”، آن را “یک” نامید. ترتیب خوب … با حداقل پیامدهای بوروکراتیک ممکن» و اصرار نکرد که «کاملاً با توافق جمعه خوب سازگار است».

و مطمئناً بر این اساس در انتخابات پیروز نشد که این متن فرمول جادویی او بود که به او اجازه داد تا برگزیت را انجام دهد. اگر فکر می کنید چنین چیزهایی را به یاد دارید، حتما دیوانه شده اید. در شبه واقعیتی که اکنون در حال تصور است، این اتحادیه اروپاست که این معامله وحشتناک را بر بریتانیای بی دفاع تحمیل کرد. ترحم به خود همیشه احساس غالب در برکسیت بوده است و داستانی را شکل داده است که طرفداران برگزیت اکنون درباره پروتکل برای خود تعریف می کنند.

لرد فراست، که رهبری طرف بریتانیایی در مذاکرات را بر عهده داشت، اکنون ادعا می کند که «با تیم مذاکره کننده من به عنوان نمایندگان درخواست کننده یک استان مرتد رفتار وحشیانه ای صورت گرفت». هنگامی که ما در مورد پروتکل مذاکره کردیم، بریتانیا یک قدرت کاملاً مستقل نبود. بنابراین، پروتکل اساساً تحت فشار تحمیل شد – که آن را نه از نظر قانونی و نه از نظر اخلاقی الزام آور می کند.

این فانتزی مازوخیستی هرگز به پارلمان یا رای دهندگان فاش نشد – «ثبت نام در فرمان وحشیانه اتحادیه اروپا» احتمالاً برنده رأی نبود. اما این روایت است که زیربنای لایحه جدید است. تنها با بازنویسی گذشته بسیار نزدیک به عنوان مصیبت روشن، با بریتانیای کوچک فقیر به عنوان قربانی آزار و اذیت خارجی های شرور، می توان مسئولیت مستقیم جانسون برای پروتکل را مخفی کرد. شاید بتوان امیدوار بود که تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین یادآور هشیارکننده ای باشد از اینکه وحشیگری، اجبار و انکار حاکمیت در واقع چگونه به نظر می رسد. اما به نظر می رسد که فریب ظلم خیالی می تواند حتی در برابر آن دوز قدرتمند واقعیت مقاومت کند.

همه – از جمله اتحادیه اروپا – می پذیرند که در اجرای پروتکل مشکلاتی وجود دارد، که در نهایت، تلاشی در آخرین لحظه برای محدود کردن خسارت بود. اما این لایحه برای اصلاح چیزی نیست. این در مورد رفع مشکل همه چیز است. این لایحه، در واقع، تقریباً تمام جنبه های یک توافق حقوقی را که سنگ بنای کل توافق خروج از برگزیت است، تابع هوا و هوس وزیران بریتانیا می کند. این به آنها این قدرت را می دهد که هر زمان که بخواهند بخش عظیمی از بندهای ایرلند شمالی را باطل کنند.

این، به معنای واقعی کلمه، ناراحت کننده است. تمام تلاش توافق بلفاست این بوده است که اجازه دهد ایرلند شمالی پس از 30 سال خونریزی مستقر شود و به مردمش زمینه محکمی برای ایستادن بدهد. جانسون و لیز تراس عمداً با ایجاد منشوری برای خودسری، این زمین را از زیر خود جدا می کنند. از برخی جهات، بهتر بود به سادگی کل توافق را پاره کنیم تا آنچه در این لایحه پیش‌بینی شده است، یعنی اینکه تقریباً هر بخش از آن را مشروط به طوفان فکری متعصبان برگزیت کنیم.

بی‌احتیاطی بی‌رحمانه این لایحه این است که بر پیش‌گویی خود تحقق‌بخش از مشکل در ایرلند شمالی استوار است. بند 15 به صراحت به وزرا قدرت ذخیره می دهد تا هر جنبه ای از پروتکلی را که ادعا می کنند باعث بی ثباتی سیاسی یا اقتصادی در ایرلند شمالی می شود، پاره کنند. یک منطق دایره ای تاریک پوچ در کار است: ما با تهدید به پاره کردن پروتکل و سپس استفاده از آن اختلال برای توجیه پاره کردن پروتکل، در ایرلند شمالی مشکل ایجاد خواهیم کرد.

بر اساس چنین منطقی جز پوچی بیشتر چه چیزی می توان ساخت؟ مشکل واقعی پروتکل این است که برخی از اجرای آن بسیار پیچیده است، به خصوص برای مشاغل کوچک. راه حل ادعا شده این لایحه، افزودن پیچیدگی بیشتر با ایجاد یک رژیم نظارتی دوگانه است، به طوری که برخی از کالاها باید فقط با استانداردهای بریتانیا، برخی با استانداردهای اتحادیه اروپا (و در واقع برخی از هر دو) مطابقت داشته باشند. هیچ کس به طور جدی فکر نمی کند که این می تواند در واقعیت کار کند – اما پس از آن، واقعیت دقیقاً همان چیزی است که gaslighting به دنبال انکار آن است.

این همچنین در مورد این ادعای اصلی که این لایحه برای محافظت از توافقنامه بلفاست و اصل “رضایت بین جوامع” ضروری است، صادق است. این یک مزخرف سیاسی است – خود برگزیت رضایت مردم ایرلند شمالی را که در سال 2016 به آن رای منفی دادند، ندارد. اما این یک مزخرف قانونی نیز هست. نیاز به رضایت بین جوامع، در توافق بلفاست، تنها به عملکرد نهادهای سیاسی خود ایرلند شمالی مربوط می شود. توافقنامه خروج و پروتکل در صلاحیت استورمونت نیست. آنها تجارت وست مینستر هستند.

و در واقع این به طرز شرورانه ای توسط خود لایحه روشن شده است. زیرا این امر به طور مؤثر نمایندگان منتخب ایرلند شمالی را از یک فرصت برای تصمیم گیری در مورد سرنوشت پروتکل محروم می کند. مجمع در بلفاست، که همین ماه گذشته انتخاب شد، قرار است در پایان سال 2024 رای گیری کند که آیا مایل است برخی از مفاد اصلی خود را کنار بگذارد یا خیر. ما تقریباً می دانیم که این روند چگونه پیش می رود: تنها 37 نفر از 90 عضو مجمع با پروتکل مخالف هستند. تقریباً به طور قطع، مجمع به حفظ پروتکل رای خواهد داد.

قانون پیشنهادی یک حمله پیشگیرانه علیه این تمرین در دموکراسی است. اکنون از مجمع خواسته می شود تا با ترتیبات جدید تحمیلی یکجانبه، بدون گزینه بازگرداندن پروتکل همانطور که در سال 2019 توافق شد، «رضایت» بدهد. بدیهی است به یک طلسم بدیهی.

یک تسلی در همه اینها این است که به وضوح غیر واقعی است که حتی به عنوان چراغ گاز کار کنید. جانسون لغو پروتکل را “بی اهمیت” خواند. در این، او، هر چند تصادفی، به حقیقت نزدیک شد. در نمایشنامه در قلب لایحه، تلنگری عمیق اخلاقی و سیاسی در مورد وحدت اروپا در برابر تهدید روسیه، در مورد جایگاه بریتانیا در جهان و در مورد آینده ایرلند شمالی وجود دارد. پروژه برگزیت، که قرار بود بریتانیا را دوباره بزرگ کند، در این لایحه به نقطه‌ای رسیده است که در زمان بحران جدی بین‌المللی، صرفاً پیش پا افتاده به نظر می‌رسد.