پناهندگان در رواندا نسبت به زمان های چالش برانگیز برای ورود از بریتانیا هشدار می دهند

با توجه به درخواست بریتانیا برای فرستادن اولین گروه از پناهجویان خود به رواندا در اواخر امروز، پس از رد درخواست تجدید نظر در روز دوشنبه توسط دادگاه استیناف لندن، برخی از پناهجویان در حال حاضر در این کشور هشدار می دهند که ممکن است شرایط برای تازه واردان سخت باشد.

فیصل، یک جوان 20 ساله اهل اتیوپی که در سال 2019 از لیبی به رواندا نقل مکان کرد، گفت: “گاهی اوقات من فوتبال بازی می کنم و عصرها مشروب می خورم، زیرا کاری برای انجام دادن ندارم.” ملل متحد.

وی افزود: هر روز به درگاه خداوند دعا می کنم که این مکان را ترک کنم.

فیصل که از ترس تلافی فقط نام کوچک خود را بر زبان می آورد، روزهای خود را در مرکز گاشورا می گذراند که برای اسکان پناهندگانی که در لیبی در تلاش برای رسیدن به اروپا بودند، ساخته شده بود. گاشورا یک مرکز ترانزیت نامیده می شود، اما برخی مانند فیصل جایی برای رفتن نمی بینند.

فرصت های کمی

رواندا یکی از پرجمعیت ترین کشورهای جهان است و علیرغم تمرکز آن بر مدرن سازی از زمان نسل کشی این کشور در سال 1994، همچنان در میان کشورهای توسعه یافته است.

انتظار می رود مهاجرانی که به دنبال زندگی بهتر در بریتانیا هستند، شانس کمتری برای دنبال کردن رویاهای خود در اینجا بیابند، حتی در شرایطی که مقامات رواندا کشورشان را به عنوان سابقه افتخارآفرینی در استقبال از نیازمندان توصیف می کنند.

یکی از کسانی که جای پای خود را پیدا کرده، اوروبل تسفایه، جوان 22 ساله اتیوپیایی است که خوشحال است که در یک نانوایی در کیگالی، پایتخت رواندا، شغل پاره وقت پیدا کرده است. اما دوستانش از رفتن به کانادا یا هلند صحبت می کنند.

تسفائی در مورد عزم خود برای نقل مکان گفت: «آنها در سرشان بیماری دارند و نمی توانند اینجا ساکن شوند.

برخی از روانداها گفتند که اقتصاد محلی برای رسیدگی به افرادی که از بریتانیا می‌آیند آماده نیست.

رشید روتازیگوا، یک مکانیک در پایتخت، گفت: «ببینید، بسیاری از مردم اینجا بیکار هستند. او گفت که حتی برای افراد با مهارت و آموزش فرصت های زیادی نمی بیند.

وی افزود: «اما اگر دولت قول بدهد که به (مهاجران) حقوق بپردازد، خوب است.

پنج سال اولیه

پل کاگامه، رئیس جمهور رواندا، پس از امضای توافقنامه با بریتانیا در ماه آوریل، به دیپلمات ها در کیگالی گفت که کشورش و بریتانیا درگیر خرید و فروش مردم نیستند، بلکه در تلاش برای حل مشکل مهاجرت جهانی هستند.

مقامات رواندا گفته اند که این توافق در ابتدا به مدت پنج سال ادامه خواهد داشت و دولت بریتانیا 120 میلیون پوند (139 میلیون یورو) پیشاپیش برای مسکن و ادغام پناهجویان پرداخت می کند.

انتظار می‌رود بریتانیا بیشتر بپردازد، زیرا رواندا مهاجران بیشتری را می‌پذیرد، اگرچه تعداد دقیق افرادی که قرار است بریتانیا بفرستد مشخص نیست.

دولت اعلام کرده است که رواندا در حال حاضر بیش از 130000 پناهنده و مهاجر از دیگر کشورهای آفریقایی و کشورهایی مانند پاکستان را در خود جای داده است.

چشم انداز پذیرش بیشتر توسط برخی در رواندا مورد انتقاد قرار می گیرد. ویکتوریا اینگابیر، رهبر اپوزیسیون گفته است که دولت در عوض باید بر مسائل داخلی سیاسی و اجتماعی تمرکز کند که برخی از مردم رواندا را به پناهندگی در جاهای دیگر سوق می دهد.

حساسیت ها در مورد ورود اولین پناهجویان از بریتانیا به حدی بالا است که مقامات رواندا از مصاحبه رسانه ها با مهاجران جدید منع می کنند.

کلود تویشیم، سخنگوی وزارت مدیریت اضطراری که مسئولیت مراقبت از آنها را بر عهده خواهد گرفت، گفت: “شاید بعداً وقتی آنها مستقر شوند.”

“انسان ها انسان هستند”

افرادی که قرار است بر اساس توافقنامه جدید رواندا با بریتانیا وارد شوند، در پناهگاه‌هایی در اطراف کیگالی با ویژگی‌هایی مانند اتاق‌های خصوصی، تلویزیون و استخر اسکان خواهند یافت. در یک، Hope Hostel، یک نگهبان در بیرون گشت می زند، و ساعت در لابی، زمان لندن و پاریس را نشان می دهد.

مدیر بکینه اسماعیل گفت: اینجا زندان نیست.

با این حال، کسانی که در رواندا منتظر هستند، پیام های جدی برای هموطنان جدید خود و دولتی دارند که آنها را به آنجا می فرستد.

«دولت بریتانیا، پیام من به آنها این است که انسان ها انسان هستند. شما نمی توانید به آنها بگویید “برو اینجا بمان” یا “برو این یا آن کار را بکن”. پیتر نیونی، یک پناهنده از سودان جنوبی، گفت: نه. زیرا اگر آنها در بریتانیا احساس بهتری داشته باشند، انگلیس برای آنها بهتر است.

حتی آنهایی که مستقیماً به رواندا آمدند تا از مشکلات داخلی فرار کنند، می گویند که این کشور اگرچه آرام است، اما آسان نیست.

کلی نیموبونا، یک پناهنده از همسایه بوروندی، گفت: «وقتی شاغل نباشید، نمی توانید در اینجا زنده بمانید. ما نمی توانیم دو بار در روز غذا بخوریم. هیچ شانسی برای یافتن شغل یا دستفروشی در خیابان وجود ندارد.»

با این حال، نیموبونا رواندا را به عنوان واحه ای از نظم در منطقه توصیف کرد.

این دقیقاً همان چیزی نیست که کسانی که سعی در فرار به بریتانیا داشتند به دنبال آن بودند.